Ο επίλεκτος πήρε το στέμμα του πρωθυπουργού αλλά…

Είναι αυτονόητο ότι ο εκλεκτός κάθε συστήματος έχει, και αναμφισβήτητα πρέπει να έχει, ή να ανέχεται τις ιδιότητες και τα χαρακτηριστικά των αποτελούντων το σύστημα για να είναι ευνοούμενος.

Ο εκλεκτός και επίλεκτος του συστήματος δεν μπορούσε να είναι τίποτε το διαφορετικό από τους εντολείς του.

Όταν το μεταπολιτευτικό πολιτικοοικονομικό σύστημα διακυβέρνησης της χώρας έχει αποδείξει στο μέγιστο την πολύπλευρη ανεπάρκειά του σε όλους τους βασικούς τομείς κυβερνητικής, με σημαίνοντα την αναξιοκρατία, την διαπλοκή, τον νεποτισμό και έναν σύγχρονο κοτζαμπασισμό, δεν θα μπορούσε ο επιλεγμένος να ευαγγελίζεται διαφορετικές πρακτικές και να επιδιώκει διαφορετικές συνθήκες.

Η εκ των πραγμάτων διαφαινόμενη έλλειψη ηγετικού «πρωθυπουργικού προφίλ» έρχεται να προστεθεί στην επιδειχθείσα ανεπάρκεια μιας μίνιμουμ ικανότητας επιβολής του κύρους της έστω και δοτής πρωθυπουργίας και της δυνατότητας σχηματισμού μιας κυβέρνησης, η οποία να έχει τουλάχιστον το φύλλο συκής, ότι είναι μια νέα κυβέρνηση, με νέα πρόσωπα και προϋποθέσεις.

Η όλη ιστορία προσομοιάζει, όσο και αν φαίνεται βαρύς ο χαρακτηρισμός, τοποθέτηση μαριονέτας με μαριονετίστες τα γνωστά κέντρα οικονομικοκοινωνικής εξουσίας και τα πολιτικά κόμματα ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ.

Η κατάρρευση του όποιου ηθικού κεφαλαίου και της όποιας δημόσιας τεχνοκρατικής εικόνας, την οποία είχε ως πρόσωπο ο επίλεκτος πρωθυπουργός ήρθε σύντομα, όταν οι εντολείς δεν δίστασαν, προκειμένου να διασφαλίζουν τα μικροκομματικά τους συμφέροντα, ανοικτά και αναιδώς να συγκαλούν παρασυμβούλιο των κομματικών υπουργών πριν το υπουργικό συμβούλιο.

Ο εκλεκτός λειτουργός και ταλαντούχος αυθεντικός υπάλληλος του συστήματος δεν ήταν, ούτε θα μπορούσε να είναι, τίποτε παραπάνω ή διαφορετικό από το αναμενόμενο και οπωσδήποτε πολύ λίγος για τις ιστορικές στιγμές που περνά η χώρα.

Οι θιασώτες και οι φίλοι του «εκσυγχρονισμού του συστήματος», με την άμεση ή έμμεση εμπλοκή τους με το σύστημα, και συνεπώς στερούμενοι το προνόμιο της αντικειμενικότητας, όπως ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του, θεώρησαν τον εκλεκτό του συστήματος κατάλληλο για επίλεκτο και ως την μοναδική βραχυπρόθεσμη λύση στα αδιέξοδα που οδήγησαν την χώρα αυτοί οι ίδιοι και οι πολιτικές ελίτ του δικομματισμού.

Αναζητούσαν την εξισορρόπηση και αναστολή της ταχείας αποσύνθεσης και ανατροφοδοτούμενης κατάρρευσης του πολιτικοοικονομικού μεταπολιτευτικού σκηνικού.

Φοβούμενοι τα αποτελέσματα της οικονομικής κατάρρευσης του πελατειακού κράτους και των προνομίων της διαχείρισής του, για τον προσεταιρισμό και εγκλωβισμό ψηφοφόρων, και την ταυτόχρονη απαξίωση του πολιτικού προσωπικού των κυβερνήσεων Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ, η προσφυγή στις κάλπες ήταν αυτό, το οποίο πάση θυσία το σύστημα ήθελε να αποφύγει.

Προς τούτο και χρησιμοποιώντας τα ελεγχόμενα μέσα επηρεασμού της κοινής γνώμης υποχρέωσαν τον πρωθυπουργό σε παραίτηση και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε αναξιοπρεπή πολιτική αναδίπλωση.

Αποσιωπώντας έντεχνα την πορεία και τη συμμετοχή του εκλεκτού του συστήματος και επίλεκτου για τον ρόλο του πρωθυπουργεύοντος, σε κεντρικές θέσεις κυβερνητικής πολιτικής και την εξ αυτών μερική αλλά σημαντική συνευθύνη του για την καταστροφική πορεία της χώρας, στον ρόλο του διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος και του εξέχοντος οικονομικού συμβούλου πρωθυπουργών, επιχειρήθηκε ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης και η απαραίτητη για το σύστημα πίστωση χρόνου, ανασύνταξης και αναπροσαρμογής, ώστε να επιτευχθεί προσπάθεια αναπαραγωγής και διαιώνισής του.

Αποτέλεσμα ένας πολιτικός τσαρλατανισμός, στα όρια συνταγματικής εκτροπής, με 49 υπουργούς πρωταγωνιστές μιας διαφορετικής παράστασης παράνοιας και αμοραλισμού στη κορύφωση του ελληνικού δράματος που συνεχίζει να οδηγεί στην κατάρρευση της χώρας.

Ο λαβών το πρωθυπουργικό στέμμα επίλεκτος του συστήματος αποδείχθηκε ότι ήταν γυμνός. Γυμνός από πολλά βασικά και απαραίτητα για να μπορέσει να διαδραματίσει έναν θετικό ρόλο. Η επιλογή του, η επιβολή του και η στήριξή του μπορεί να εξυπηρετούσε τον σχεδιασμό των γνωστών κέντρων συμφερόντων αλλά φαίνεται ότι αυτή την φορά απέτυχαν παταγωδώς και εντυπωσιακά γρήγορα.

Δυστυχώς το όνειρο των θαυμάτων είχε πολύ μικρή διάρκεια για όλους εκείνους που ήθελαν να πιστεύουν στον ερχομό του μεσσία –σωτήρα τεχνοκράτη. Εκείνους που εγκλωβισμένοι στην μανιχαϊστική λογική πιστεύουν και αναμένουν τον καλό, τον σωτήρα του έθνους, τον σύγχρονο από μηχανής θεό, που θα σώσει την παρτίδα και την πατρίδα. Οι εθισμένοι στην ανατολίτικη κουλτούρα και στον μύθο του αρχηγού-οδηγητή-σωτήρα για μια ακόμη φορά πρέπει να αισθάνονται απογοητευμένοι.

Ίσως μερικοί να ανακαλύψουν την αναγκαιότητα της συντονισμένης συλλογικής προσπάθειας στα πλαίσια των σύγχρονων ευρωπαϊκών διαδικασιών και στην υπηρεσία των θεμελιωδών δημοκρατικών αξιών.

Το πρόβλημα όμως παραμένει και τα ερωτήματα επανέρχονται με επίταση.

Πόσο αντέχει η χώρα τον εσμό των παραγόντων του δικομματισμού και των ενεχομένων στην χρεοκοπία και στην απόγνωση μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας?

Για πόσο ακόμα η μεσαία τάξη θα παραμένει βουβή ενώ συνθλίβεται?

Τι θα συμβεί όταν η χειμαζόμενη βωβή πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας αντιδράσει στην επερχόμενη ολική εξαθλίωσή της, η οποία είναι πλέον ορατή?

Ίδωμεν!

Υ.Γ. Οι δυτικότροπες συσκευασίες με ανατολίτικο περιεχόμενο και οι μεταμοντέρνες ετικέτες σε μεσαιωνικές συμπεριφορές είναι αυταπάτες, οι οποίες τελικά οδηγούν σε καταστροφές.