Μια μητέρα μετανάστρια γράφει...

«Αγαπητέ “Υπάρχουμε... Συνυπάρχουμε;”. Το όνομά μου είναι Αγάπη. Μετανάστευσα στην Ελλάδα πριν από δεκαεπτά χρόνια από την Αρμενία. Μαζί με τον άνδρα μου εργαζόμαστε και ζούμε νόμιμα στην Ελλάδα δώδεκα χρόνια. Πέρυσι καταθέσαμε τα χαρτιά μας για την Άδεια Διαμονής Αορίστου Διαρκείας. Μας απέρριψαν λέγοντάς μας ότι ο ΟΑΕΔ δεν έχει κρατήσει αρχεία για εμάς! Επειδή ο ΟΑΕΔ δεν κράτησε αρχεία, εμείς χάνουμε τρία χρόνια από τη νόμιμη παραμονή και πρέπει να τρέξουμε ξανά σε ουρές, να πληρώσουμε παράβολα, δικηγόρους, για να πάρουμε στο τέλος, πιθανόν, μια άδεια παραμονής ληγμένη... Προτείναμε λοιπόν στους αρμόδιους να φέρουμε εμείς τα παλαιά μας χαρτιά από τον ΟΑΕΔ, τις φορολογικές δηλώσεις- πληρώνουμε φόρους από την πρώτη μέρα που πήραμε μια αβέβαιη Βεβαίωση στα χέρια μας-, τα αριστεία και βραβεία προόδου των παιδιών μας από το σχολείο. Μας απάντησαν ότι αυτά δεν αποτελούν αποδείξεις!... Τα παιδιά μου ήρθαν μικρά στην Ελλάδα. Τεσσάρων χρονών ο ένας, εννέα ο άλλος. Έχουν περάσει από το ελληνικό δημόσιο σχολείο, έχουν διακριθεί και αριστεύσει. Θεωρούν ότι ανήκουν εδώ, ότι η Ελλάδα είναι η πατρίδα τους. Μιλούν τα ελληνικά ως πρώτη τους γλώσσα και νιώθουν Έλληνες όσο και οι Έλληνες συμμαθητές τους. Και όμως, και τα παιδιά μου παλεύουν ακόμα για τις άδειες παραμονής τους. Τα παιδιά μου έχουν βραβευθεί σε διεθνείς διαγωνισμούς, αλλά δεν μπορούσαν να ταξιδέψουν για να πάρουν το βραβείο τους γιατί δεν είχαν την άδεια παραμονής! Φανταστείτε τον εαυτό σας στα είκοσι δύο σας να ξοδεύετε όλη την ενέργειά σας για τα χαρτιά... Τα παιδιά μας γίνονται ανήσυχα, νευρικά, μελαγχολικά, όταν καταλαβαίνουν ότι τους φέραμε σε μια χώρα όπου θα είναι για πάντα ξένοι και θα παλέψουν για χαρτιά. Τα παιδιά μας νιώθουν σαν φυλακισμένα. Όταν οι Έλληνες φίλοι τους μαθαίνουν ότι εκείνοι δεν έχουν την ελληνική υπηκοότητα, δεν μπορούν να το πιστέψουν. Πολλές φορές, τα παιδιά μας το κρύβουν αυτό, γιατί νιώθουν μειονεκτικά... Γνωρίζω και άλλες μητέρες μετανάστριες που τα παιδιά τους έχουν έρθει μικρά ή γεννηθεί στην Ελλάδα. Έχουμε τις ίδιες έγνοιες. Όχι για εμάς, για τα παιδιά μας. Μπορούν να πουν για εμάς ότι είμαστε ξένες. Τα παιδιά μας, όμως, που ήρθαν στην Ελλάδα σε μικρές ηλικίες ή γεννήθηκαν εδώ, σπούδασαν στην Ελλάδα, μεγάλωσαν στην Ελλάδα, γιατί τα κάνουν να αισθάνονται ξένα; Γιατί η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της, αφού δικά της είναι αυτά τα παιδιά; Τα παιδιά μας διψούν να προοδεύσουν, να δημιουργήσουν. Τι άλλο ζητούν από το κράτος, παρά να τους δώσει τη δυνατότητα να νιώσουν ελεύθερα, να μη γίνουν πολίτες τρίτης κατηγορίας; Τι περισσότερο ζητούμε εμείς και τα παιδιά μας από αυτό που ζητούσαν και απέκτησαν οι Έλληνες μετανάστες και τα παιδιά τους; Την Ελλάδα τα παιδιά μας δεν την κουβαλούν στο αίμα αλλά στο μυαλό και στην καρδιά τους. Οι Ελληνίδες φίλες μου, που τόσο πολύ με έχουν βοηθήσει αυτά τα δύσκολα χρόνια, καταλαβαίνουν τον πόνο μου. Με έχουν δει να κλαίω και προσπαθούν να με παρηγορήσουν λέγοντας πως “δεν μπορεί, θα λυθεί αυτό το θέμα”. Ελπίζω να λυθεί. Βλέπω τον χρόνο όμως να περνάει, τα παιδιά μου και εκείνα των άλλων να μεγαλώνουν και να είναι πάντα ξένα...

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία Αγάπη Μ. agapitik@yahoo.gr»

ΥΓ: Το Σάββατο, 23 Μαΐου, στις 7 το απόγευμα, στην κεντρική πλατεία της Καισαριανής θα γίνει η συμβολική τελετή εγγραφής στο δημοτολόγιο ενός παιδιού μετανάστη από την Αφρική. Ένα κοριτσάκι 17 μηνών που γεννήθηκε στην Καισαριανή και που- ως γνωστόν- δεν μπορεί να γραφτεί στο δημοτολόγιο με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ουσιαστικά. Η συμβολική εγγραφή θα γίνει από τον δήμαρχο Καισαριανής Σπύρο Τζόκα.