Ρομπέν των Μετρό και λοιπές... Μαγιάτικες ιδέες

Τι κρίμα... Τόση αγνή ευαισθησία να πάει χαμένη... Αλλά, άμα είσαι περιστασιακός χρήστης των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς (ΜΜΜ), αυτά παθαίνεις: σκέφτεσαι, πώς να "αντιδράσεις στις μαζικές αυξήσεις των τιμών βασικών αγαθών" και ανακαλύπτεις [ολόκληρη η ανακοίνωση στην παραπομπή 1] ως ιδανικό πεδίο δράσης το Μετρό, το εισιτήριο του οποίου είναι το μόνο που δεν αυξήθηκε... Και ως ιδανικό μέσο δράσης βρίσκεις το να αφήσεις ακυρωμένο το εισιτήριό σου στον επόμενο επιβάτη, αγνοώντας πως ο χαμηλόμισθος που δεν έχει αυτοκίνητο και χρησιμοποιεί καθημερινά τα ΜΜΜ για να πάει στην δουλειά του (ή, να τρέξει σε... περισσότερες δουλειές), έχει κάρτα απεριορίστων διαδρομών, η οποία είναι φτηνότερη από πριν...

Και ο απλός χαμηλόμισθος εργαζόμενος -όπως και εκείνος που επέλεξε να μην χρησιμοποιεί Ι.Χ.- έχει κάρτα απεριορίστων διαδρομών (όπως έδειξα αναλυτικά εδώ, με πλούσιο διάλογο στα σχόλια) για τον απλούστατο λόγο ότι αν χρησιμοποιείς καθημερινά οποιοδήποτε ΜΜΜ τουλάχιστον δυο φορές για να πας και να έρθεις απ’ τη δουλειά σου, κάνεις περισσότερα από τα δρομολόγια στα οποία αντιστοιχούν οι τιμές των καρτών απεριορίστων διαδρομών: 15 Ευρώ (από 17,5) για λεωφορεία, τραμ, τρόλεϋ, 20 για τον ΗΣΑΠ, 30 για το Μετρό, 35 για όλα (πριν έκανε 38 και δεν υπήρχαν οι άλλες)... Αλλά, εσύ, "Ρομπέν του Μετρό" (κατά το σχετικό ρεπορτάζ των "Νέων", εδώ), θες να πιστεύεις πως το εισιτήριο το αφήνεις για έναν μεροκαματιάρη που δεν έχει να πληρώσει το εισιτήριο... Φευ, κάποιος περιστασιακός χρήστης θα είναι, κάποιος που κατά βάση χρησιμοποιεί αυτοκίνητο...

Έτσι, την ώρα που έχει μαλλιάσει η γλώσσα όλων (μα όλων) των ειδικών για την ανάγκη αναβάθμισης του συστήματος συγκοινωνιών ώστε να αντιμετωπιστούν οι επιπτώσεις της κάθε καμένης Πάρνηθας, βρίσκεις ως ιδανικό στόχο (και δείγμα της "συνεργασίας των πολιτών") το νέο, ενιαίο πλέον, εισιτήριο που διαρκεί μιάμιση ώρα μπας και υποβάλει σε κανένα την τόσο κοινότυπη στην Ευρώπη ιδέα ότι για να πας, λ.χ., από τη Νέα Ιωνία στο "Λητώ", μπορείς να αφήσεις το αυτοκίνητο (ή το ταξί) και να πάρεις -με ένα εισιτήριο των 0,80- το λεωφορείο της τοπικής γραμμής που περνάει από το σταθμό του ΗΣΑΠ απ’ όπου θα πάρεις -με το ίδιο εισιτήριο- τον ηλεκτρικό, θα κατέβεις στο κέντρο, θα περπατήσεις μέχρι τη Κάνιγγος και από εκεί με άλλο ένα λεωφορείο -και το ίδιο πάντα εισιτήριο- θα καταλήξεις στο μαιευτήριο... Χωρίς αυτοκίνητο. Με λιγότερο καυσαέριο. Με ταχύτερα λεωφορεία όσο θα μειώνονται τα αυτοκίνητα...

Αντί, λοιπόν, να βάλεις την ωραία σου ευαισθησία και την τόση φαιά σου ουσία να σκεφτεί πως θα τους υποχρεώσουμε να αναβαθμίσουν τις συγκοινωνίες (και να κάνουν και καμιά καμπάνια ενημέρωσης μπας και καταλάβει κανείς ότι πρέπει να αφήσει το αμάξι του) ή πώς να φτιάξουν περισσότερους λεωφορειόδρομους και να διασφαλίζουν ότι θα μένουν ανοιχτοί -και όχι να τους θυσιάζουν προεκλογικά- ή πώς θα συνδέονται μεταξύ τους τα ΜΜΜ, ή πώς θα δυσκολευτεί η κίνηση των αυτοκινήτων, ή πώς θα δημιουργηθούν και άλλα φτηνά εισιτήρια-κάρτες (για μαθητές, συνταξιούχους, άνεργους), ή πώς θα δοθούν κίνητρα σε επιχειρήσεις που απομακρύνθηκαν από τον αστικό ιστό να βάλουν λεωφορεία προς σταθμούς μετρό για να μετακινείται χωρίς Ι.Χ. το προσωπικό τους, ή πώς θα γίνουν κινήσεις κατά της γενικότερης ακρίβειας [2], εσύ βάζεις στο στόχαστρο το μόνο λογικό -και με κάποια περιβαλλοντική συνέπεια- μέτρο που έχουν πάρει...

Στο όνομα της αντιμετώπισης της ακρίβειας... Την ώρα που, στο όνομα των αυξήσεων στα καύσιμα, τα παξιμάδια της γιαγιάς αυξήθηκαν 54 λεπτά μέσα σε μια βδομάδα (λες να τα μεταφέραν ένα ένα με ξεχωριστό φορτηγό!), ή ο καφές πωλείται λες και τον έφεραν ειδικά για σένα από τη Βραζιλία (αλλά τα καφέ είναι γεμάτα), ή οι τροφές καλούνται να περάσουν από ΚΤΕΟ, την ώρα που η αγοριαία αγορά παράγει το αποτελέσματα που ζούμε όλοι, εσύ βρίσκεις ως ιδανικό στόχο το δημόσιο σύστημα συγκοινωνιών...

Πραγματικά, αναρωτιέμαι, τι επιδιώκεις; Συγκεκριμένα και ειδικότερα... Φτηνότερο εισιτήριο; Ας δεχθούμε ότι είναι ακριβό και μάλιστα το πιο ακριβό βασικό αγαθό [3] ώστε η αντίδραση να ξεκινήσει από εκεί. Το φτηνότερο ποιος θα το πληρώσει; Εμείς, όσοι πληρώνουμε εφορία, δηλαδή... Οι φορολογούμενοι όλης της χώρας θα κληθούν να πληρώσουν τις μετακινήσεις των Αθηναίων... Λες και εμείς επιδοτούμε τις μετακινήσεις στο εσωτερικό της Θεσσαλίας -εκεί, όταν οι άνθρωποι λένε "πάω στη δουλειά" (ή "πάω να διασκεδάσω"), πολλές φορές εννοούν ότι πρέπει να πάνε στη διπλανή κωμόπολη, και επομένως να πάρουν Ι.Χ. ...

Οι φορολογούμενοι, λοιπόν, να επιδοτήσουν και άλλο τους Αθηναίους... Να το πούμε και στον κάτοικο των Λειψών ή της Ικαρίας ή της Σίφνου ή του ξερωγωποιού-πόσα νησιά έχουμε;- που είναι υποχρεωμένοι να πληρώσουν πανάκριβα ναύλα για να πάνε σε άλλο νησί για να ολοκληρώσουν κάποιες δοσοληψίες με διάφορες υπηρεσίες... Ή, που πρέπει να πληρώνουν αυτή την πανάκριβη -εκεί, ακόμη πιο πολύ- βενζίνη για να πάνε από το ένα χωριό το άλλο γιατί, το τι σημαίνει συγκοινωνία στο νησί καταχείμωνο, όποιος έχει βρεθεί το ξέρει... Οι φορολογούμενοι όλης της χώρας, και αυτοί του Ηρακλείου ή της Πάτρας που πληρώνουν πιο ακριβά εισιτήρια, να επιδοτήσουν -και άλλο- τις συγκοινωνίες των Αθηναίων αφού λύσαμε όλες τις άλλες προτεραιότητες στις οποίες θέλουμε να πέσει το βάρος...

Αχ Ρομπέν, καλέ μου σύντροφε (απ’ όσο αντιλαμβάνομαι διαβάζοντας το φίλτατο Γιάννη Σακιώτη να γράφει για "δεξιό παράδοξο της αριστεράς"  ), μήπως πρέπει να κάποια στιγμή να αντιληφθούμε πως η προάσπιση του δημοσίου δεν έχει σχέση με αντιλήψεις που θέλουν να το βλέπουν ως παχιά αγελάδα για άρμεγμα; Μήπως, πρέπει να αντιληφθούμε ότι για να έχουμε δημόσια πανεπιστήμια -ανοιχτά στην έρευνα, στη γνώση και στη Δημοκρατία, αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα...- για να έχουμε δημόσιο σύστημα υγείας, για να έχουμε δημόσια ασφάλιση, πρέπει να αναλογιστούμε πώς παράγεται ο πλούτος, πώς κατανέμεται, ποιές είναι οι προτεραιότητες και ποιοί θέλουμε να ωφελούνται...

Αλλιώς, κινδυνεύουμε να μείνουμε στον αγαπημένο των παιδικών μας χρόνων, Ρομπέν των Δασών, που σαν μεγαλώσαμε αντιληφθήκαμε πως βασική του σκοτούρα δεν είχε πώς θα μοιράσει τα πλούτη στους φτωχούς αλλά... πώς θα πάρει το κορίτσι μέχρι να ξαναβάλει τον βασιλιά του στο θρόνο του... Και εντάξει, και ως μεγάλοι βλέπουμε, με τα παιδιά μας, τον Ρομπέν των Δασών μιας και είναι μια γλυκύτατη ταινία που άλλωστε, σε εκείνη την ηλικία του "καλού-κακού", του "άσπρου-μαύρου", τους δίνει μια ιδέα περί αλληλεγγύης, αλλά ας μην κάνουμε πολιτική με συνταγές Χόλυγουντ... Ούτε με ...Μαγιάτικες ιδέες...

[1] Το κείμενο που κυκλοφόρησε με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο ή σε ιστολόγια, είναι το ακόλουθο:

"Σήμερα στον ηλεκτρικό σταθμό του Αγ.Ελευθερίου στα ακυρωτικά μηχανήματα και ενώ ήμουν έτοιμη να ακυρώσω το εισιτήριό μου για Σύνταγμα, βρήκα πάνω στο ακυρωτικό μηχάνημα ένα εισιτήριο ακυρωμένο 15 λεπτά πριν, στην ίδια κατεύθυνση με τη δική μου. Χωρίς δεύτερη σκέψη και δεδομένου ότι μου έχει ξανατύχει, δεν ακύρωσα το εισιτήριό μου αλλά πήρα το ακυρωμένο που βρήκα και με αυτό κατέβηκα Σύνταγμα. Το περιστατικό αυτό μου έχει ξανασυμβεί και πληροφορήθηκα πώς υπάρχει μία ομάδα ατόμων που αντί να πετάξει το εισιτήριο κατά την έξοδο της από το μέσο μεταφοράς το αφήνει πάνω στα ακυρωτικά μηχανήματα ώστε να το χρησιμοποιήσει και ο επόμενος. Είναι μια κίνηση συνεργασίας των πολιτών της Αθήνας που αντιδρούν στις μαζικές αυξήσεις των τιμών βασικών αγαθών. Νομίζω θα μπορούσαμε να το εφαρμόσουμε και εμείς δίνοντας την ευκαιρία στον επόμενο από μας να ταξιδέψει δωρεάν. Επίσης θα βοηθούσε να το διαδίδαμε σε όσους το δυνατόν περισσότερους".

[2] Να προβληθούν, λ.χ., οι παραγωγοί που, μέσω των συνεταιρισμών τους προσπαθούν να σπάσουν το κύκλωμα των μεσαζόντων ώστε να φτάσουν φτηνότερα τα προϊόντα τους στις αγορές. Ή να αποκαλυφθεί πόσα (και ποιά) προϊόντα μπορεί να αγοράσει κανείς μέσω Internet ακόμη και στο 1/ 5 της τιμής που δίνουν συγκεκριμένες αλυσίδες εδώ...

[3] Για να χαρακτηρίσουμε κάτι "ακριβό" ή "φτηνό", κάνουμε (εκ των πραγμάτων) μια σύγκριση με άλλα προϊόντα που χρησιμοποιούμε και θεωρούμε βασικά ή βασικότερα αλλά πρέπει να δούμε και το κόστος που υπάρχει από πίσω: εν προκειμένω, μισθοί, βενζίνες, συντήρηση (συν κέρδη για επανεπένδυση και εκσυγχρονισμό του στόλου) για τα ΜΜΜ, μισθοί, λειτουργικά, κέρδη για τις καφετέριες, π.χ....