Μήπως η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση πρέπει να γίνει στην δικαιοσύνη;

Η δικαιοσύνη στην χώρα μας "είναι ο μεγάλος ασθενής" παραδέχονται όλοι. Όταν όμως κάποιος προσπαθεί να αγγίξει πραγματικά το ζήτημα εισπράττει την "ενόχληση" όλων των εμπλεκομένων.

Τελευταία ενόχληση του κλάδου επειδή υπήρξε δισέλιδο δημοσίευμα στο γερμανικό περιοδικό «Der Spiegel» με το τίτλο: "Ελλάδα- Η ασθένεια της ατιμωρησίας" και με υπότιτλο "Η Δικαιοσύνη αρνείται να κινήσει ποινική δίωξη σε υποθέσεις διαφθοράς".

Στην 26η τακτική Γενική Συνέλευση των μελών της Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδος, ζητήθηκαν μέτρα εκσυγχρονισμού της δικαιοσύνης και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Γιατί το ζήτημα της δικαιοσύνης δεν είναι ζήτημα ασθένειας - είναι ζήτημα ταξικής επιλογής του παλιού πολιτικού κόσμου της χώρας μας.

Στην Ελλάδα της χρεωκοπίας η καθυστέρηση στην απονομή δικαιοσύνης είναι το βασικό εμπόδιο στην καταπολέμηση της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής και της μαφιοκρατίας, του πελατειακού κράτους και του παράνομου πλουτισμού των ολίγων σε βάρος του εισοδήματος των πολλών.

Γιατί θα μπορούσε, τώρα μέσα στην κρίση έστω, να λειτουργήσει ως το βασικό εργαλείο αναδιανομής εισοδημάτων απλά εφαρμόζοντας τον νόμο.

Αλλά είναι επίτηδες τυφλή και αργή...

Τι να σου κάνουν τα παραπεμπτικά του ΣΔΟΕ για την πολυτελή διαβίωση των παράνομα πλουτισάντων, τις 25.000 αδήλωτες πισίνες, τα γιώτ, τις offshore, την άρνηση καταβολής των βεβαιωμένων, τους διεφθαρμένους με τους 28 μισθούς, τους φτωχογιατρούς του Κολωνακίου κλπ κλπ, όταν η δικαιοσύνη αργεί...

Πότε και πως θα φτάσουν οι υποκλαπέντες πόροι στα δημόσια ταμεία;

Και στο μεταξύ η κυβέρνηση επειδή δεν θέλει να αγγίξει την δικαιοσύνη, όπως και την εκκλησία ή τις αμυντικές δαπάνες παίρνει μέτρα σε βάρος των εύκολων θυμάτων: χαμηλόμισθων, χαμηλοσυνταξιούχων, μικροεπιχειρηματιών - κούρεμα, περαίωση, βαριά έμμεση φορολογία.

Δείγμα ανικανότητας και ανεπάρκειας αλλά και ταξικότητας του παλιού πολιτικού κόσμου που επέβαλε τον νόμο περί (μη) ευθύνης υπουργών και την μη ανεξαρτησία της δικαιοσύνης και που πολεμά λυσσωδώς για να μην αλλάξει τίποτα. Με το νομικό καθεστώς που υπάρχει, ακόμα και οι επενδύσεις που τόσο προσδοκούν υποτίθεται, πνίγονται στους νομικούς λαβυρίνθους του "πρωτότυπου" ελληνικού δικαστικού κόσμου.

Η μεταρρύθμιση της δικαιοσύνης μοιάζει αυτήν την χρονική στιγμή σαν το πιο επείγον ζήτημα.

Οι υποθέσεις ανάκτησης από το δημόσιο κοινωνικού πλούτου που υπεξαιρέθηκε πρέπει να αποκτήσουν το πρόσημο του κατεπείγοντος και του έκτακτου.

Τα δικαστήρια να δουλεύουν διαρκώς -πρωί απόγευμα- για τέτοιες υποθέσεις άμεσης προτεραιότητας και να ενισχυθούν με διοικητικές παρακάμψεις τύπου fast track, δίκαιες μεν γρήγορες δε.

Νόμοι υπάρχουν αρκετοί - απονομή δικαιοσύνης δεν υπάρχει άρα και δημόσια έσοδα.

Η κατεύθυνση αυτή στο εσωτερικό μέτωπο της χώρας αντιστοιχεί στην κατεύθυνση αντιμετώπισης των κερδοσκοπικών κινήσεων των ανεξέλεγκτων αγορών στο εξωτερικό μέτωπο.

Και στην Ελλάδα αυτά τα δύο πρέπει να πάνε μαζί, δεν είμαστε Ιρλανδία.

Εδώ χρειάζονται καταλυτικές προτάσεις από την αριστερά και τον δημοκρατικό κόσμο και μέτωπο διεκδίκησής τους - αλλιώς η λέξη "έσοδα" το επόμενο διάστημα εφαρμογής του μνημονίου, θα σημαίνει πάντα τον ίδιο μονόδρομο: χέρι στα λαϊκά εισοδήματα και ύφεση στην αγορά - ούτε δυνατότητες δημόσιων επενδύσεων ούτε χρηματοδότησης της ανάπτυξης από εθνικούς πόρους.

Μήπως λοιπόν η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση πρέπει να γίνει στην δικαιοσύνη;