Αν δεχθούμε ότι η κυβερνητική δημοσιονομική πολιτική αποτυπώνεται στον εκάστοτε κρατικό προϋπολογισμό, τα περί «παροχών» είναι υπερβολές. Ο κρατικός προϋπολογισμός 2019 μειώνει ελαφρά και σταδιακά τη φορολογία επιχειρήσεων και επιχειρηματικών κερδών και τις ασφαλιστικές εισφορές και, με όσα απομένουν, αφήνει μικρά περιθώρια για κάποιες δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα (δραστικά περιορισμένες συγκριτικά με τις αρχικές δεσμεύσεις), όπως επιδόματα ενοικίου κ.λπ. Αυτά δεν είναι παροχές, είναι μάλλον καρικατούρα παροχών.

Υπάρχει κίνδυνος να οδηγηθούμε στην απαξίωση συνολικά του πολιτικού συστήματος και σε επικίνδυνες επιλογές για την ίδια τη Δημοκρατία αν κυριαρχήσει η επικίνδυνη αντίληψη ότι στην πολιτική είμαστε όλοι το ίδιο. Δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Είμαι 40 ετών με την επαγγελματική, ακαδημαϊκή και πολιτική μου πορεία και δεν θέλω τόσο προσωπικά όσο και η συλλογικότητα που εκπροσωπώ να συνδεθεί έστω και κατʼ ελάχιστον με οποιαδήποτε ανοχή σε φαινόμενα και πράξεις διαφθοράς. Δίνουμε καθημερινή μάχη για να μην πάρει διαζύγιο η πολιτική από την ηθική. Όσοι διαπιστωμένα έχουν βάλει το χέρι στο μέλι να μπουν φυλακή. Οι τυχοδιώκτες δεν έχουν καμία σχέση με τη δημοκρατική παράταξη.

Η τ/κ κοινότητα αναζητά τον κάθε φορά νέο βηματισμό της. Οι εξελίξεις (κατ’ ακρίβεια μη εξελίξεις) στο κυπριακό έχουν βοηθήσει πολλούς ε/κ να αποκτήσουν μιαν πιο ρεαλιστική αντίληψη για την πορεία της. Η εκτίμησή μου για τις εξελίξεις στους εξής πέντε κύκλους:

«Ο χειρισμός του προσφυγικού στη βάση ενός ισχυρού αξιακού κώδικα, ενάντια στις λογικές για μια περίκλειστη Ευρώπη-φρούριο (…) είναι καίριο σημείο αναφοράς, με βάση το δικό μας αριστερό πρόσημο». Αυτή είναι η αξιολόγηση που ομοφώνως έκανε η πρόσφατη ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ (13-14/10/2018) την ίδια στιγμή που τα διεθνή μίντια καταδίκαζαν το γκουλάκ της Μόριας. Την παραθέτω όχι για το θέμα, αλλά γιατί προσφέρει ένα παράδειγμα κραυγαλέας αντίθεσης λόγων και έργων, μια τσάμπα ιδεολογική διακήρυξη ερήμην της πραγματικότητας. Το ίδιο άσφαιρη και παραπλανητική είναι η συνεχιζόμενη συζήτηση για την πιθανότητα «σοσιαλδημοκρατικοποίησης» του ΣΥΡΙΖΑ.

Πριν πάμε παρακάτω στην υπόθεση του Γιάννου Παπαντωνίου, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε εξαρχής το αυτονόητο: είναι κατηγορούμενος και όχι ένοχος, αφού δεν έχει δικαστεί. Σε αυτό διαφέρει από τον Ακη Τσοχατζόπουλο, ο οποίος είναι λαμόγιο και με τη δικαστική βούλα. Ο Παπαντωνίου είναι πιθανότατα λαμόγιο, με βάση αυτά που διαβάζουμε στη δικογραφία . Αλλά θα περιμένουμε να δικαστεί.

H διαπίστωση ότι η ευρωπαϊκή ενοποίηση διέρχεται μια από τις προβληματικότερες περιόδους από την εκκίνησή της, στη δεκαετία του 50’, δεν είναι πια κοινοτυπία αλλά σκληρός ρεαλισμός.

Όλους τους τελευταίους μήνες ο συνδυασμός πλειάδας διχογνωμιών, το ρευστό διεθνές περιβάλλον, η καθυστέρηση των ενωσιακών μεταρρυθμιστικών σχεδίων, οι επικείμενες ευρωεκλογές που πιθανόν να ανατρέψουν τους συσχετισμούς συστημικών/αντισυστημικών δυνάμεων

Σύντροφε Αλέξη,

Όταν διαβάζεις αυτές τις γραμμές, θα γνωρίζεις, ήδη, ότι έχω παραιτηθεί. Εσύ ο ίδιος, άλλωστε, δεν με κάλυψες στο υπουργικό συμβούλιο και, αμέσως μετά, δια του Τζανακόπουλου, με κάλεσες να «κατέβω από το τραίνο». Το έκανα, λοιπόν, και ας ξέρω πως θα υποκριθείς, ξανά, τον αμέτοχο και θα ισχυριστείς ότι ακόμη και τούτη την επιστολή την άφησες τάχα κλειστή, επί διήμερο, στο γραφείο σου. Όμως, «μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια», που λέει κι ο λαός

Τις τελευταίες εβδομάδες, η διακυβέρνηση της χώρας έχει πάρει μια ενδιαφέρουσα θεατρική τροπή στη διασκέδαση. Πριν από λίγες μέρες ανέβηκε στη σκηνή το «μονόπρακτο Καμμένου», μετά ανέβηκε το «μονόπρακτο Πολάκη», και ακολούθησε το «μονόπρακτο Κοτζιά». Έπεται και συνέχεια. Επειδή όμως οι πολίτες δεν ψήφισαν την κυβέρνηση για να βλέπουν φαρσοκωμωδίες αλλά για να λύνει τα προβλήματά τους, είναι πολύ πιθανό να αρχίσουν να βαριούνται τα μονόπρακτα και να αρχίσουν να σκέφτονται τι θα ψηφίσουν στις κάλπες. Μπροστά σε αυτά το σκηνικό, τα κόμματα και οι κινήσεις της Κεντροαριστεράς, (με κύρια κομματική έκφραση το Κίνημα Αλλαγής) εκπέμπουν ένα μάλλον θολό στίγμα.