Αριστεροί, δημοκράτες και φιλελεύθεροι πολίτες βλέπουμε με απελπισία και οργή τη χώρα να βυθίζεται για άλλη μια φορά σε μια μαζική εθνικιστική υστερία, με αφορμή το “Μακεδονικό”. Ζούμε ένα απίστευτο ταξίδι στον χρόνο, πίσω στο 1992, σαν να μην έχει αλλάξει τίποτε. Σε μια χώρα που δεν θα έπασχε από συλλογική αμνησία και όπου οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης θα είχαν στοιχειώδη γνώση των θεμάτων που χειρίζονται, δεν θα χρειαζόταν να προσθέσουμε τίποτε σήμερα. Όλα έχουν ειπωθεί. Όμως εδώ είναι Ελλάδα. Το έργο ξαναπαίζεται και η σιωπή απέναντι στα όσα ακούμε και βλέπουμε είναι συνενοχή στο παραλήρημα

Το σκάνδαλο Novartis διερευνάται διεθνώς και στην χώρα μας. Συνδέεται άρρηκτα με την προσπάθεια πολυεθνικών εταιρειών να κερδοσκοπήσουν, μέσα από την υπέρμετρη αύξηση των φαρμακευτικών δαπανών. Στην Ελλάδα η φαρμακευτική δαπάνη επί ΝΔ, την περίοδο 2004-2009, υπερδιπλασιάστηκε από 2,4 σε 5,1 δις ευρώ, με υπερτιμολογήσεις και ανεξέλεγκτη υπερσυνταγογράφηση. Αυτό είναι σίγουρα σκάνδαλο, με τεράστιες πολιτικές ευθύνες. Αν υπάρχει όμως και εμπλοκή με χρηματισμό προσώπων, αυτό είναι ένα ζήτημα που πρέπει να διερευνηθεί από τη Δικαιοσύνη χωρίς πολιτικές παρεμβάσεις.

Στη δεύτερη ταινία της τριλογίας του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, Οι δύο πύργοι, ο μάγος Γκάνταλφ μαζί με τους Άραγκορν, Λέγκολας και Γκίμλι επισκέπτονται το Βασιλιά του Ρόχαν, Θέοντεν, προκειμένου να του ζητήσουν να συστρατευτεί μαζί τους στο αγώνα ενάντια στο κακό. Όμως, στη θέση του βρίσκουν έναν αγνώριστο Βασιλιά, γερασμένο και καταβεβλημένο, με το μυαλό του να ελέγχεται πλήρως από τον υπηρέτη του κακού, το μάγο Σάρουμαν. Για κάποιο λόγο, η εικόνα του Μίκη Θεοδωράκη στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία μου θύμισε τρομακτικά το Βασιλιά Θέοντεν.

Πάρα πολύ κόσμος συγκεντρώθηκε στο συλλαλητήριο. Όχι βεβαίως τόσο πολύς όσο στη συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε το 2001 κατά του νομοσχεδίου Γιαννίτση, το οποίο  αν είχε περάσει, όπως υποστηρίζαμε ορισμένοι δημόσια τότε, ίσως να μην είχαμε γνωρίσει τον Κατρούγκαλο.

Τι θέλει να πει ο «ποιητής»; Ο «πολύς κόσμος» δεν έχει πάντα δίκιο. Αν ήταν λιγότερος ο κόσμος, τότε, στο νομοσχέδιο Γιαννίτση, ίσως αυτοί οι ίδιοι που συγκεντρώθηκαν για «να προστατέψουν» τις συντάξεις τους από μειώσεις του 5%, να μην είχαν μετά να αντιμετωπίσουν μειώσεις που ξεπέρασαν το 40%, όπως συνέβη από το 2011 και ύστερα και κυρίως από αυτόν τον ίδιο τον κύριο Κατρούγκαλο, πρωτοστάτη μαζί με τον Μίκη και τον κ. Κασιμάτη στις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων.

Ή όπως αρέσει σε κάποιους «περί της κοινωνικής βάσης του ΠΑΣΟΚ». Οι δύο αναφορές επανήλθαν στην τρέχουσα πολιτική αντιπαράθεση με αφορμή το Μακεδονικό.

Να διευκρινίσω ότι δεν συμφωνώ με αυτές τις απλουστευτικές γενικεύσεις και κατηγοριοποιήσεις, όμως ορισμένοι εντός των τειχών επιμένουν να τις χρησιμοποιούν. Νομίζουν έτσι ότι δικαιολογούν την απόφαση τους να αγνοήσουν η και να αντιπαρατεθούν με την απόφαση του Πολιτικού Συμβουλίου του Κινήματος Αλλαγής για την ουσία του Μακεδονικού και για τα συλλαλητήρια. Η απόφαση αυτή είναι ένα πολύτιμο εργαλείο στα χέρια της ηγεσίας του Κινήματος Αλλαγής.

Έχοντας συμμετάσχει συνειδητά ως μαθητής γυμνασίου στο μεγάλο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης το 1994 και στη συνέχεια έχοντας διδαχθεί το μακεδονικό ζήτημα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, παρακολουθώ με ενδιαφέρον τις εξελίξεις στο ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ.

Για να προλάβω τυχόν παρεξηγήσεις, θα πρέπει να δηλώσω εξ αρχής ότι πρόθεση του παρόντος δεν είναι να διχάσει την κοινωνία και με το πατριώμετρο να μετρήσει πόσο πατριώτης είναι ο καθένας.