Η υγειονομική κρίση, πλην των δυσεπίλυτων προβλημάτων που συσσώρευσε, ανέσυρε στην επιφάνεια τους αξιακούς κώδικες της Αριστεράς

Πριν από λίγες ημέρες ο ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία υλοποίησε, μέσα σε πρωτόγνωρες "τηλεδιασκεψιακές" συνθήκες, την Προγραμματική του Συνδιάσκεψη.

Πρώτη φορά συζητήσαμε ένα κείμενο στρατηγικού χαρακτήρα, που φιλοδοξούμε να εμπεριέχει διάρκεια στον χρόνο αλλά και να διασφαλίζει τη δυναμική τής εξέλιξης και της επικαιροποίησης.

Μπορεί η χώρα μας να αλλάξει, να κινηθεί σε άλλη τροχιά από αυτήν στην οποία κινείται τα τελευταία χρόνια; Οι αντικειμενικοί παράγοντες «λένε» ένα ηχηρό «ναι».

Σε αυτό, κατ’ αρχάς, συντείνει η ίδια η θέση που έχει κερδίσει η πατρίδα μας στον σύγχρονο κόσμο. Εχει σχετικά σύγχρονες υποδομές (το ξεχνάμε, ίσως το θυμόμαστε όταν βλέπουμε να πνίγεται η Γερμανία…), είναι μια ασφαλής χώρα, απαλλαγμένη από την τρομοκρατία που ταλανίζει άλλες χώρες, βρίσκεται στον σκληρό πυρήνα του δυτικού κόσμου, στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωζώνη, στη μακρά διαδρομή της πέρασε (όπως, ας μην ξεχνάμε, και οι άλλες χώρες του κόσμου…) πολύ σκληρές στιγμές, αλλά, τελικά, πάντα βρέθηκε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, έχει κράτος δικαίου (έστω κι αν πάσχει από ράθυμη Δικαιοσύνη…), εύστροφο και μορφωμένο ανθρώπινο δυναμικό, κλίμα και περιβάλλον όπου όλοι το ζηλεύουν και θα τους άρεσε να ζήσουν και να εργαστούν εδώ.

Συμπληρώθηκαν φέτος 85 χρόνια από την έκδοση του έργου του Τζον Μέιναρντ Κέινς «Η γενική θεωρία της απασχόλησης, του τόκου και του χρήματος». Στο σπουδαίο αυτό έργο αναφέρεται το ακόλουθο άρθρο του Ιταλού οικονομολόγου και πολιτικού Τζόρτζιο Λα Μάλφα.

«Γράφω ένα βιβλίο για την οικονομική θεωρία το οποίο, θεωρώ, θα αλλάξει επαναστατικά σε μεγάλο βαθμό –όχι αμέσως αλλά στο διάστημα των προσεχών δέκα ετών- τον τρόπο με τον οποίο ο κόσμος σκέφτεται για τα οικονομικά προβλήματα. Δεν έχω προς το παρόν την αξίωση να με πιστέψεις, αλλά από τη μεριά μου όχι μόνον το ελπίζω, αλλά έχω την απόλυτη εσωτερική βεβαιότητα».

Συνολικά, είχαμε έως και πριν από την πανδημία μια νεοφιλελεύθερη προσέγγιση που κυριαρχούσε στην Ευρώπη, να μη δαπανούμε χρήματα. Η κρίση της Covid-19 άλλαξε αυτή την οικονομική και ιδεολογική προσέγγιση και αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Το Εθνικό Συμβούλιο της Κύπρου συνεδρίασε για τέσσερις (!) ώρες την Τρίτη (14/7) για να εξετάσει τη δραματική κατάσταση με το επικείμενο άνοιγμα του Βαρωσιού. Τέσσερις ώρες συζήτησης με τους πολιτικούς αρχηγούς υπό τον πρόεδρο Ν. Αναστασιάδη χωρίς απαντήσεις. Μόνο αυτοσχεδιασμοί για προσφυγές και διαμαρτυρίες με ισχυρές δόσεις από κενές περιεχομένου διακηρύξεις: «Επαγρυπνούμε, παρακολουθούμε και θα αντιδράσουμε ανάλογα με το τι θα εξαγγείλει [ο πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν στις 20 Ιουλίου] στα κατεχόμενα», δήλωσε ο Ν. Αναστασιάδης ανήμερα (15/7) της μαύρης επετείου του πραξικοπήματος του ’74.

Η πανδημία στη χώρα μας βρίσκεται ξανά σε έξαρση. Τα κρούσματα των τελευταίων ημερών και η αυξανόμενη παρουσία της «μετάλλαξης Δ», μας προετοιμάζουν για ένα δύσκολο και επισφαλές καλοκαίρι και για ένα νέο επιδημικό κύμα που δεν ξέρουμε ακόμα ούτε πότε, ούτε με τι ένταση θα εκδηλωθεί. Το επιστημονικό συμπέρασμα είναι ότι όσο διατηρείται η παγκόσμια ανισότητα στην πρόσβαση στα εμβόλια (στην Αφρική έχει εμβολιαστεί το 1,5% του πληθυσμού), τόσο κυκλοφορεί ο ιός ανεξέλεγκτος και τόσο «επωάζονται» μεταδοτικότερες και πιθανόν ανθεκτικότερες μεταλλάξεις. Και όσο δεν «χτίζεται» παγκόσμια συλλογική ανοσία μέσω των εμβολίων, τόσο τα «υγειονομικά σύνορα» είναι διάτρητα και τα εθνικά σχέδια δράσης είναι στον «αέρα».

Τον τελευταίο μήνα οι σχέσεις ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία φαίνεται να έχουν καθηλωθεί σε μια άγονη λεκτική αντιπαράθεση που κινητοποιείται από την Τουρκία και βρίσκει συνεχώς απαντήσεις από την Ελλάδα. Τίποτα δεν κινείται πέραν από αυτές τις συγκρουόμενες δηλώσεις που να δίνει μήνυμα αισιοδοξίας για μια επίλυση των διαφορών. Παρά ταύτα υπάρχουν ορισμένες ευνοϊκές ενδείξεις ότι πρόκειται να υπάρξουν εξελίξεις στο προσεχές μέλλον.

Οι διαδηλώσεις στη Γένοβα (19-21 Ιουλίου 2001), ενάντια στη σύνοδο των οκτώ ισχυρότερων κρατών του πλανήτη (G8), ήταν μια από τις κορυφαίες στιγμές ενός κινήματος που καθόρισε τη γενιά μας, καθόρισε την ευρωπαϊκή και την ελληνική Αριστερά. Είναι η πολιτική μας κληρονομιά.

Ηταν η πρώτη σύνοδος των G8 μετά την εκλογή του Μπους στις ΗΠΑ και τη νίκη του Μπερλουσκόνι εναντίον της κεντροαριστερής «Ελιάς». Η διοργάνωσή της από τον Μπερλουσκόνι καθόρισε και το όργιο καταστολής, που κορυφώθηκε με τη δολοφονία του 23χρονου Κάρλο Τζουλιάνι από αστυνομικό.

Eπιδιώκοντας να ανανεώσει την εικόνα της φιλελεύθερης δημοκρατίας σε μια εποχή αυξανόμενου αυταρχισμού, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν αναγνωρίζει ότι το πρώτο βήμα είναι η Δύση να έχει το δικό της σπίτι σε τάξη. Για την Ευρώπη, αυτό σημαίνει τελικά ότι ξεπερνάμε τα μακροχρόνια πολιτικά εμπόδια στη βαθύτερη οικονομική ολοκλήρωση.

Η χθεσινή επίσκεψη Μέρκελ στον Λευκό Οίκο ήταν, για πολλοστή φορά, η επιβεβαίωση των σταθερών των διμερών σχέσεων των ΗΠΑ και της Γερμανίας, μετά την ενοποίηση του 1990.

Διαχείριση των διαφωνιών και των αποκλίσεων, ώστε να μην αποκτήσουν τη δυναμική μιας ανεξέλεγκτης σύγκρουσης.

Μετά την άνοιξη του 2020, η κυβέρνηση στήριξε την αντιπροσφυγική πολιτική της στα σύνορα στη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Συνοροφυλακής και Ακτοφυλακής, της γνωστής Frontex. Zήτησε και πέτυχε την αποστολή της Δύναμης Ταχείας Συνοριακής Επέμβασης της Frontex στον Εβρο, της ανέθεσε την απέλαση χιλιάδων προσφύγων στην Τουρκία, στήριξε τη γιγάντωση της υπηρεσίας.

Το Μακεδονικό πρόβλημα ήταν το μεγαλύτερο, μετά τις ελληνοτουρκικές διαφορές, αγκάθι στην εξωτερική πολιτική της χώρας, για σχεδόν 30 χρόνια.

Κόστισε ανυπολόγιστα στο διεθνές κύρος της χώρας. Κατασπατάλησε το πολύτιμο διπλωματικό της κεφάλαιο. Της στέρησε τον ηγετικό ρόλο του διαύλου-συνδέσμου στη φάση μετάβασης των βαλκανικών χωρών στη Δύση (Κοινοβουλευτισμό, ελεύθερη αγορά, Ε.Ε., ΝΑΤΟ).