Η αθλιότητα ενός εμβολίου

Πριν μερικές ημέρες, η τηλεόραση έπαιζε σε όλα τα κανάλια την αθλιότητα των μεγαλογιατρών του Κολωνακίου, με φορολογικές δηλώσεις, που κακώς δεν επενέβη αυτοβούλως η κοινωνική πρόνοια να τους συνδράμει με το επίδομα που δίνει στους απόρους.

Τρεις μέρες κράτησε αυτό το θέαμα.

Τρεις μέρες, όσο κρατούν όλες οι μετρήσεις της AGB τα θέματα σε υψηλή ακροαματικότητα.

Την τέταρτη μέρα, γέμισαν οι οθόνες γιατρούς, όχι για να δηλώσουν συγνώμη για την κοινωνική αναλγησία τους, για την φοροδιαφυγή τους, αλλά για να μας εξηγήσουν γιατί πρέπει ή δεν πρέπει να κάνουμε το εμβόλιο για τον Η1Ν1.

Εν τω μεταξύ είχαμε το πρώτο θύμα στην οικογένειά μου. Ο γιος μου κόλλησε την νέα γρίπη και μαζί μ’αυτόν και άλλοι 7 συμμαθητές του και έκλεισε το σχολείο για μια εβδομάδα.

Και ενώ ο γιος μου περνούσε την γρίπη, οι υπόλοιποι συζητάγαμε αν πρέπει να κάνουμε ή όχι το εμβόλιο.

Οι γιατροί στις τηλεοράσεις εν τω μεταξύ δεν είχαν και δεν έχουν καταφέρει ακόμη να συνεννοηθούν –όσο καλά συνεννοούνται με τις φορολογικές δηλώσεις-για το αν πρέπει ή όχι να κάνουμε το εμβόλιο.

Όμως από όλη αυτή την ενασχόληση, όσο και να σας φαίνεται παράξενο, βρήκα στο τέλος να μου φταίει η Αριστερά, γι’αυτή την Αθλιότητα.

Άφησε να γίνει μια συζήτηση, χωρίς η ίδια να παρέμβει σε καμία στιγμή, όπως θα όφειλε.

Μα θα μου πει κανείς, Γιατρός είναι η Αριστερά;

Και θα μοιάζει να έχει δίκιο, αν το θέμα ήταν αν είναι ή όχι επικίνδυνο το εμβόλιο –που δεν είναι- για τον κάθε εμβολιαζόμενο ή αν ο εμβολιασμός είναι κάτι περισσότερο από πράξη ατομικής υγιεινής.

Διότι αυτό είναι το «αμάρτημα» της Αριστεράς.

Ξέχασε ότι τα εμβόλια και ειδικά αυτό το εμβόλιο, δεν είναι φτιαγμένα για να απαντούν στο προσωπικό πρόβλημα και τις παρενέργειές του σε κάθε εμβολιαζόμενο, αλλά πράξη «κοινωνικής άμυνας», πράξη κοινωνικής προστασίας.

Εμβολιαζόμαστε όχι «μόνο» για να μην αρρωστήσουμε οι ίδιοι, αλλά για να στερήσουμε από τον ιό την ευκαιρία να διασπαρθεί σε όλη την κοινωνία.

Εμβολιαζόμαστε για ξεθυμάνει η επιδημία και έτσι να μην αρρωστήσουν οι συνάνθρωποί μας.

Δεν εμβολιαζόμαστε για μας, αλλά για τους άλλους.

Αυτό έλειψε από την τηλεοπτική συζήτηση, αυτό έλειψε από την «αφωνία» της Αριστεράς.

Άφησε την συζήτηση να ξοδεύεται στο αν ο υδράργυρος που έχει το εμβόλιο είναι πολύς ή λίγος ενώ είναι λιγότερος από όσο υδράργυρο έχουν τα ψάρια ή μια σαλάτα, αντί να εξηγήσει ότι τα θύματα του εμβολίου, δεν μπορούν να είναι κριτήριο για το αν θα νοσήσουν ή όχι χιλιάδες ή εκατομμύρια άλλοι και θα έχουμε και περισσότερα θύματα απ’αυτά που μπορεί να επιφέρει το εμβόλιο σε 10 ή 15 χρόνια.

Στις προηγμένες χώρες του Βορρά (Σουηδία , Δανία κλπ) ο εμβολιασμός του πληθυσμού έχει ήδη τελειώσει και η ζωή συνεχίζεται κανονικά.

Εδώ συζητάμε ακόμη για το πώς θα σώσει ο καθένας το «τομάρι» του, αδιαφορώντας για τις συνέπειες του μη εμβολιασμού.

Και σκεφτείτε ότι συζητάμε για ένα ζήτημα που υποτίθεται ότι ήταν λυμένο.

Αν δεν υπήρχαν τα εμβόλια-και μάλιστα πολύ χειρότερης ποιότητας από τα σημερινά- και η ανθρωπότητα έκανε συζήτηση για τις πιθανές παρενέργειές τους, ασθένειες όπως η ευλογιά θα θέριζαν ακόμη .

Ναι οι γιατροί μπορούν να συζητούν ακόμη για το αν τα εμβόλια είναι απολύτως ασφαλή, αλλά η Αριστερά οφείλει να πει τον δικό της λόγο.

Το εμβόλιο είναι πράξη ευθύνης απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Περίπου όσο είναι και μια διαδήλωση με ληγμένα χημικά ας πούμε στην χειρότερη περίπτωση.

Η Αριστερά πρέπει να «εμβολιαστεί». Κινδυνεύει από τον ιό του «ατομισμού».