Δρόμοι
Ρούσσος Βρανάς, Τα Νέα, Δημοσιευμένο: 2011-04-05
Οι λαοί...
... των «περιφερειακών» χωρών της ευρωζώνης, όπως τις αποκαλούν µάλλον υποτιµητικά οι οικονοµολόγοι, αρχίζουν σιγά σιγά να συνειδητοποιούν τη ζοφερή αλήθεια: πως έχουν ακόµη µπροστά τους πολλά χρόνια λιτότητας, καθώς οι περικοπέςτων µισθών και η συρρίκνωση τωνδηµόσιων υπηρεσιών δεν φαίνεται να τους βγάζουν από την κρίση. Αντίθετα, τους βουλιάζουν ακόµη πιοβαθιά σε αυτήν. Είναι αυτό που ο οικονοµολόγοςΠολ Κρούγκµαν λέει «αυταπάτη της λιτότητας». Και που, όπως είπε ο αρχηγός των βρετανών Εργατικών Εντ Μίλιµπαντ, «πονάει αλλά δεν λειτουργεί». Οιµόνοι πουκάνουν πωςδεν το βλέπουν είναι οι κυβερνώντες αυτές τις χώρες, που τις παρέλαβαν από τον Πρώτο Κόσµο για να τις παραδώσουν στον Τρίτο.
Να συγκρίνει...
... βέβαια κάποιος το άχθος που σηκώνουν στους ώµους τους οι Ιρλανδοί που αγόρασαν σπίτια µε δάνεια ή οι πορτογάλοι δηµόσιοι υπάλληλοι ή οιέλληνες χαµηλόµισθοι και συνταξιούχοι µε τη συντριπτική φτώχεια των λαών της Αφρικής είναι µια υπερβολή. Και στις δύο περιπτώσεις όµως πρόκειται για την ίδια λογική που οδηγείσε παρόµοιες συνέπειες. Οιευρωπαϊκές κυβερνήσεις της λιτότητας έχουν ίσωςξεχάσε ιτις συνέπειες που είχαν παρόµοια µέτρα στον Τρίτο Κόσµο. Οιδυτικές τράπεζες µοίρασαν αφειδώςδάνεια στην Αφρική και τηΛατινική Αµερική τη δεκαετία του 1970. Οταν δέκα χρόνια αργότερα έσκασεη φούσκα του χρέους τους, κλήθηκε το ∆ιεθνές Νοµισµατικό Ταµείογια να χορηγήσει το πικρό φάρµακο της λιτότητας ώστε να µη χάσουν τα λεφτά τους οι τραπεζίτες. Ο Νικ Ντίαρντεν, από τους αρχηγούς του κινήµατος για τη διαγραφή των χρεών του Τρίτου Κόσµου, φέρνει ως χαρακτηριστικό παράδειγµα τη Ζάµπια. Το 1983 κατάπιε υποτακτικά το πικρό φάρµακοτης λιτότητας του ∆ΝΤ,αλλά ακριβώς γι’ αυτό ηχώρα βυθίστηκεσε ακόµη βαθύτερη ύφεση που δυσχέρανε ακόµη περισσότερο την αποπληρωµή των χρεών της. Ετσι, λίγα χρόνια αργότερα, το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της είχε συρρικνωθεί κατά 30% ενώ το χρέος της ως προς αυτό είχε διπλασιαστεί στο 150%.
Αργά ή γρήγορα...
... οι δανειστές των χωρών τουΤρίτου Κόσµου συνειδητοποίησαν πως δεν υπήρχε καµία περίπτωση να πάρουν πίσω στο ακέραιο τα λεφτά που τους χρωστούσαν. Και µπροστά στο τίποτα, προτίµησαν να πάρουν πίσω έστω ένα µέρος τους. Στην περίπτωση των υπερχρεωµένων ευρωπαϊκών χωρών, λέει ο οικονοµολόγος της Σάξο Μπανκ Στιν Γιάκοµπσεν, «είναι φανερό πως οι λαοί έχουν αρχίσει νααντιλαµβάνονται ότι όλες οι λύσεις που τους προτείνουν οι κυβερνήσεις τους στηρίζονται σε υποσχέσειςγια το µέλλον καιόχι για το εδώ και τώρα».
Εδώ και τώρα...
... παρακολουθούν τη ζωή τους να ξεφεύγει µέσα από τα χέριατους καινα διολισθαίνει συνεχώς στο επίπεδο τουΤρίτου Κόσµου, µεµια διαδικασία «τριτοκοσµοποίησης» , όπως την είχε αποκαλέσει οκαθηγητής Μπερνάρ Κοντ του Πανεπιστηµίου του Μπορντώ, ηοποία εξασφαλίζειστους θύτες πωςτο κόστος αυτής της κρίσης θατο πληρώσουν µέχρι δεκάρας τα θύµατα.
... των «περιφερειακών» χωρών της ευρωζώνης, όπως τις αποκαλούν µάλλον υποτιµητικά οι οικονοµολόγοι, αρχίζουν σιγά σιγά να συνειδητοποιούν τη ζοφερή αλήθεια: πως έχουν ακόµη µπροστά τους πολλά χρόνια λιτότητας, καθώς οι περικοπέςτων µισθών και η συρρίκνωση τωνδηµόσιων υπηρεσιών δεν φαίνεται να τους βγάζουν από την κρίση. Αντίθετα, τους βουλιάζουν ακόµη πιοβαθιά σε αυτήν. Είναι αυτό που ο οικονοµολόγοςΠολ Κρούγκµαν λέει «αυταπάτη της λιτότητας». Και που, όπως είπε ο αρχηγός των βρετανών Εργατικών Εντ Μίλιµπαντ, «πονάει αλλά δεν λειτουργεί». Οιµόνοι πουκάνουν πωςδεν το βλέπουν είναι οι κυβερνώντες αυτές τις χώρες, που τις παρέλαβαν από τον Πρώτο Κόσµο για να τις παραδώσουν στον Τρίτο.
Να συγκρίνει...
... βέβαια κάποιος το άχθος που σηκώνουν στους ώµους τους οι Ιρλανδοί που αγόρασαν σπίτια µε δάνεια ή οι πορτογάλοι δηµόσιοι υπάλληλοι ή οιέλληνες χαµηλόµισθοι και συνταξιούχοι µε τη συντριπτική φτώχεια των λαών της Αφρικής είναι µια υπερβολή. Και στις δύο περιπτώσεις όµως πρόκειται για την ίδια λογική που οδηγείσε παρόµοιες συνέπειες. Οιευρωπαϊκές κυβερνήσεις της λιτότητας έχουν ίσωςξεχάσε ιτις συνέπειες που είχαν παρόµοια µέτρα στον Τρίτο Κόσµο. Οιδυτικές τράπεζες µοίρασαν αφειδώςδάνεια στην Αφρική και τηΛατινική Αµερική τη δεκαετία του 1970. Οταν δέκα χρόνια αργότερα έσκασεη φούσκα του χρέους τους, κλήθηκε το ∆ιεθνές Νοµισµατικό Ταµείογια να χορηγήσει το πικρό φάρµακο της λιτότητας ώστε να µη χάσουν τα λεφτά τους οι τραπεζίτες. Ο Νικ Ντίαρντεν, από τους αρχηγούς του κινήµατος για τη διαγραφή των χρεών του Τρίτου Κόσµου, φέρνει ως χαρακτηριστικό παράδειγµα τη Ζάµπια. Το 1983 κατάπιε υποτακτικά το πικρό φάρµακοτης λιτότητας του ∆ΝΤ,αλλά ακριβώς γι’ αυτό ηχώρα βυθίστηκεσε ακόµη βαθύτερη ύφεση που δυσχέρανε ακόµη περισσότερο την αποπληρωµή των χρεών της. Ετσι, λίγα χρόνια αργότερα, το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της είχε συρρικνωθεί κατά 30% ενώ το χρέος της ως προς αυτό είχε διπλασιαστεί στο 150%.
Αργά ή γρήγορα...
... οι δανειστές των χωρών τουΤρίτου Κόσµου συνειδητοποίησαν πως δεν υπήρχε καµία περίπτωση να πάρουν πίσω στο ακέραιο τα λεφτά που τους χρωστούσαν. Και µπροστά στο τίποτα, προτίµησαν να πάρουν πίσω έστω ένα µέρος τους. Στην περίπτωση των υπερχρεωµένων ευρωπαϊκών χωρών, λέει ο οικονοµολόγος της Σάξο Μπανκ Στιν Γιάκοµπσεν, «είναι φανερό πως οι λαοί έχουν αρχίσει νααντιλαµβάνονται ότι όλες οι λύσεις που τους προτείνουν οι κυβερνήσεις τους στηρίζονται σε υποσχέσειςγια το µέλλον καιόχι για το εδώ και τώρα».
Εδώ και τώρα...
... παρακολουθούν τη ζωή τους να ξεφεύγει µέσα από τα χέριατους καινα διολισθαίνει συνεχώς στο επίπεδο τουΤρίτου Κόσµου, µεµια διαδικασία «τριτοκοσµοποίησης» , όπως την είχε αποκαλέσει οκαθηγητής Μπερνάρ Κοντ του Πανεπιστηµίου του Μπορντώ, ηοποία εξασφαλίζειστους θύτες πωςτο κόστος αυτής της κρίσης θατο πληρώσουν µέχρι δεκάρας τα θύµατα.
