Ο οιονεί εμφύλιος πόλεμος

Ενας μόνο μήνας πέρασε από τη δολοφονία με ταχυδρομική βόμβα του αστυνομικού Γιώργου Βασιλάκη και όμως το θέμα είχε περίπου ξεχαστεί. Μας το θύμισε η προχθεσινή δολοφονία του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια. Αντίθετα, δεν έχει ξεχαστεί, δυόμισι χρόνια μετά, η δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου από αστυνομικό. Το θέμα απασχολεί ακόμα τον Τύπο. Οταν ο αστυνομικός είναι θύτης μιας δολοφονίας, παρακολουθούμε καταστάσεις οργής ή και βανδαλισμών. Οταν όμως οι θύτες είναι τρομοκράτες, τότε διακρίνουμε μια υπόκωφη χαρά, που εκδηλώνεται και δημόσια από τους πιο θαρραλέους. Ετσι, διαβάσαμε σε δημόσια ηλεκτρονική ιστοσελίδα «Ο μπάτσος που εξοντώθηκε είναι το δεξί χέρι του Χρυσοχοΐδη» και προχθές «Οι δημοσιογράφοι εξυπηρετούν συνειδητά και μαζικά τη χούντα». Μάλιστα, η ιστοσελίδα εξυπηρετείται, στο όνομα πάντα της ελευθερίας έκφρασης, από δημόσιο ίδρυμα: το ΕΜΠ, ένα πανεπιστήμιο που λειτουργεί προνομιακά σε σχέση με τα υπόλοιπα αφού για κάθε οικοδομική μας δραστηριότητα πληρώνουμε κρατήσεις υπέρ ΕΜΠ. Επίσης, όταν ο δολοφόνος δεν είναι αστυνομικός, κάποιοι υπαινίσσονται ότι είναι το... σύστημα! Το ΚΚΕ, για παράδειγμα, χαρακτήρισε τη δολοφονία του αστυνομικού «άκρως ύποπτη», ενώ αριστερός δημοσιογράφος έγραψε σιβυλλικά: «Ακόμη και αν οι τρομοκράτες (δολοφόνοι) δεν υπήρχαν, θα έπρεπε να τους είχε εφεύρει το σύστημα».

Από την άλλη μεριά, η Διεθνής Αμνηστία δημοσιεύει συχνά περιπτώσεις αστυνομικής βαναυσότητας ή εξευτελιστικής συμπεριφοράς της αστυνομίας απέναντι σε πολίτες. Είμαστε μάρτυρες οξυμένης κρατικής, αλλά και αντικρατικής βίας. Το μίσος πλείστων πολιτών εναντίον αστυνομίας και δημοσιογράφων είναι αμοιβαίο. «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι», οι αστυνομικοί, «αλήτες, ρουφιάνοι» οι δημοσιογράφοι. Οι τρομοκράτες σκοτώνουν με την, όχι και τόσο λανθασμένη, πεποίθηση ότι θα βρουν πλήθος υποστηρικτές στην κοινωνία.

Με τη σειρά τους, οι αστυνομικοί, όπως και οι δημοσιογράφοι, αντιδρούν ως συντεχνία. Ο Συνήγορος του Πολίτη δημοσίευσε το 2004 έκθεση με 180 υποθέσεις, στη συντριπτική πλειοψηφία των οποίων αστυνομικές αρχές είχαν διερευνήσει πλημμελώς τις καταγγελίες σε βάρος αστυνομικών υπαλλήλων.

Η άνομη βία δεν περιορίζεται στις τρομοκρατικές δολοφονίες. Επεκτείνεται στις μολότοφ, στους τραμπουκισμούς φοιτητοπατέρων, στους αποκλεισμούς λιμανιών, λεωφόρων, ξενοδοχείων, υπουργείων, στις καταλήψεις και βάλε, που δημιουργούν μιαν ατμόσφαιρα οιονεί εμφυλίου πολέμου. Κάποιος είπε ότι η τρομοκρατία και η άνομη βία είναι απόρροια της διαφθοράς. Είναι όμως πιθανότερο ότι τόσο το ένα, όσο και το άλλο είναι απόρροια της καθυστέρησης της χώρας. Συνεπώς, το δυσκολότερο πράγμα που έχει να αντιμετωπίσει ο κ. Χρυσοχοΐδης δεν είναι η ανακάλυψη και προσαγωγή στη Δικαιοσύνη των φονιάδων. Είναι ο εκσυγχρονισμός στον τομέα του. Δηλαδή η αποκατάσταση του κράτους ως του μόνου νόμιμου φορέα άσκησης βίας, ο τερματισμός της κατάχρησης της νόμιμης βίας και η συμφιλίωση των σωμάτων ασφαλείας με την κοινωνία.