Η διαπραγμάτευση του θέματος «απεργία πείνας Κουφοντίνα» μοιάζει με βόλτα σε ναρκοπέδιο. Είναι τόσα τα «disclaimers» που χρειάζονται προκειμένου να αποποιηθεί της ευθύνης για τις παρερμηνείες ο προτιθέμενος να γράψει ώστε ενδέχεται ο αναγνώστης να βαρεθεί να διαβάζει κοινοτοπίες, όπως: «το Κράτος Δικαίου ισχύει για όλους», «υπεράσπιση δικαιωμάτων του κρατούμενου δεν σημαίνει υποστήριξη του προσώπου, της ιδεολογίας ή, πολύ περισσότερο, των εγκλημάτων του», «ο κρατούμενος που εκτίει ποινή δεν παύει να είναι υποκείμενο δικαιωμάτων», «η Δημοκρατία δεν εκδικείται, ούτε κάνει τη χάρη στους εχθρούς της να εμφανίζονται ως υπερασπιστές της δημοκρατικής νομιμότητας», «η κριτική στις πράξεις της εξουσίας δεν σημαίνει αδιαφορία για τον πόνο των θυμάτων», «δεν είναι κάθε θέμα κατάλληλο για κομματική εκμετάλλευση», «όπως δεν είναι μόνο δεξιοί όσοι ενδιαφέρονται για το δημόσιο συμφέρον έτσι δεν είναι μόνο αριστερή η υπόθεση των δικαιωμάτων» και άλλα πολλά.

Πιο πιθανό είναι ν’ αλλάξει χούι κάποια στιγμή ο ήλιος και να ανατείλει εκεί που ορίστηκε να δύει παρά να μη βρεθεί πονηρούλης σε οποιαδήποτε ουρά για να κλέψει. Θα τρυπώσει, θα σπρώξει, μπορεί και να μασήσει ένα «συγγνώμη, βιάζομαι», βέβαιος ότι εσύ ξεροσταλιάζεις στη στάση του λεωφορείου από πάθος συλλογής εμπειριών, θα μείνει με το αυτί του ανίδρωτο ό,τι κι αν πουν τα κορόιδα. Θα τα καταφέρει. Οι αγενείς εαυτούληδες σπάνε την αλυσίδα της υπομονής ακόμα κι αν μπήκαν στην ουρά για να πάρουν αντίδωρο απ’ του παπά το χέρι. Καβάλα πάνε άλλωστε και αυτοί. Παντού. Καβάλα στη γαϊδουριά τους.

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι εξαρχής. Όσοι υποστηρίζουμε το αίτημα του Κουφοντίνα - και δεν μας ενδιαφέρουν τα όποια πολιτικά παιχνίδια ένθεν και ένθεν - το κάνουμε για δύο λόγους.

Πρώτον, διότι ενδιαφερόμαστε αληθινά για την ανθρώπινη ζωή και αυτό δεν είναι το κλασικό κλισέ ούτε επίδειξη, δήθεν, ανθρωπισμού. Στο πλαίσιο αυτό θεωρούμε ότι, μπροστά στην απειλούμενη ανθρώπινη ζωή, το Κράτος πρέπει να κάνει ένα βήμα πίσω, δεν θα πάθει τίποτα το κύρος του. Κάθε μέρα εξευτελίζεται σε πλείστα όσα πεδία, ας υποστεί και μια «ήττα» για καλό σκοπό.

Οι λέξεις φαίνονται μυστικά σύμβολα
Αλλάζουν απότομα και ανάλογα
με την ιεραρχία των γεγονότων
Π.Καραβασίλης, Ειρκτή ‘72

Υπάρχει η Αριστερά της διαρκούς αντίστασης,της μνησικακίας,της εχθροπάθειας,του διχαστικού λόγου.

Υπάρχει όμως και η Συνταγματική Αριστερά των δημοκρατικών θεσμών,του ειλικρινούς διαλόγου,των ιδεών [κι όχι των ύβρεων ή της βίας].