Μόνη εγγύηση για την ασφάλεια στην περιοχή μας είναι ένας ουσιαστικός διάλογος με την Τουρκία με στόχο τη λύση

Ησυνάντηση Μητσοτάκη - Ερντογάν στο πλαίσιο της πρόσφατης Συνόδου του ΝΑΤΟ διέλυσε κάθε ψευδαίσθηση για τους στόχους της ελληνικής κυβέρνησης στο μέτωπο των ελληνοτουρκικών: ο πρωθυπουργός μας υποσχέθηκε ένα ήρεμο καλοκαίρι τονίζοντας παράλληλα ότι οι διαφορές μας με τη γείτονα είναι αγεφύρωτες. Με αυτές τις δηλώσεις ο Έλληνας πρωθυπουργός έκλεισε την πόρτα σε κάθε προσπάθεια επίτευξης λύσης.

Το πιο καλό νέο δεν ήταν τόσο το ύψος του ευρωπαϊκού προγράμματος ανάκαμψης. Τα περίπου 800 δισ. ναι μεν είναι το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό πρόγραμμα από την εποχή του σχεδίου Μάρσαλ, αλλά είναι μικρό αναλογικά, π.χ., με το αντίστοιχο αμερικανικό. Το πιο σπουδαίο νέο ήταν ότι έγινε ένα βήμα αμοιβαιοποίησης του χρέους: Πρώτη φορά ανοιχτά διακηρύσσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ότι δανείζεται από τις αγορές και επιμερίζει το προϊόν του δανεισμού στα κράτη-μέλη και, μάλιστα, όχι ανάλογα με το μέγεθος της οικονομίας τους, αλλά λαμβάνοντας υπόψη και τις καταστροφές που υπέστη καθένα από την πανδημία και τις ανάγκες που έχει.

Αυτό που επεδίωκε το συνέδριο ήταν η επισημοποίηση της σύμπραξης κράτους - Εκκλησίας - επιστημόνων - επιχειρηματιών προς "χάριν" των γυναικών και της πατρίδας

Ο έλεγχος και η άσκηση εξουσίας στα γυναικεία σώματα είναι παλιά όσο και ο πολιτισμός: σαν να έπρεπε η θαυμαστή γυναικεία γονιμότητα, και δι’ αυτής ο ορισμός του χρόνου, να δαμαστεί, αλλά και να καταστεί εμπορεύσιμο αγαθό. Από τον μάγο της φυλής μέχρι το σερνικοβότανο και τα τάματα, επιτήδειοι πλούτιζαν πάνω στην επιθυμία, άλλοτε εγγενή και άλλοτε επιβεβλημένη, των γυναικών για τεκνοποίηση.

Με κλονισμένη διεθνή αξιοπιστία, το Κυπριακό στο περιθώριο των μεγάλων ανακατατάξεων της Δύσης και σε συνθήκες κρίσης εμπιστοσύνης στο εσωτερικό, ο πρόεδρος Ν. Αναστασιάδης προετοιμάζεται για ακόμα ένα κρίσιμο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο με επίκεντρο τις σχέσεις Ε.Ε. - Τουρκίας. Η σύνοδος που θα διεξαχθεί στις 24 και 25 Ιουνίου έχει στην ημερήσια διάταξη τις ευρωτουρκικές σχέσεις, αλλά κανείς δεν πρόκειται να ασχοληθεί με το πραγματικό πρόβλημα των Κυπρίων: το στρατηγικό αδιέξοδο 4 χρόνων, όπως επιβεβαιώθηκε στην άτυπη διάσκεψη του περασμένου Απριλίου.

Όταν ομολόγησε ο φονιάς, κλάψαμε. Θρηνήσαμε την Καρολάιν σαν να ήταν δικός μας άνθρωπος. Και μετά μετρηθήκαμε. Και βρεθήκαμε μία λιγότερη.

Ε ηλίθιε.

Είναι η γυναικοκτονία.

Γυναικοκτονία το λένε αυτό.

‘Γυναικοκτόνο τον λένε αυτόν.

1.Πριν από τη Βιομηχανική Επανάσταση η οικιακή οικονομία (domestic economy) ήταν κυρίαρχη. Η παραγωγή γινόταν στον οικογενειακό χώρο όπου ο παραγωγός κατείχε, σε έναν μεγάλο βαθμό, τα μέσα παραγωγής. Με τη Βιομηχανική Επανάσταση παρατηρούμε τη σταδιακή προλεταριοποίηση των εργαζομένων στις μεγάλες βιομηχανικές μονάδες όπου οι εργαζόμενοι δεν είχαν εργατικά δικαιώματα. Υπήρχε δηλαδή μια τεράστια ανισορροπία δύναμης μεταξύ εργοδότη και εργαζομένου σε ένα πολιτικό πλαίσιο όπου το κράτος λειτουργούσε απλά ως «νυχτοφύλακας», δηλαδή δεν επενέβαινε στον εργασιακό χώρο. Αυτή η κατάσταση οδηγούσε στην πλήρη εξαθλίωση.

Η συζήτηση για το «κόμμα» επανέρχεται σταθερά από καιρό σε καιρό στους κύκλους της κριτικής πολιτικής θεωρίας, αλλά και στην τρέχουσα δημόσια συζήτηση.

Ο λόγος είναι ότι το «κόμμα», αυτή η θεμελιώδης θεσμική μορφή πολιτικής αντιπροσώπευσης των κοινωνικών τάξεων και ομάδων, βρίσκεται σε βαθιά κρίση.

Στις βουλευτικές εκλογές της 30ής Μαΐου, η κυπριακή Αριστερά υπέστη μια απρόσμενη ήττα φτάνοντας στο ιστορικό χαμηλό του 22,3% και χάνοντας 3,3% την ώρα που μετρήσεις έδειχναν και το ενδεχόμενο να γίνει οριακά πρώτο κόμμα. Αναλαμβάνοντας την ευθύνη, ο γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ Αντρος Κυπριανού δρομολόγησε τη διαδοχή του και μίλησε στα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακο» με ειλικρίνεια για το τι έγινε, τη συνέχεια και για το δικό του προσωπικό και οικογενειακό κομμάτι.

Είναι πολύ εύκολο, γι’ αυτό και συνηθίζεται από παλιά, να ρίχνουμε το φταίξιμο για πολλά και ποικίλα στην «ιδιορρυθμία του Ελληνα», που την εννοούμε σαν εγωπάθεια και εμμονική καχυποψία. Με την άλλη του όψη, πάντως, το νόμισμα μας ωθεί να διατεινόμαστε πως ό,τι καλό προκύπτει οφείλεται στο «φιλότιμο του Ελληνα». Οι ίδιοι άνθρωποι στρίβουν το νόμισμα στο τραπέζι ή το πετάνε στον αέρα και περιμένουν να δουν πώς θα προσγειωθεί, ώστε ν’ αρχίσουν τα εγκώμια ή τα αναθέματα. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, κούφιες λέξεις επιστρατεύουν, οπότε μπορούν εναλλάξ να αποθεώνουν τον Ελληνα και να τον σταυρώνουν.

Α. Είναι πανθομολογούμενο πλέον ότι η σύγχρονη Δημοκρατία διέρχεται μια βαθιά και παρατεταμένη κρίση, στην βάση της οποίας βρίσκονται οι ραγδαίες εξελίξεις που σηματοδοτήθηκαν από την έκρηξη της οικονομικής παγκοσμιοποίησης.Αυτό το αναγνωρίζουν πλέον ακόμη και εκείνοι οι οποίοι, στα τέλη του προηγούμενου αιώνα, όχι μόνον «δεν ήκουσαν την βουήν των επερχόμενων γεγονότων», περιχαρακωμένοι στα θεωρητικά στερεότυπα του παρελθόντος, αλλά και αντιμετώπισαν με υπεροψία όσους έκρουαν από τότε τον κώδωνα του κινδύνου και ζητούσαν την δραστική και αποτελεσματική αντίδραση της πολιτικής απέναντι στις νεοφιλελεύθερες ακρότητες της παγκοσμιοποίησης (που συνοψίζονται με τους όρους «αχαλίνωτος καπιταλισμός» και «φονταμενταλισμός των αγορών»).

Ο Υπουργός Εργασίας και στην σημερινή πρωτομιλία του στην Ολομέλεια της Βουλής για το Νομοσχέδιο: «Για την Προστασία της Εργασίας κλπ. κλπ» επανήλθε στο «υπερεπιχείρημα»: Εμείς, όχι μόνο ενσωματώνουμε την Οδηγία 2019/1158 του Ευρ. Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 20ης Ιουνίου 2019 για την ισορροπία μεταξύ της επαγγελματικής και της ιδιωτικής ζωής, αλλά και την διευρύνουμε για όλους τους εργαζόμενους, …αρκεί φυσικά να είναι αυτοί που θα το ζητήσουν από τους εργοδότες. Πώς τολμάει ο ΣΥΡΙΖΑ να μας κατηγορεί για τις ατομικές συμβάσεις, ενώ είναι αυτός που ψήφισε την Οδηγία αυτή όταν ήταν στην κυβέρνηση!

Σύσσωμη η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία κατέθεσε πρόταση νόμου για υποχρεωτική καταβολή του 75% της κρατικής χρηματοδότησης

ΗΝ.Δ. αποδείχθηκε, τις τελευταίες ημέρες, ότι όχι μόνο συνεχίζει να είναι “στρατηγικός κακοπληρωτής”, αλλά εμπαίζει και τους πολίτες της χώρας ισχυριζόμενη ότι η εκτόξευση των χρεών της αποτελεί “εξυγίανση”. Ποια είναι όμως η αλήθεια και πώς θα έπρεπε να επιλυθεί το συγκεκριμένο ζήτημα που αποτελεί βραδυφλεγή βόμβα στα ίδια τα θεμέλια της Δημοκρατίας;