Λεωνίδα, καλό σου ταξίδι...

Μήνα Αύγουστο, το 1974, διατύπωνες τους στόχους του έθνους με ενάργεια και όλη τη σοφία που συσσώρευσε πάνω σου η καθημαγμένη αριστερά, αδιαφορώντας για την ευκολία και την ευφροσύνη της εποχής…

Προσπάθησες εις ώτα μη ακουόντων να μιλήσεις με τη γλώσσα της ψυχής, γιατί μόνον έτσι ήξερες να πράττεις…

Θέλησες να μας μάθεις να μπορούμε να μιλάμε μεταξύ μας, να ανεχόμαστε και να συνεννογιόμαστε για τον κοινό σκοπό. Δύσκολη δουλειά σε μια χώρα εθισμένη στις χαμένες ευκαιρίες και το ευκολίκι….

Η χειρότερη επιλογή για να γκρεμίσεις έναν τοίχο είναι να χτυπάς το κεφάλι σου πάνω του… έλεγες. Κι εμείς εθιστήκαμε να κουτουλάμε σε τοίχους.

Απεχθανόσουν τις αυθεντίες, τις βεβαιότητες και τις «όντως» αλήθειες μετά τα όσα κι εσύ βίωσες και φυσικά έζησες στο πετσί σου… Γιατί γνώριζες πως ο μπαρμπα-Μιχάλης ήταν αριστερός κι αγωνιστής και δεν του έπρεπε η συμπεριφορά που οι κεκράτες αποφάσισαν σε βάρος του, κι εσύ ακολούθησες πιστά τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό....

Και μας έμαθες πως επαναστατικό είναι το δύσκολο, αυτό που ενώνει και δεν διχάζει, αυτό που γεννάει οράματα κι όχι ευχολόγια, γεννάει προοπτικές κι όχι εύκολη ρητορεία…..

Το κυριότερο, μας έμαθες πως η αριστερά έχει ψυχή και κυρίως συναίσθημα. Πως πολιτική χωρίς συναίσθημα είναι έγκλημα κατά της κοινωνίας κι όμως πόσοι το χλεύασαν, οι δυστυχείς….

Και κυρίως, Λεωνίδα, μας έπεισες πως αριστερός κυρίως σημαίνει στάση ζωής και συμπεριφορά που να δικαιολογεί τον βαρύ τούτο τίτλο… Και μας το έδειχνες με τη δική σου στάση ζωής, όταν ζήταγες για να μην το πολυακούνε οι άλλοι να πηγαίνουμε να ψωνίσουμε εκείνο «το τιποτάκι για το καλούτσικο» που το περιμένει με την επιστροφή από οπουδήποτε…

Ναι, αγαπημένε μας φίλε, δεν ακούμε αυτούς που μυξοκλαίνε, αυτούς που ανακάλυψαν άξαφνα ότι υπήρχε κι ένας πολιτικός που μιλούσε διαφορετικά, φέρονταν διαφορετικά, οραματίζονταν.

Ακούμε στην ψυχή μας τη φωνή σου και σου επαναλαμβάνω, ναι, την αναγέννηση της Ελλάδας που οραματίστηκες την πιστέψαμε και θα παλέψουμε μέχρι τέλους για να γίνει πραγματικότητα…