Πρώτα πολίτες και μετά φοιτητές

Εν’ όψει της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και των προσεχών φοιτητικών εκλογών θα ήθελα να εκφράσω κάποιες από τις σκέψεις μου όσον αφορά στον φοιτητικό συνδικαλισμό. Η αλήθεια είναι ότι η άποψη μου για τον συνδικαλισμό όπως τον γνωρίζουμε σήμερα είναι αρνητική. Και δυστυχώς ο συνδικαλισμός στα πανεπιστήμια δρα ως εκκολαπτήριο του μετέπειτα εργατικού συνδικαλισμού αλλά και του παθογενούς κομματικού συστήματος.

Πιο συγκεκριμένα , η νοοτροπία που αναπτύσσεται τόσο σε αυτούς που ασχολούνται ως φοιτητές αλλά και σε αυτούς που δεν ασχολούνται είναι εν πολλοίς καθρέπτης της ελληνικής κοινωνίας:

Ας ξεκινήσουμε από αυτούς που δεν ασχολούνται (δηλαδή την πλειοψηφία) προσπαθώντας να αναλύσουμε την συμπεριφορά τους :

- Η συμμετοχή τους στα κοινά και στα όποια προβλήματα της σχολής τους περιορίζεται στον ψήφο τους την ημέρα των εκλογών . Η λογική του ψηφίζω αντιπροσώπους για να να επιλύσουν τα προβλήματα μου χωρίς εγώ να χρειάζεται να ασχοληθώ προφανώς και δεν αρμόζει στα μέλη (πόσο μάλλον νεαρά) της κοινωνίας που θα θέλαμε να έχουμε.

- Ο ψήφος αρκετές φορές δίδεται με βάση προσωπικές σχέσεις / συμπάθειες το όποιο μπορεί να μην είναι θεμιτό αλλά μέχρι ενός σημείου είναι αρκούντως λογικό . Όμως όταν η ψήφος γίνεται αντικείμενο συνδιαλλαγής και τις περισσότερες φορές το αντίτιμο για αυτόν είναι πενιχρό ( του στυλ φωτοτυπία ωρολογίου προγράμματος / σημειώσεις μαθημάτων / εγγραφές στη γραμματεία / ένα <<καλό>> τραπέζι στο Ρέμο) γινόμαστε μάρτυρες του πρώτου ρουσφετιού στην ενήλικη ζωή ενός ανθρώπου. Το <<φτηνό>> μάλιστα αντίτιμο έχει τη συνέπεια της απαξίωσης του ψήφου στην συνείδηση των ψηφοφόρων που στην συνέχεια οδηγεί στην εξω-πανεπιστημιακή ζωή σε φαινόμενα αποχής από τις εκλογές και αδιαφορίας για τα κοινά.

Σχετικά με τους συνδικαλιστές του φοιτητικού χώρου:

- Δυστυχώς και πάλι (και κυρίως σε ότι άφορα στις ΠΑΣΠ και ΔΑΠ) θεωρώ ότι η ενασχόληση με το συνδικαλισμό τουλάχιστον των περισσοτέρων (θλιβερό μεν - αληθινό δε: υπάρχουν και συνειδητοποιημένοι Δαπίτες) έχει ως σκοπό την συνδιαλλαγή και το προσωπικό κέρδος. Το μόνο που αλλάζει σε αυτήν την περίπτωση είναι το αντίτιμο όπου σε αυτή την περίπτωση είναι κατά τι ανατιμημένο: Μια θέση σε μεταπτυχιακό/ διδακτορικό , μια ευνοϊκή μετάθεση στο στρατό, μια θέση (μέχρι ένα χρόνο πριν) στο δημόσιο.

- Το όνειρο της επαγγελματικής ενασχόλησης με την πολίτικη που δημιουργείται σε κάποιους, είτε αυτό καταλήγει σε μία θέση συμβούλου υπουργού/ γενικού γραμματέα είτε στην δημιουργία μια κρατικοδίαιτης ιδιωτικής εταιρίας σε καμία περίπτωση δεν είναι υγιές. Είναι ακριβώς αυτοί οι άνθρωποι που μην έχοντας καμία επαγγελματική σταδιοδρομία/γνώση θεωρούν εαυτούς ειδήμονες στο να διευθύνουν/κυβερνήσουν μια υπηρεσία /μια χώρα.

- Η δύναμη όπου παρέχει ο τρόπος λειτουργίας και διοίκησης των πανεπιστημίων στους εκλεγμένους αντιπροσώπους των φοιτητών (συμμετοχή στην εκλογή προέδρων τμημάτων / πρυτάνεων πανεπιστημίων) τους καθιστά αυτόματα προνομιακούς συνομιλητές και άμεσα συνδιαλεγόμενους με υποψήφιους προέδρους και πρυτάνεις. Προφανώς για παιδιά της ηλικίας των 20 και 21 ετών κάτι τέτοιο διαστρεβλώνει την αντίληψη τους για το πώς και από ποιους πρέπει να ασκείται η πολιτική. Φαινόμενα εκβιασμού και εκφοβισμού δεν είναι καθόλου σπάνια και αυτό είναι αυταπόδεικτο από την στωικότητα με την οποία αντιμετωπίζονται.

- Επίσης υπαρκτά φαινόμενα, όπου συνδικαλιστές περνάνε τα μαθήματα χωρίς να προσέρχονται στις εξετάσεις ή να γραφούν προβιβάσιμο βαθμό καταργούν κάθε έννοια αξιοκρατίας στο μυαλό αυτών που <<ωφελούνται>> (και μελλοντικά θα κληθούν να την εφαρμόσουν στις θέσεις που θα

στελεχώσουν) αλλά και μεγαλώνουν δικαίως, την απέχθεια των μη ωφελημένων προς τα πολιτικά κόμματα και το κομματικό σύστημα. Στο συγκεκριμένο θέμα φυσικά η κύρια ευθύνη είναι των καθηγητών. Όμως αυτό αποτελεί μια άλλη μακροσκελή κουβέντα.

Θα ήθελα επίσης να αναφερθώ στη λειτουργία των φοιτητικών συνελεύσεων η οποία θα μπορούσε να αποτελεί υπό άλλες συνθήκες πρότυπο για τη δημοκρατική λειτουργία συλλόγων και συλλογικοτήτων. Δυστυχώς όμως, οι τραμπουκισμοί, η βία , οι προσωπικές αντεγκλήσεις , η επίδειξη ανούσιας δύναμης γηπεδικών προδιαγραφών εκ μέρους των φοιτητικών παρατάξεων σε βάρος του δημοκρατικού διαλόγου και της σύνθεσης απόψεων (ζητήματα που εμείς στην Δημοκρατική Αριστερά αντιμετωπίζουμε ως θεμελιώδους σημασίας) αποτρέπουν τον κόσμο να συμμετέχει, καθορίζοντας μια πολιτική στάση που αναλύσαμε στις προηγούμενες παραγράφους.

Μια ακόμη παθογένεια που κυριαρχεί στο φοιτητικό συνδικαλισμό είναι ακριβώς το ότι πρόκειται για συνδικαλισμό. Κατά κύριο λόγο ασχολούνται με ζητήματα καθαρά εσωπανεπιστημιακού ενδιαφέροντος αποκόπτοντας εαυτούς από την ευρύτερη κοινωνία.

Προτιμάνε για παράδειγμα να ασχοληθούν με την βελτίωση της ποιότητας του φαγητού της λέσχης ή αν το πρόγραμμα της εξεταστικής τους είναι βολικό από το να ασχοληθούν με την ανεργία που έχει σκαρφαλώσει στο 15%. Το σύνηθες είναι να βλέπουν το δέντρο άλλα να χάνουν το δάσος.

Σε αυτό το πλαίσιο λειτουργίας κυριαρχούν :

α) Ο λαϊκισμός. Η αξία των πτυχίων είναι ένα βασικό ζήτημα που ανάγεται μόνο στο πεδίο των επαγγελματικών δικαιωμάτων. Η αξία της λαμβανόμενης εκπαίδευσης δεν είναι ζήτημα που ενδιαφέρει.

β) Ο συντεχνιασμός. Πολυτεχνεία εναντίων Πανεπιστημίων , Πανεπιστήμια εναντίων ΤΕΙ , ΤΕΙ εναντίων κολεγίων, κολεγιά εναντίον Πολυτεχνείων με μόνο φόντο και πάλι τα επαγγελματικά δικαιώματα.

Οι νέες και νέοι της Δημοκρατικής Αριστεράς θεωρούμε τον εαυτό μας και τη νεολαία γενικότερα (σπουδάζουσα, εργαζόμενη και άνεργη ) αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας. Για αυτό και πήραμε την απόφαση να μην σχηματίσουμε ξεχωριστή οργάνωση νεολαίας μέσα στο κόμμα.

Συμμετέχουμε στις τοπικές ή ειδικού ενδιαφέροντος οργανώσεις του κόμματος ως ισότιμα και ισάξια μέλη του. Γιατί θεωρούμε ότι τα προβλήματα της νεολαίας είναι προβλήματα της κοινωνίας και τα προβλήματα της κοινωνίας είναι προβλήματα της νεολαίας. Και απευθυνόμενοι στους φοιτητές των ελληνικών ΑΕΙ/ΤΕΙ λέμε: Πρώτα πολίτες και μετά φοιτητές.

------

O Αλεξης Παλαμίδης είναι μέλος της νεολαίας και της Κεντρικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς.