Η δημιουργία ενός εξελιγμένου δικτύου πληροφοριών, ένας από τους λόγους της ταχείας νίκης των Ταλιμπάν, μας δείχνει μια εξελιγμένη ηγεσία, όχι μόνο τεχνολογικά

Την πέμπτη χρονιά μετά την ανακήρυξη του Ισλαμικού Εμιράτου του Αφγανιστάν, ένα αεροσκάφος Fokker του ΟΗΕ μας πήγε στην Τζαλαλάμπαντ, μία από τις λίγες εισόδους στη χώρα που κυβερνούσε ο μουλάς Ομάρ από την Κανταχάρ, την πιο παραδοσιακή πόλη της χώρας, όπου γεννήθηκε ο Ομάρ και ίδρυσε το κίνημα των Μαθητών του Κορανίου.

Πόσο διαφορετικοί είναι οι Ταλιμπάν είκοσι χρόνια μετά την ανατροπή τους από τις ΗΠΑ τον Οκτώβριο του 2001;

Το ερώτημα δεν αφορά την ακραία φονταμενταλιστική ταυτότητα του παλινορθωμένου καθεστώτος αλλά την βούληση και την δυνατότητα του να μην εξαγάγει όπως στην περίοδο 1996-2001 τρομοκρατική βία και να μην μετατραπεί ξανά η χώρα σε ορμητήριο περιφερειακής αποσταθεροποίησης.

Η απόγνωση, η απελπισία και η οργή για τη μεγάλη καταστροφή είναι αναγκαίο να μετουσιωθούν σε δημιουργική δύναμη.

Οι καταστροφικές πυρκαγιές του φετινού καλοκαιριού κατέδειξαν την ανετοιμότητα και την αποτυχία του κρατικού μηχανισμού να αντεπεξέλθει στην αντιμετώπισή τους. Οι ίδιοι οι κάτοικοι των πληττόμενων περιοχών και οι τοπικοί φορείς το επιβεβαιώνουν.

Συζητάμε με τον πρώην υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιάννη Μουζάλα, με το βλέμμα στο Αφγανιστάν και την κατάληψη της εξουσίας από τους Ταλιμπάν, εξέλιξη που θα οδηγήσει, όπως όλοι εκτιμούν, σε ένα νέο προσφυγικό κύμα προς την Ευρώπη. "Η αντιμετώπιση των προσφύγων υπόκειται στο Διεθνές, το Ευρωπαϊκό και το Εθνικό Δίκαιο. Δεν επαφίεται δηλαδή στην πολιτική βούληση της κάθε χώρας και της κάθε κυβέρνησης" μας λέει.

Η Πολιτεία δεν μπορεί να λείπει από την αποκατάσταση των περιοχών, όπως έλειψε με ευθύνη Μητσοτάκη από την πρόληψη, την πυρόσβεση και την προστασία οικισμών.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη καθημερινά μειώνει την επάρκεια της Πολιτείας, αφήνει εκτεθειμένους πολίτες και επαγγελματίες μπροστά σε μεγάλες απειλητικές κρίσεις, όπως η υγειονομική και η κλιματική" σημειώνει στην ΑΥΓΗ της Κυριακής ο τομεάρχης Περιβάλλοντος και Ενέργειας του ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. Σωκράτης Φάμελλος.

Δύο χρόνια έχει στα συρτάρια ο πρόεδρος της Βουλής 3 μνημόνια συνεργασίας με τη Βόρεια Μακεδονία, πλην όμως ο πρωθυπουργός δεν τολμάει να τα φέρει προς κύρωση

Το “έπος” του Έβρου προσπαθεί να θυμίζει εδώ και τρεις μέρες η κυβέρνηση στη -θυμωμένη από τις πολλαπλές παταγώδεις αποτυχίες της- κοινή γνώμη, υποσχόμενη πρωτίστως στην ψυχή της συντηρητικής παράταξης ότι δεν θα αφήσει ούτε έναν Αφγανό πρόσφυγα να περάσει τα σύνορα.

Οταν διαγνώστηκα με πολλαπλή σκλήρυνση πριν από τρία χρόνια είχα κάνει δύο μήνες πριν το εμβόλιο της γρίπης και οι γιατροί μου είπαν να μην το ξανακάνω ποτέ γιατί θεώρησαν ότι επέδρασε αρνητικά στον οργανισμό μου. Από τότε φοβόμουν πολύ τα εμβόλια και ανησυχούσα ακόμη και όταν έκανε κάποιος δικός μου που ήταν υγιέστατος.

Είναι αληθές ότι για την Αγκυρα ο Μ. Ακιντζί υπερέβη τα εσκαμμένα: «Αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους της παρέμβασης στις εκλογές. Για να πάρουν ένα αποτέλεσμα που θα τους επέτρεπε να πουν ότι ο τουρκικός λαός της Κύπρου δεν θέλει ομοσπονδία πλέον, χρησιμοποίησαν όλες τις δυνατότητες μιας χώρας 80 εκατομμυρίων για να σφετεριστούν τη βούληση του λαού», ανέφερε ο ίδιος στη συνέντευξή του στη «Γενί Ντουζέν»

Ο καβγάς με αφορμή τις φωτιές ήταν αναμενόμενος. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι στην Ελλάδα κάθε μέρα που περνάει όλο και κάτι συμβαίνει, για το οποίο η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση θα παλέψουν στα μαρμαρένια επικοινωνιακά αλώνια, σαν να κρίνεται απ’ αυτό η τύχη της χώρας.

Οι δολοφονίες των γυναικών επικαθορίζονται πλήρως από την κοινωνική τους κατάσταση, από την πατριαρχική ιεραρχία που προσαρμόζεται στα διαφορετικά κοινωνικοοικονομικά συστήματα και αναπαράγει τις ανισότητες σε βάρος των γυναικών και την υποταγή τους ακόμη και με τη μορφή της πιο ακραίας έμφυλης βίας

Ενας χρήσιμος τρόπος αξιολόγησης της συμβολής της οικονομίας περιστασιακής απασχόλησης (gig economy) σε μια ανάπτυξη χωρίς αποκλεισμούς (ή σε μια δίκαιη οικονομία) αφορά τη διάκριση, που προτείνουν η Mariana Mazzucato και άλλοι, μεταξύ της δημιουργίας αξίας και της απόσπασης αξίας. Η πρώτη είναι παίγνιο θετικού αθροίσματος: προσθέτει αξία, αυξάνει τον πλούτο, ανοίγει δρόμους για βελτιώσεις στο βιοτικό επίπεδο των πολλών.

Με δύο δεκαετίες πολέμου στο Αφγανιστάν να φθάνουν στην πιο ζοφερή, από τις πιθανές, κατάληξή του, αξίζει να θυμηθούμε ότι έχουν περάσει πλέον τρεις δεκαετίες από τον πόλεμο στα Βαλκάνια. Και οι δύο είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις τού πώς η κακοδιαχείριση ενός πολέμου μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες για πολλά χρόνια.