Τα «γιατί» να μην μείνουν αναπάντητα

Το δυστύχημα στα Τέμπη βύθισε τη χώρα στο πένθος. Το συλλογικό τραύμα είναι βαθύ και είναι αμφίβολο αν θα μπορέσει να το επουλώσει σύντομα η ελληνική κοινωνία. Ειδικά οι νέοι άνθρωποι, μαθητές και φοιτητές, βιώνουν αυτές τις ημέρες μια τραγωδία της γενιάς τους. Παρακολουθώντας κανείς τις μεγάλες νεανικές κινητοποιήσεις βλέπει την αίσθηση της κρατικής αδιαφορίας να συνυπάρχει με τη δυσπιστία για την πορεία των ερευνών.

Το αίτημα να χυθεί άπλετο φως και να αποδοθούν οι ευθύνες εκεί που πρέπει μοιάζει με κραυγή αγωνίας, ώστε να μην ξαναζήσουμε ποτέ μια τραγωδία σαν κι αυτή. Ωστόσο, ο μέχρι τώρα κυβερνητικός χειρισμός είναι κατώτερος των περιστάσεων.

Από τη μία πλευρά έχουμε παλινωδίες και εμφανή έλλειψη αξιοπιστίας. Ο κ. Μητσοτάκης τα ρίχνει όλα στο ανθρώπινο λάθος του σταθμάρχη αλλά στη συνέχεια δηλώνει ότι δεν θα κρυφτεί πίσω από αυτό. Ζητάει συγγνώμη αλλά εξ ονόματος όλων των κυβερνήσεων. Εγγράφει τις κινητοποιήσεις της νέας γενιάς στο «πρόσωπο της καλύτερης Ελλάδας» αλλά μετά από μία ώρα η κινητοποίηση πνίγεται στα χημικά. Εγγυάται την διερεύνηση των ευθυνών αλλά κάνει υποδείξεις στη Δικαιοσύνη για αυτές.

Διορίζει τριμελή Επιτροπή αλλά προδικάζει το πόρισμα της, ενώ μέλος της παραιτήθηκε την επόμενη ημέρα υπό το βάρος των αντιδράσεων. Ο κ. Καραμανλής παραιτείται αναλαμβάνοντας την αντικειμενική πολιτική ευθύνη αλλά θα είναι κανονικά υποψήφιος στις επικείμενες εκλογές. Οι επικεφαλής του ΟΣΕ και της ΕΡΓΟΣΕ παραιτούνται αλλά παραμένουν κανονικά στις θέσεις τους και υπογράφουν αποφάσεις.

Από την άλλη πλευρά έχουμε αναπάντητα ερωτήματα, που όσο περνούν οι ημέρες πληθαίνουν. Γιατί ο μοιραίος σταθμάρχης τοποθετήθηκε σε μια κομβική θέση παρανόμως, ενώ το όριο ηλικίας δεν του το επέτρεπε; Γιατί δεν υπήρχε δεύτερος σταθμάρχης στον απαιτητικό σταθμό της Λάρισας;

Γιατί από το 2020 δεν λειτουργεί το δευτεροβάθμιο κέντρο ελέγχου που μέχρι τότε είχε τη δυνατότητα να ελέγχει τη πορεία των τρένων σε όλη την Ελλάδα; Γιατί μετά τον Ιούλιο του 2019 έπαψε να λειτουργεί το κέντρο τηλεδιοίκησης στη Λάρισα; Γιατί στη σύμβαση του ελληνικού Δημοσίου με την ΤΡAIΝΟΣΕ απαλείφθηκε η υποχρέωση του Δημοσίου να ολοκληρώσει τα έργα ασφάλειας, ενώ ταυτόχρονα χαρίστηκαν εκατοντάδες εκατομμύρια στην ιδιωτική εταιρεία; Γιατί…; Γιατί…; Γιατί...;

Το τελευταίο που χρειάζεται τώρα είναι επικοινωνιακά τεχνάσματα και μικροπολιτικοί χειρισμοί με διάχυση των ευθυνών και χονδροειδείς απόπειρες συμψηφισμού, όπως απροκάλυπτα εισηγούνται κάποιοι στον δημόσιο διάλογο. Άλλωστε, οι προειδοποιήσεις των εργαζομένων τα τελευταία δύο χρόνια με ανακοινώσεις, παραιτήσεις και εξώδικα σε αντιδιαστολή με τις προ ολίγων ημερών διαβεβαιώσεις του κ. Καραμανλή στη Βουλή, ότι δεν τίθεται θέμα ασφάλειας στον σιδηρόδρομο, μαρτυρούν μια προαναγγελθείσα τραγωδία και αναδεικνύουν τον βαθμό της κυβερνητικής αδράνειας.

Το οφείλουμε στους ανθρώπους που χάθηκαν άδικα, να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, ώστε να μην μείνει τίποτα και κανένας στο σκοτάδι. Το οφείλουμε στην νέα γενιά της χώρας και στις γενιές που θα έρθουν μετά από αυτή, να ζήσουν σε μια χώρα με σύγχρονες και ασφαλείς μετακινήσεις.