Αντικείμενο έντονης διεθνούς συζήτησης είναι αν η παγκόσμια οικονομική ανάκαμψη είναι ή δεν είναι διατηρήσιμη, καθώς, επίσης, με ποιες προϋποθέσεις θα μπορούσε να καταστεί διατηρήσιμη. Το μέλλον της δεν είναι ασφαλές. Κεντρικός παράγοντας ανησυχίας το παγκόσμιο χρέος που, αντί να μειωθεί, είναι υψηλότερο από εκείνο προ 10 ετών – όταν ξέσπασε η παγκόσμια κρίση. Αν αυτή η εξέλιξη δεν αναστραφεί, ίσως αποδειχθεί ότι η τρέχουσα ανάκαμψη απλώς επώαζε μια νέα, βαθύτερη, σφοδρότερη και πιο καταστροφική παγκόσμια οικονομική κρίση.

Η αποχώρηση του Β. Σόιμπλε από τη θέση του υπουργού οικονομικών δίνει την αφορμή για μια αξιολόγηση του ρόλου του στην αντιμετώπιση της κρίσης της ευρωζώνης. Ανέλαβε καθήκοντα προς το τέλη του 2009, όταν η χρηματοοικονομική κρίση είχε περάσει από τις ΗΠΑ στην Ευρώπη και την απειλούσε μέσω κερδοσκοπικών επιθέσεων στα ομόλογα χωρών του ευρωπαϊκού νότου.

Τα spreads άρχισαν να κινούνται ανοδικά από τις αρχές του 2009 αλλά η παρέμβαση του τότε ΥΠΟΙΚΟ της Γερμανίας Π. Στάινμπρουκ οδήγησε στην αποκλιμάκωση των spreads.

Η ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία αντιτάχτηκε με σφοδρότητα στη νομική κατοχύρωση του δικαιώματος των διεμφυλικών ατόμων να ορίζουν - χωρίς χειρουργική επέμβαση - το φύλο τους. Καμία έκπληξη. Με τον ίδιο, ίσως και μεγαλύτερο, ζήλο η Καθολική Εκκλησία διαχρονικά αντιτίθεται σε ζητήματα όπως οι αμβλώσεις και η χρήση προφυλακτικών.
Εχουν περάσει σχεδόν τρεις αιώνες από τότε που ο Βολταίρος αναφερόμενος στην Εκκλησία προέτρεπε «να τσακίσουμε την άτιμη». Γιατί; Οχι επειδή ήταν ή δεν ήταν άθεος, αλλά γιατί γιʼ αυτόν και τον Διαφωτισμό η Εκκλησία ήταν μια από τις δυο αυθεντίες - η άλλη ήταν η Μοναρχία - που εμπόδιζε το αίτημα υπέρ της αυτονομίας του ατόμου.

Με αφορμή την πρόσφατη συζήτηση για την νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου ακούσαμε διάφορες ενστάσεις ότι το συγκεκριμένο ζήτημα αλλά και το ίδιο το κυβερνητικό νομοσχέδιο συνιστούν μια κάποια «αλλαγή ατζέντας» από τα κρίσιμα οικονομικά προβλήματα της χώρας.
Πρόκειται για μια σκόπιμη επιχειρηματολογία που στο βάθος της κρύβει τις πραγματικές συντηρητικές φοβίες για θέματα που έχουν «αντιδημοφιλή» χαρακτήρα και ανήκουν στο δύσκολο πεδίο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή στο ακόμα πιο δύσκολο αυτό των μειονοτήτων .

...Ο νέος, ενιαίος φορέας πρέπει να έχει σαφές ιδεολογικό, προγραμματικό και κοινωνικό στίγμα, να μην δίνει εικόνα άμορφου ενδιάμεσου σχήματος στο πολιτικό μας σύστημα, ούτε φυσικά την εικόνα μιας τεχνητής σύγκλησης κομματικών δυνάμεων και πολιτικών παραγόντων. Πρέπει να είναι ένα μαζικό, ανοιχτό λαϊκό προοδευτικό ρεύμα ικανό με βάση τις αξίες της σοσιαλδημοκρατίας να αποτελεί όχι μόνο την απάντηση στον αριστερό λαϊκισμό και την συντηρητική γραμμή αλλά να αποτελέσει ένα νέο πλειοψηφικό ρεύμα στην χώρα!
Οι καιροί ου μενετοί. Η κοινωνία έχει επενδύσει υψηλές προσδοκίες στο εγχείρημα ης συγκρότησης του νέου φορέα της δημοκρατικής παράταξης. Μας καλεί να προχωρήσουμε γρήγορα, αποτελεσματικά, ενωτικά.

Στον πολύ επίκαιρο διάλογο που εξελίσσεται για την Κεντροαριστερά έχω την εντύπωση ότι πολύ συχνά η έλλειψη επιχειρημάτων και δυνατότητας επανακαθορισμού των αξιακών σημείων αναφοράς του χώρου αυτού συγκαλύπτεται από μια φανατική αντι-ΣΥΡΙΖΑ συνθηματολογία (καταγγελία γενικώς και αορίστως εθνικολαϊκισμού-καθεστωτισμού) είτε σε μια στάση αποϊδεολογικοποιημένης ουδετερότητας που δεν κάνει άλλο παρά να αναπαράγει μια άνευρη κεντρώα εκδοχή του προοδευτικού-δημοκρατικού χώρου.
Για να καλυφθεί το πολιτικό κενό εντατικοποιείται η επίκληση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων που πρέπει να γίνουν στη χώρα.