Το πρόβλημα υπήρχε, υπάρχει και, το χειρότερο, διογκώνεται. Δεν ενδημεί μόνο στην Ελλάδα, αλλά στην Ελλάδα έχει δραματικές διαστάσεις και θα λάβει ακόμη δραματικότερες αν δεν αναληφθεί συστηματική δράση για την αντιμετώπισή του. Το περιέγραψε την Πέμπτη, μιλώντας σε σχετική ημερίδα, ο πρόεδρος του ΣΕΒ Θ. Φέσσας:
Το παράδοξο είναι –είπε σε μια αποστροφή της ομιλίας του– να υπάρχουν ένα εκατομμύριο άνεργοι που δεν μπορούν να βρουν εργασία και, ταυτόχρονα, το 60% των μελών του ΣΕΒ να δυσκολεύεται να καλύψει κενές θέσεις εργασίας, εξαιτίας της έλλειψης προσωπικών, επαγγελματικών και τεχνικών δεξιοτήτων.

...Ποιοι θρήνησαν το 1945 τους εξαφανισμένους γείτονές τους; Ποια μνημεία στήθηκαν; Ποιες τελετές έγιναν; Μόνη η κοινότητα, καθημαγμένη και ρακένδυτη πάλευε να ανασυστήσει την ύπαρξή της και να θρηνήσει τους νεκρούς της. Η πόλη, η κοινωνία, η χώρα ολόκληρη, αδιαφόρησαν. Κρύφτηκαν πίσω από το δάχτυλό τους. Έκαναν πως δεν ήξεραν τι συνέβη, ποιος το έκανε, ποιος βοήθησε, ποιος προστάτευσε όταν άλλοι, πολλοί γκρέμιζαν, έκαιγαν, έκλεβαν, καταλάμβαναν τον χώρο και τα υπάρχοντα των πολλών απόντων και των λιγοστών παρόντων. Ο θρήνος άλλωστε ήταν ατομικός. Χρειάστηκε να περάσουν είκοσι περίπου χρόνια, να φτάσουμε στο 1962 για να γίνει ένα μνημείο στη μνήμη των θυμάτων.

Η πολωνική Βουλή στις 26 Ιανουαρίου, παραμονή της 73ης επετείου απελευθέρωσης του Αουσβιτς και της Διεθνούς Ημέρας Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος, ψήφισε νομοσχέδιο που έχει δύο όψεις. Αυτό από τη μια ποινικοποιεί τη χρήση του όρου «πολωνικά στρατόπεδα θανάτου», αλλά ταυτοχρόνως ποινικοποιεί και οποιαδήποτε αναφορά που «αποδίδει στο πολωνικό έθνος ή κράτος ευθύνη ή συνυπευθυνότητα για τα εγκλήματα που διέπραξε το γερμανικό Γʼ Ράιχ».

Ο ιστορικός, αποφασιστικός και πρωτοποριακός ρόλος της Εκκλησίας στους αγώνες του Έθνους δεν αναγνωρίζεται, ούτε καταξιώνεται στα συλλαλητήρια. Αρκεί και υπεραρκεί η επιβίωση του και η αναγνώριση του από την ίδια την Ιστορία, διαχρονικά.
Όταν μάλιστα τα συλλαλητήρια αυτά διοργανώνονται, προκειμένου να εξυπηρετηθούν πρόσωπα και σκοπιμότητες “έξωθεν και έσωθεν”, τότε η Εκκλησία δεν μπορεί να έχει λόγο συμμετοχής, ούτε και τρόπο παρουσίας.
Ας προβληματιστούμε λίγο περισσότερο και ας αναλογιστούμε το μέλλον του θεσμού και όχι την εξέλιξη και ικανοποιηση των προσωπικών μας επιδιώξεων και οραματισμών !!!

Προϋπόθεση ευημερίας της Ελλάδας είναι η καλή της επικοινωνία με τον βαλκανικό της περίγυρο. Αυτό λέει η Ιστορία. Το εθνικό συμφέρον επομένως, επιτάσσει μια λύση στο εκκρεμές πρόβλημα που βαραίνει τη σχέση μας με την ΠΓΔΜ. Η συγκυρία ανοίγει την πιθανότητα επιτυχίας, εφόσον υπάρξει μια σοβαρή και υπεύθυνη διαπραγμάτευση, έχοντας ως βάση την ενδιάμεση συμφωνία. Στον εθνικολαϊκισμό πρέπει να αντιτάξουμε την πολιτική βούληση, την ευθύνη και τον ενσυνείδητο πατριωτισμό