Ο Ιούνιος της Τεχεράνης
Τέτα Παπαδοπούλου, Ελευθεροτυπία, Δημοσιευμένο: 2009-07-03
Ποιος το περίμενε; Ποιος θα διακινδύνευε πριν μόλις έναν μήνα μια τέτοια «προφητεία»; Οτι δηλαδή θα ξεσπούσε μαζικό κίνημα αντίστασης στο Ιράν.
Οτι θα γέμιζαν οι δρόμοι της Τεχεράνης και άλλων πόλεων -καθημερινά, επί δύο ολόκληρες εβδομάδες- με εκατοντάδες χιλιάδες άνδρες και γυναίκες που θα διαδήλωναν εναντίον του Αχμεντινετζάντ και της αλλοίωσης των εκλογικών αποτελεσμάτων. Είχαμε υποτιμήσει τη δύναμη διαμαρτυρίας των Ιρανών· και το θάρρος τους.
Αυτό που συνέβη τον Ιούνιο στο Ιράν είναι τόσο εξωπραγματικό όσο και αληθινό.
Χρειάζεται μεγάλο θάρρος και γενναιότητα για να βγει κανείς στους δρόμους της Τεχεράνης -στην πρωτεύουσα του ακραίου θεοκρατικού καθεστώτος- και να διαδηλώσει κατά του Αχμεντινετζάντ φωνάζοντας «πού πήγε η ψήφος μου;».
Και όχι μόνον. Τα αιτήματα της ευρείας ιρανικής αντιπολίτευσης που συσπειρώθηκε γύρω από τον Μιρ Χουσεΐν Μουσαβί, τον ηττημένο των εκλογών (ισλαμιστής βέβαια και αυτός, αλλά μετριοπαθής), ξεπέρασαν την εκλογική συγκυρία.
Εκατοντάδες χιλιάδες, και ακόμη παραπάνω, οι διαδηλωτές. Ιδίως νέοι. Κυρίως, όμως, γυναίκες. Το εξωπραγματικό και το αληθινό μαζί. Και δεν είναι φεμινιστική παρατήρηση, κάθε άλλο. Οι Ιρανές ήταν παντού. Απίστευτο. Εμπαιναν μπροστά στις διαδηλώσεις. Μαχητικές. Κυριαρχούσαν.
Δεν πρόκειται, λοιπόν, για σύμπτωση. Το σύμβολο της εξέγερσης της Τεχεράνης είναι μια νέα γυναίκα. Η 26χρονη φοιτήτρια Νέντα Αγκά Σολτάν, που τη γνωρίσαμε την ώρα της δολοφονίας της, καθώς σωριαζόταν στον δρόμο νεκρή, στη λεωφόρο Καργκάρ της Τεχεράνης, χτυπημένη από μία σφαίρα ενός από τους διαβόητους Bassidji (τους ένοπλους φανατικούς πολιτοφύλακες του καθεστώτος).
Νέντα Αγκά Σολτάν: το όμορφο πρόσωπό της έγινε η κατ’εξοχήν εικόνα της εξέγερσης και οι διαδηλώσεις γέμισαν με τη φωτογραφία της και τη φράση «είμαι η Νέντα».
Το καθεστώς απάντησε, με τι άλλο; Με ό,τι γνωρίζει καλά. Με άγρια βία και καταστολή. Ετσι, έκαμψε τις διαδηλώσεις. Οι νεκροί διαδηλωτές επισήμως είναι 20, αλλά ανεπισήμως ξεπερνούν τους 100. Χιλιάδες συλλήψεις. Επιδρομές των Φρουρών της Επανάστασης από σπίτι σε σπίτι. Εκδίωξη των ξένων δημοσιογράφων. Σιωπητήριο στα ιρανικά μέσα ενημέρωσης, που τολμούν να αμφισβητούν τον «εκλεγμένο αφέντη» Αχμεντινετζάντ. Χίλιες δυο αθλιότητες.
Με μηνύματα, φωτογραφίες, βιντεάκια από τα κινητά τηλέφωνα. Με το Ιντερνετ, παρά τη λογοκρισία. Με το Twitter, το δημοφιλές ηλεκτρονικό κοινωνικό δίκτυο (micro-blogging). Είναι τα όπλα της ιρανικής αντιπολίτευσης. Με αυτά προσπαθούσαν, και συνεχίζουν, να πληροφορούν την παγκόσμια κοινή γνώμη, ακόμη και τώρα που η «τάξη» επανήλθε στους δρόμους της ιρανικής πρωτεύουσας.
Μηνύματα-εκκλήσεις από την Τεχεράνη. Συνεχώς. Εκείνοι στέλνουν. Εμείς πώς αντιδράσαμε, ευαισθητοποιηθήκαμε; Εμείς έχουμε κατεβάσει τους διακόπτες.
Είναι εντυπωσιακή η απάθεια και η αδιαφορία διεθνώς για την τραγωδία του Ιράν. Μουγγαμάρα. Λες και το Ιράν βρίσκεται εκτός του κόσμου τούτου, σε άλλον πλανήτη.
Μικρή αναφορά τώρα, σχετικά με την ελληνική αδιαφορία. Πού πήγαν όλοι αυτοί οι πολύ ευαίσθητοι που κάθε τόσο κλείνουν το κέντρο της Αθήνας για ψύλλου πήδημα; Πού χάθηκαν οι λαλίστατοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι; Το ξέρουμε πια καλά. Στην Ελλάδα, η εκδήλωση ευαισθησίας (απέναντι σε θύματα, σε καταπιεζόμενους κ.ά.) είναι συνήθως επιλεκτική και έχει προϋπόθεση τον (άλογο) αντιιμπεριαλισμό. Ομως τους Ιρανούς διαδηλωτές τούς χτυπά και τους σκοτώνει το δικό τους φονταμενταλιστικό καθεστώς, όχι οι «φονιάδες των λαών». Οπότε, αντιλαμβάνεσθε...
Ωστόσο και οι πολίτες στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες (περιορίζομαι στην ήπειρό μας) δεν ακούστηκαν ιδιαίτερα. Περιορισμένες οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης για τους Ιρανούς. Οι συγκλονιστικές εικόνες από τις μαζικές διαδηλώσεις στην Τεχεράνη άφησαν, ουσιαστικά, ασυγκίνητες όχι μόνο τις πολιτικές ηγεσίες αλλά και την κοινή γνώμη.
Σε «δεύτερη μοίρα»; Πώς εξηγείται αυτή η γενικότερη αδιαφορία; Αναρωτιέμαι. Οι λαοί και οι κοινωνίες που ζουν σε φρικαλέα ισλαμιστικά καθεστώτα, ακόμη και όταν αντιστέκονται -με τέτοια γενναιότητα όπως τώρα οι Ιρανοί και οι Ιρανές-, δεν μας αφορούν;
Στο Ιράν είναι η στιγμή της τρομοκρατίας. Το καθεστώς δεν αφήνει ίχνος χώρου για να εκφραστεί νόμιμα η αντιπολίτευση. Συλλαμβάνει. Φυλακίζει. Βασανίζει. Ο κύριος Αχμαντινετζάντ ισχυρίζεται ότι κέρδισε τις εκλογές στις 12 Ιουνίου, με 63%. Αφού είναι τόσο δημοφιλής, γιατί καταφεύγει σε τέτοιου μεγέθους καταστολή;
«Οταν οι μεγάλες αλλαγές πραγματοποιούνται, λέμε ότι ήταν αναπόφευκτες. Πριν συμβούν, λέμε ότι είναι ανέφικτες».
Ετσι ακριβώς λέει το μήνυμα που έστειλε ένας νέος Ιρανός και το οποίο δημοσιεύθηκε στη «Herald Tribune», στις 20 Ιουνίου. Μακάρι να μπορούσε να ισχύσει (σύντομα;) η πρώτη φράση του μηνύματός του. Μακάρι, ο Ιούνιος της Τεχεράνης να βρει τη συνέχειά του.
Υ.Γ.Πολλαπλά μουσικά ταξίδια σε δύο βράδια, στο 1ο Φεστιβάλ του «Kosmos 9,36». Ξεχωριστή στιγμή: η Γιασμίν Λεβί, υπέροχη ερμηνεύτρια, που μπερδεύει δημιουργικά τη σεφαραδίτικη παράδοση με τους ήχους της Ανδαλουσίας
Η ακατανόητη δίκη
******Στη Χάγη, στο «Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για τα Εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία» (ΤΡΙΥ) άρχισε αυτές τις ημέρες μια δίκη ακατανόητη.
Πέρα ώς πέρα. Δικάζεται όχι ακόμη ένας από τους εγκεφάλους και πρωταθλητές της εθνοκάθαρσης, αλλά μια έγκριτη Γαλλίδα ...δημοσιογράφος: η Φλοράνς Αρτμάν.
******Η δημοσιογράφος κατηγορείται για περιύβριση του εν λόγω Δικαστηρίου. Γιατί; Επειδή στο βιβλίο της «Ειρήνη και Τιμωρία» («Paix et Chatiment») αναφέρεται διεξοδικά στον μηχανισμό των πολιτικών πιέσεων, ο οποίος οδήγησε τελικά τους δικαστές να αφαιρέσουν από τη δικογραφία -ναι, να αφαιρέσουν- έγγραφα εξαιρετικά επιβαρυντικά για τη Σερβία. Τα έγγραφα αυτά τεκμηριώνουν την πλήρη εμπλοκή και ευθύνη του καθεστώτος Μιλόσεβιτς στην εθνοκάθαρση της Βοσνίας (1992-1995) και ειδικότερα στη γενοκτονία της Σρεμπρένιτσα (Ιούλιος 1995).
******Φλοράνς Αρτμάν. Στη δεκαετία του ’90, ανταποκρίτρια της Le Monde στη Γιουγκοσλαβία. Στη συνέχεια, 2000-2006, εκπρόσωπος Τύπου του Δικαστηρίου που τώρα τη δικάζει.
******Η Φλοράνς Αρτμάν υπερασπίζεται τον εαυτό της υπενθυμίζοντας ότι «όλα αυτά» ήταν ήδη γνωστά και μάλιστα υπήρχαν σχετικά δημοσιεύματα πολύ πριν από την έκδοση του βιβλίου της. Κι όμως, η δημοσιογράφος κινδυνεύει τώρα να καταδικαστεί σε ποινή φυλάκισης επτά ετών. Θα τρελαθούμε. Το πρόβλημα είναι ότι η Φλοράνς Αρτμάν έγραψε για «όλα αυτά» ή ότι οι δικαστές ουσιαστικά έδωσαν «bonus ατιμωρησίας» στη Σερβία, ξεπλένοντάς την από την ευθύνη για τα μαζικά εγκλήματα στη Βοσνία;
Σουρεαλιστικό: η Φλοράνς Αρτμάν στο εδώλιο του Μιλόσεβιτς! Μη χειρότερα. Αποστολή του «Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου γα τα Εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία» είναι να δικάσει τους κατηγορούμενους για τα ειδεχθέστερα εγκλήματα πολέμου. Οχι τους δημοσιογράφους που κάνουν την (καλώς νοούμενη) δουλειά τους.
Αξίζει να μπείτε στην ιστοσελίδα συμπαράστασης στη δικαζόμενη δημοσιογράφο. Δεν λείπει τίποτε. Αρκεί να δείτε ποιες και πόσες διεθνείς προσωπικότητες απαρτίζουν την Επιτροπή Στήριξης στη Φλοράνς Αρτμάν. Αρκεί να δείτε πώς έχει συνταχθεί και διατυπωθεί το κείμενο συλλογής υπογραφών για αυτή τη θαρραλέα και ακέραια δημοσιογράφο, η οποία λαμπρύνει το κατακαημένο επάγγελμα. Η διεύθυνση: www.preserverlajusticeinternationale.org
Π και Ψ, όπως Πριγκιπικό Ψυχόδραμα
Πρόσφατα, στη Δανία έγινε δημοψήφισμα για να τροποποιηθούν επί το δημοκρατικότερο οι κανόνες της διαδοχής στον θρόνο.
Τέλος στις... φυλετικές διακρίσεις στα ανάκτορα της Κοπεγχάγης. Ισότητα. Από εδώ και μπρος, λοιπόν, τα (βασιλικά) κορίτσια έχουν το ίδιο ακριβώς δικαίωμα και σειρά στη διαδοχή με τα (βασιλικά) αγόρια. Οπως συμβαίνει όμως συνήθως στη ζωή, μόλις λυθεί ένα πρόβλημα ανακύπτει ένα άλλο. Ο πρίγκιπας Χένρικ της Δανίας, σύζυγος της βασίλισσας Μαργκρέτε, λίγο μετά το δημοψήφισμα έδωσε συνέντευξη σε μεγάλη εφημερίδα. Εκεί, ο πρίγκιπας Χένρικ, ηλικίας 75 ετών, εξέθεσε τα παράπονά του. Με το δημοψήφισμα και την τροποποίηση συμφωνεί, άλλο είναι το πρόβλημά του. Ποιο; Οτι δεν έχει αρμοδιότητες. Οτι ουδείς του ζητεί να κάνει κάτι. Ενώ «μιλούν για ισότητα», λέει, δεν τον περιλαμβάνουν σε αυτήν. Και διευκρινίζει. Εάν ο ίδιος ήταν βασιλιάς, η γυναίκα του θα ήταν βασίλισσα. Σωστά. Ομως, αφού η γυναίκα του είναι βασίλισσα, γιατί αυτός δεν είναι βασιλιάς; Πού είναι η ισότητα; Και ο πρίγκιπας Χένρικ συνεχίζει τα παράπονα δίνοντας συγκεκριμένα παραδείγματα. Στα πρώτα χρόνια του γάμου του, κάθε φορά που συνόδευε τη βασίλισσα σε εκδηλώσεις και τελετές, είχε την αίσθηση ότι ήταν «το υπ’ αριθμόν 2 πρόσωπο του βασιλείου». Με την πάροδο του χρόνου, η βασίλισσα αποφεύγει ορισμένες δημόσιες εμφανίσεις. Τι συμβαίνει όμως; Αντί σε αυτές να την εκπροσωπεί ο πρίγκιπας Χένρικ, τη θέση του παίρνει -άκουσον, άκουσον- ο διάδοχος και πρωτότοκος γιος τους. Ο άνθρωπος νιώθει παραγκωνισμένος, υποβιβασμένος. Μπέρδεμα ανάμεσα στις διεκδικήσεις του βασιλικού συζύγου και τη σχέση πατέρα-γιου. Δηλαδή ψυχόδραμα. Κάτι πρέπει να κάνουν στη Δανία. Το ψυχόδραμα -ακόμη και εάν είναι βασιλικό- δεν αντιμετωπίζεται με δημοψηφίσματα.
Οτι θα γέμιζαν οι δρόμοι της Τεχεράνης και άλλων πόλεων -καθημερινά, επί δύο ολόκληρες εβδομάδες- με εκατοντάδες χιλιάδες άνδρες και γυναίκες που θα διαδήλωναν εναντίον του Αχμεντινετζάντ και της αλλοίωσης των εκλογικών αποτελεσμάτων. Είχαμε υποτιμήσει τη δύναμη διαμαρτυρίας των Ιρανών· και το θάρρος τους.
Αυτό που συνέβη τον Ιούνιο στο Ιράν είναι τόσο εξωπραγματικό όσο και αληθινό.
Χρειάζεται μεγάλο θάρρος και γενναιότητα για να βγει κανείς στους δρόμους της Τεχεράνης -στην πρωτεύουσα του ακραίου θεοκρατικού καθεστώτος- και να διαδηλώσει κατά του Αχμεντινετζάντ φωνάζοντας «πού πήγε η ψήφος μου;».
Και όχι μόνον. Τα αιτήματα της ευρείας ιρανικής αντιπολίτευσης που συσπειρώθηκε γύρω από τον Μιρ Χουσεΐν Μουσαβί, τον ηττημένο των εκλογών (ισλαμιστής βέβαια και αυτός, αλλά μετριοπαθής), ξεπέρασαν την εκλογική συγκυρία.
Εκατοντάδες χιλιάδες, και ακόμη παραπάνω, οι διαδηλωτές. Ιδίως νέοι. Κυρίως, όμως, γυναίκες. Το εξωπραγματικό και το αληθινό μαζί. Και δεν είναι φεμινιστική παρατήρηση, κάθε άλλο. Οι Ιρανές ήταν παντού. Απίστευτο. Εμπαιναν μπροστά στις διαδηλώσεις. Μαχητικές. Κυριαρχούσαν.
Δεν πρόκειται, λοιπόν, για σύμπτωση. Το σύμβολο της εξέγερσης της Τεχεράνης είναι μια νέα γυναίκα. Η 26χρονη φοιτήτρια Νέντα Αγκά Σολτάν, που τη γνωρίσαμε την ώρα της δολοφονίας της, καθώς σωριαζόταν στον δρόμο νεκρή, στη λεωφόρο Καργκάρ της Τεχεράνης, χτυπημένη από μία σφαίρα ενός από τους διαβόητους Bassidji (τους ένοπλους φανατικούς πολιτοφύλακες του καθεστώτος).
Νέντα Αγκά Σολτάν: το όμορφο πρόσωπό της έγινε η κατ’εξοχήν εικόνα της εξέγερσης και οι διαδηλώσεις γέμισαν με τη φωτογραφία της και τη φράση «είμαι η Νέντα».
Το καθεστώς απάντησε, με τι άλλο; Με ό,τι γνωρίζει καλά. Με άγρια βία και καταστολή. Ετσι, έκαμψε τις διαδηλώσεις. Οι νεκροί διαδηλωτές επισήμως είναι 20, αλλά ανεπισήμως ξεπερνούν τους 100. Χιλιάδες συλλήψεις. Επιδρομές των Φρουρών της Επανάστασης από σπίτι σε σπίτι. Εκδίωξη των ξένων δημοσιογράφων. Σιωπητήριο στα ιρανικά μέσα ενημέρωσης, που τολμούν να αμφισβητούν τον «εκλεγμένο αφέντη» Αχμεντινετζάντ. Χίλιες δυο αθλιότητες.
Με μηνύματα, φωτογραφίες, βιντεάκια από τα κινητά τηλέφωνα. Με το Ιντερνετ, παρά τη λογοκρισία. Με το Twitter, το δημοφιλές ηλεκτρονικό κοινωνικό δίκτυο (micro-blogging). Είναι τα όπλα της ιρανικής αντιπολίτευσης. Με αυτά προσπαθούσαν, και συνεχίζουν, να πληροφορούν την παγκόσμια κοινή γνώμη, ακόμη και τώρα που η «τάξη» επανήλθε στους δρόμους της ιρανικής πρωτεύουσας.
Μηνύματα-εκκλήσεις από την Τεχεράνη. Συνεχώς. Εκείνοι στέλνουν. Εμείς πώς αντιδράσαμε, ευαισθητοποιηθήκαμε; Εμείς έχουμε κατεβάσει τους διακόπτες.
Είναι εντυπωσιακή η απάθεια και η αδιαφορία διεθνώς για την τραγωδία του Ιράν. Μουγγαμάρα. Λες και το Ιράν βρίσκεται εκτός του κόσμου τούτου, σε άλλον πλανήτη.
Μικρή αναφορά τώρα, σχετικά με την ελληνική αδιαφορία. Πού πήγαν όλοι αυτοί οι πολύ ευαίσθητοι που κάθε τόσο κλείνουν το κέντρο της Αθήνας για ψύλλου πήδημα; Πού χάθηκαν οι λαλίστατοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι; Το ξέρουμε πια καλά. Στην Ελλάδα, η εκδήλωση ευαισθησίας (απέναντι σε θύματα, σε καταπιεζόμενους κ.ά.) είναι συνήθως επιλεκτική και έχει προϋπόθεση τον (άλογο) αντιιμπεριαλισμό. Ομως τους Ιρανούς διαδηλωτές τούς χτυπά και τους σκοτώνει το δικό τους φονταμενταλιστικό καθεστώς, όχι οι «φονιάδες των λαών». Οπότε, αντιλαμβάνεσθε...
Ωστόσο και οι πολίτες στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες (περιορίζομαι στην ήπειρό μας) δεν ακούστηκαν ιδιαίτερα. Περιορισμένες οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης για τους Ιρανούς. Οι συγκλονιστικές εικόνες από τις μαζικές διαδηλώσεις στην Τεχεράνη άφησαν, ουσιαστικά, ασυγκίνητες όχι μόνο τις πολιτικές ηγεσίες αλλά και την κοινή γνώμη.
Σε «δεύτερη μοίρα»; Πώς εξηγείται αυτή η γενικότερη αδιαφορία; Αναρωτιέμαι. Οι λαοί και οι κοινωνίες που ζουν σε φρικαλέα ισλαμιστικά καθεστώτα, ακόμη και όταν αντιστέκονται -με τέτοια γενναιότητα όπως τώρα οι Ιρανοί και οι Ιρανές-, δεν μας αφορούν;
Στο Ιράν είναι η στιγμή της τρομοκρατίας. Το καθεστώς δεν αφήνει ίχνος χώρου για να εκφραστεί νόμιμα η αντιπολίτευση. Συλλαμβάνει. Φυλακίζει. Βασανίζει. Ο κύριος Αχμαντινετζάντ ισχυρίζεται ότι κέρδισε τις εκλογές στις 12 Ιουνίου, με 63%. Αφού είναι τόσο δημοφιλής, γιατί καταφεύγει σε τέτοιου μεγέθους καταστολή;
«Οταν οι μεγάλες αλλαγές πραγματοποιούνται, λέμε ότι ήταν αναπόφευκτες. Πριν συμβούν, λέμε ότι είναι ανέφικτες».
Ετσι ακριβώς λέει το μήνυμα που έστειλε ένας νέος Ιρανός και το οποίο δημοσιεύθηκε στη «Herald Tribune», στις 20 Ιουνίου. Μακάρι να μπορούσε να ισχύσει (σύντομα;) η πρώτη φράση του μηνύματός του. Μακάρι, ο Ιούνιος της Τεχεράνης να βρει τη συνέχειά του.
Υ.Γ.Πολλαπλά μουσικά ταξίδια σε δύο βράδια, στο 1ο Φεστιβάλ του «Kosmos 9,36». Ξεχωριστή στιγμή: η Γιασμίν Λεβί, υπέροχη ερμηνεύτρια, που μπερδεύει δημιουργικά τη σεφαραδίτικη παράδοση με τους ήχους της Ανδαλουσίας
Η ακατανόητη δίκη
******Στη Χάγη, στο «Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για τα Εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία» (ΤΡΙΥ) άρχισε αυτές τις ημέρες μια δίκη ακατανόητη.
Πέρα ώς πέρα. Δικάζεται όχι ακόμη ένας από τους εγκεφάλους και πρωταθλητές της εθνοκάθαρσης, αλλά μια έγκριτη Γαλλίδα ...δημοσιογράφος: η Φλοράνς Αρτμάν.
******Η δημοσιογράφος κατηγορείται για περιύβριση του εν λόγω Δικαστηρίου. Γιατί; Επειδή στο βιβλίο της «Ειρήνη και Τιμωρία» («Paix et Chatiment») αναφέρεται διεξοδικά στον μηχανισμό των πολιτικών πιέσεων, ο οποίος οδήγησε τελικά τους δικαστές να αφαιρέσουν από τη δικογραφία -ναι, να αφαιρέσουν- έγγραφα εξαιρετικά επιβαρυντικά για τη Σερβία. Τα έγγραφα αυτά τεκμηριώνουν την πλήρη εμπλοκή και ευθύνη του καθεστώτος Μιλόσεβιτς στην εθνοκάθαρση της Βοσνίας (1992-1995) και ειδικότερα στη γενοκτονία της Σρεμπρένιτσα (Ιούλιος 1995).
******Φλοράνς Αρτμάν. Στη δεκαετία του ’90, ανταποκρίτρια της Le Monde στη Γιουγκοσλαβία. Στη συνέχεια, 2000-2006, εκπρόσωπος Τύπου του Δικαστηρίου που τώρα τη δικάζει.
******Η Φλοράνς Αρτμάν υπερασπίζεται τον εαυτό της υπενθυμίζοντας ότι «όλα αυτά» ήταν ήδη γνωστά και μάλιστα υπήρχαν σχετικά δημοσιεύματα πολύ πριν από την έκδοση του βιβλίου της. Κι όμως, η δημοσιογράφος κινδυνεύει τώρα να καταδικαστεί σε ποινή φυλάκισης επτά ετών. Θα τρελαθούμε. Το πρόβλημα είναι ότι η Φλοράνς Αρτμάν έγραψε για «όλα αυτά» ή ότι οι δικαστές ουσιαστικά έδωσαν «bonus ατιμωρησίας» στη Σερβία, ξεπλένοντάς την από την ευθύνη για τα μαζικά εγκλήματα στη Βοσνία;
Σουρεαλιστικό: η Φλοράνς Αρτμάν στο εδώλιο του Μιλόσεβιτς! Μη χειρότερα. Αποστολή του «Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου γα τα Εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία» είναι να δικάσει τους κατηγορούμενους για τα ειδεχθέστερα εγκλήματα πολέμου. Οχι τους δημοσιογράφους που κάνουν την (καλώς νοούμενη) δουλειά τους.
Αξίζει να μπείτε στην ιστοσελίδα συμπαράστασης στη δικαζόμενη δημοσιογράφο. Δεν λείπει τίποτε. Αρκεί να δείτε ποιες και πόσες διεθνείς προσωπικότητες απαρτίζουν την Επιτροπή Στήριξης στη Φλοράνς Αρτμάν. Αρκεί να δείτε πώς έχει συνταχθεί και διατυπωθεί το κείμενο συλλογής υπογραφών για αυτή τη θαρραλέα και ακέραια δημοσιογράφο, η οποία λαμπρύνει το κατακαημένο επάγγελμα. Η διεύθυνση: www.preserverlajusticeinternationale.org
Π και Ψ, όπως Πριγκιπικό Ψυχόδραμα
Πρόσφατα, στη Δανία έγινε δημοψήφισμα για να τροποποιηθούν επί το δημοκρατικότερο οι κανόνες της διαδοχής στον θρόνο.
Τέλος στις... φυλετικές διακρίσεις στα ανάκτορα της Κοπεγχάγης. Ισότητα. Από εδώ και μπρος, λοιπόν, τα (βασιλικά) κορίτσια έχουν το ίδιο ακριβώς δικαίωμα και σειρά στη διαδοχή με τα (βασιλικά) αγόρια. Οπως συμβαίνει όμως συνήθως στη ζωή, μόλις λυθεί ένα πρόβλημα ανακύπτει ένα άλλο. Ο πρίγκιπας Χένρικ της Δανίας, σύζυγος της βασίλισσας Μαργκρέτε, λίγο μετά το δημοψήφισμα έδωσε συνέντευξη σε μεγάλη εφημερίδα. Εκεί, ο πρίγκιπας Χένρικ, ηλικίας 75 ετών, εξέθεσε τα παράπονά του. Με το δημοψήφισμα και την τροποποίηση συμφωνεί, άλλο είναι το πρόβλημά του. Ποιο; Οτι δεν έχει αρμοδιότητες. Οτι ουδείς του ζητεί να κάνει κάτι. Ενώ «μιλούν για ισότητα», λέει, δεν τον περιλαμβάνουν σε αυτήν. Και διευκρινίζει. Εάν ο ίδιος ήταν βασιλιάς, η γυναίκα του θα ήταν βασίλισσα. Σωστά. Ομως, αφού η γυναίκα του είναι βασίλισσα, γιατί αυτός δεν είναι βασιλιάς; Πού είναι η ισότητα; Και ο πρίγκιπας Χένρικ συνεχίζει τα παράπονα δίνοντας συγκεκριμένα παραδείγματα. Στα πρώτα χρόνια του γάμου του, κάθε φορά που συνόδευε τη βασίλισσα σε εκδηλώσεις και τελετές, είχε την αίσθηση ότι ήταν «το υπ’ αριθμόν 2 πρόσωπο του βασιλείου». Με την πάροδο του χρόνου, η βασίλισσα αποφεύγει ορισμένες δημόσιες εμφανίσεις. Τι συμβαίνει όμως; Αντί σε αυτές να την εκπροσωπεί ο πρίγκιπας Χένρικ, τη θέση του παίρνει -άκουσον, άκουσον- ο διάδοχος και πρωτότοκος γιος τους. Ο άνθρωπος νιώθει παραγκωνισμένος, υποβιβασμένος. Μπέρδεμα ανάμεσα στις διεκδικήσεις του βασιλικού συζύγου και τη σχέση πατέρα-γιου. Δηλαδή ψυχόδραμα. Κάτι πρέπει να κάνουν στη Δανία. Το ψυχόδραμα -ακόμη και εάν είναι βασιλικό- δεν αντιμετωπίζεται με δημοψηφίσματα.
