Μέτρα ή Μεταρρυθμίσεις. Το πραγματικό δίλημμα και η Δημοκρατική Αριστερά

Βρισκόμαστε στο σημείο που βρισκόμαστε εξ αιτίας της παθογένειας της ελληνικής κοινωνίας και του στρεβλού τρόπου ανάπτυξης από συστάσεως του Ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα και, ιδίως, από την παρασιτική λειτουργία του συστήματος κατά την τελευταία 35ετία.

Πίστευα και σήμερα πιστεύω περισσότερο από ποτέ, πως η κρίση που βιώνουμε ήταν και είναι η μοναδική και η τελευταία ευκαιρία να συνέλθουμε σαν κοινωνία, να επαναπροσδιοριστούμε και να κάνουμε μία νέα αφετηρία δημιουργώντας από την αρχή, χρησιμοποιώντας και ξένη τεχνογνωσία, ένα σύγχρονο, ανθρώπινο, αποτελεσματικό, λειτουργικό και σοβαρό κράτος. Πιστεύω δε πως αυτό το όραμα θα έπρεπε να αποτελεί αυτοδικαίως το πρόταγμα και έναν από τους σημαντικότερους βασικούς στόχους μίας σύγχρονης και υπεύθυνης αριστεράς.

Για να δημιουργηθεί αυτό το κράτος χρειάζεται μία ολόκληρη θεσμική επανάσταση. Μεθοδευμένη και συγκροτημένη. Η επανάσταση αυτή του αυτονόητου στην χώρα μας, θα καθίστατο εφικτή αποκλειστικά και μόνο με την ψήφιση και εφαρμογή ενός πλέγματος διαρθρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων που θα καταργούσαν το φαύλο, αναχρονιστικό και αναποτελεσματικό παλαιό σύστημα και θα αποτελούσαν τις βάσεις και το πλαίσιο λειτουργίας ενός άλλου σύγχρονης εκδοχής μοντέλου κρατικής οργάνωσης. Συγκεκριμένα ζητούμενα ήταν και εξακολουθούν τα εξής:

• Αλλαγή του Πολιτικού Συστήματος με Αλλαγή του Εκλογικού Νόμου, Εφαρμογή της Απλής Αναλογικής, Κατάργηση του σταυρού για την αποκοπή του Βουλευτή από την τοπική και άλλη πελατεία του, Περιορισμό του αριθμού των Βουλευτών στους 200 με αντίστοιχη συγχώνευση εκλογικών περιφερειών, Δραματική Μείωση των αποδοχών και των προνομίων των Βουλευτών ώστε η ιδιότητα του Βουλευτή να αποκτήσει χαρακτηριστικά λειτουργήματος και προσφοράς αντί προσοδοφόρου και επικερδούς επαγγέλματος ως σήμερα έχει.

• Διοικητική Μεταρρύθμιση με τον εκσυγχρονισμό και περιορισμό του Δημόσιου τομέα και την ορθολογική οργάνωση της δομής της Δημόσιας Διοίκησης ώστε αυτή να καταστεί σύγχρονη, αποδοτική, λειτουργική και ευέλικτή προσφέροντας στους πολίτες υπηρεσίες υψηλής ποιότητας, οικονομικές και γρήγορες.

• Νοικοκύρεμα των δημοσιονομικών μεγεθών.

• Εφαρμογή υποχρεωτικού και αναδρομικού για κάθε Έλληνα ‘Πόθεν & Πώς Έσχες’ ξεκινώντας από όσους, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, άσκησαν δημόσιο λειτούργημα ή είχαν οποιασδήποτε μορφής συναλλαγή με το Δημόσιο.

• Αποτελεσματική αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, φοροαποφυγής και εισφοροαποφυγής με την υιοθέτηση σύγχρονων μέσων διασταύρωσης στοιχείων και του ‘πλαστικού χρήματος’ σαν κύριου μέσου συναλλαγών.

• Εφαρμογή των νόμων και αποτελεσματικοί κύκλοι ελέγχων (ακόμα και των ελεγκτών) προκειμένου να περιοριστεί η παραοικονομία και να εξαλειφθούν η γενικευμένη παραβατικότητα, η αυθαιρεσία, η ανομία αλλά και η ασυλία καθώς έχουν παγιωθεί σαν μέρος κοινωνικής κουλτούρας λαμβάνοντας τρομακτικές διαστάσεις.

• Δημιουργία αισθήματος δικαίου στην κοινωνία με πάταξη της ασυλίας και σύλληψη των ενόχων κατάχρησης και καταλήστευσης του δημόσιου πλούτου και με συνοπτικές σύννομες διαδικασίες κολασμός τους με άμεση δήμευση περιουσιών και κατάσχεση αδειών

• Ταχεία μεταρρύθμιση της δικαστικής εξουσίας προκειμένου για την σύντομη απόδοση δικαιοσύνης με προσήλωση στις αρχές της ισονομίας και του δικαίου.

• Κατάργηση της γραφειοκρατίας και αλλαγή του καθεστώτος προκειμένου να βελτιωθεί το επενδυτικό κλίμα στη χώρα μας ώστε να ενθαρρυνθούν οι υποψήφιοι επενδυτές.

• Εθνικό Σχέδιο Ανάπτυξης που θα στηρίζεται στην πραγματική οικονομία και στην ενεργοποιεί τις παραγωγικές δυνάμεις του τόπου αξιοποιώντας τα σημαντικά συγκριτικά πλεονεκτήματα του τόπου. (Κυριολεκτικά, τρέμω στην ιδέα για μία ανάπτυξη χωρίς να έχουν προηγηθεί οι διαρθρωτικές αλλαγές καθώς αυτό θα σήμαινε την σύντομη επιστροφή μας στα γνώριμα καθ’ ημάς.)

Τα προβλήματα της Ελλάδας είναι πολλά, μεγάλα και σύνθετα. Η διαφθορά, η διαπλοκή εξουσιών, η γραφειοκρατία, η παραοικονομία, η αυθαιρεσία και η παραβατικότητα είναι τα μέγιστα. Ωστόσο αντιμετωπίζονται γρήγορα και αποτελεσματικά αν και εφ’ όσον υπάρχει πολιτική βούληση. Αν υπάρχει βεβαίως αίσθημα εθνικής και κοινωνικής ευθύνη τόσο ισχυρό ώστε να υπερισχύουν του μεγάλου καρκινώματος του πολιτικού συστήματος που είναι η αντίληψη περί πολιτικού κόστους.

Δυστυχώς, μετά από τόσον καιρό, η κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η πατρίδα μας είναι το ίδιο ή ακόμα περισσότερο τραγική. Με βαθιά ανησυχία και απογοήτευση παρατηρούμε το κατεστημένο σύστημα εξουσίας, το πολιτικό σύστημασαν παράρτημα του κατεστημένου της ντόπιας ελίτ αλλά, δυστυχώς και μεγάλο μέρος της αλλοτριωμένης και εκφυλισμένης κοινωνίας μας, να ανθίσταται με νύχια και με δόντια προκειμένου να διατηρηθεί ακέραιο το ‘ελληνικό μπάχαλο’, αυτό το αποκρουστικό μείγμα αυθαιρεσίας, ανικανότητας, χυδαιότητας, ανομίας και απεριόριστης διαφθοράς όπου αλώβητα θα παραμένουν τα συντεχνιακά προνόμια, η φοροαποφυγή και η φοροδιαφυγή και η αφαίμαξη του δημόσιου πλούτου. Και προκειμένου να αφήσει αυτά άθικτα, καθώς οι δανειστές απαιτούν την εκπλήρωση των υποχρεώσεών μας και, εν τέλει, τα χρήματά τους, το πολιτικό σύστημα αδίστακτα επιλέγει να συνθλίψει τα συνήθη θύματα (μισθωτούς και συνταξιούχους) με δημοσιονομικά μέτρα προκειμένουνα αποφύγει τις μεταρρυθμίσεις ή, αλλιώς, τις διαρθρωτικές αλλαγές. Βεβαίως πράττει το αυτονόητο καθώς, σε αντίθετη περίπτωση, θα ενεργούσε αυτοκαταστροφικά.

Ήμουν απ’ αυτούς που πρότειναν και υποστήριξαν ένθερμα την άποψη της ενεργούς, υψηλόβαθμης και πλήρους συμμετοχής της ΔΗΜ.ΑΡ. στην κυβέρνηση. Ο κύριος λόγος ήταν και εξακολουθεί η πίστη μου για την ύπαρξη μίας αριστερής φωνής και, κυρίως, ενός ισχυρού μοχλού πίεσηςγια την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεωνμε τρόπο κοινωνικής ευθύνης και ευαισθησίας αλλά και ενός δυναμικού παράγοντα εγγυητή της εφαρμογή μιας άλλης πολιτικής ήθους, σοβαρότητας, συνέπειας και διαφάνειας. Ωστόσο όμως και ριζοσπαστικής τόλμης προκειμένου να εξαλειφθεί μια για πάντα η σαπίλα του κατεστημένου συστήματος στην χώρα μας.

Με την έννοια αυτή, η συμμετοχή της ΔΗΜ.ΑΡ. στην κυβερνητική συνεργασία είναι από μόνη της θετική. Παραταύτα, υπάρχουν,δυστυχώς, σοβαρότατα προβλήματα και έχουμε, κατά τη γνώμη μου, υποπέσει σε μεγάλα λάθη. Και όσον αφορά σε βασικές επιλογές του κόμματος και όσον αφορά στον τρόπο λειτουργίας μας στα πλαίσια της συγκυβέρνησης. Συγκεκριμένα:

• Η συμμετοχή μας στην κυβέρνηση έπρεπε να είχε συμβεί ήδη μετά τις εκλογές του Μαϊου 2012 συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο στην ταχύτερη αντιμετώπιση των προβλημάτων κερδίζοντας έτσι σημαντικό πολιτικό χρόνο προς όφελος της πατρίδας. Αντ’ αυτού συμβάλλαμε και εμείς, με την καθυστέρηση στην λήψη αποφάσεων και μέτρων, στο να συσσωρευτούν επιπλέον προβλήματα, να επιδεινωθεί έτι περαιτέρω η οικονομική κατάσταση και η διαπραγματευτική μας θέση να καταστεί περισσότερο δυσχερής.

• Η συμμετοχή μας στην κυβέρνηση θα έπρεπε να είναι πολύ υψηλότερου επιπέδου προκειμένου και η αντίστοιχη από μέρους μας πίεσηείναι πιο σοβαρή και γι΄αυτό πιο αποτελεσματική. Αντί γι’ αυτό επιλέξαμε την όσο το δυνατόν πιο ανώδυνη συμμετοχή μας με μικρές, φυσικά, δυνατότητες παρέμβασης.

• Δεν προβάλλαμε επαρκώς το όποιο κυβερνητικό έργο μας ούτε την συμβολή μας στην εξασφάλιση των όποιων θετικών στοιχείων προέκυψαν στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές.

• Δεν εντοπίσαμε ή δεν αντιληφθήκαμε το πολιτικό πλεονέκτημα που μας προσέφερε η ιστορική συγκυρία και που ξεπερνούσε κατά πολύ τις αριθμητικές μας δυνάμεις στο κοινοβούλιο και το εκλογικό μας ποσοστό προκειμένου να έχουμε μία άλλου τύπου προσέγγιση στις εξελίξεις.

• Ανεχθήκαμε φαινόμενα και καταστάσεις που θυμίζουν άλλες εποχές και τραυματίζουν το δικό μας κύρος στην κοινωνία.

• Σταθήκαμε με ηττοπάθεια στις προκλήσεις των καιρών και παραμείναμε εγκλωβισμένοι σε αριστερόστροφα ταμπού σαν να αποζητούσαμε την έξωθεν καλή μαρτυρία και τα εύσημα αριστεροσύνης απ’ τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

• Οι υπουργοί μας, ιδίως ο συντεχνιακός κ.Ρουπακιώτης, αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων σε μία εποχή που θα έπρεπε, τουλάχιστον οι ‘δικοί μας’ υπουργοί, να ‘κεντάνε’ και να παράγουν έργο σημαντικό και αναμφισβήτητο πέρα και πάνω από κάθε κριτική.

• Αντί να πιέσουμε με όλες μας τις δυνάμεις στην κατεύθυνση της προώθησης των διαρθρωτικών αλλαγών που θα απέτρεπαν περαιτέρω μέτρα και θα δημιουργούσαν προϋποθέσεις αναγέννησης για τον τόπο, δεν είπαμε κιχ παρά μόνο καταλήξαμε να κάνουμε ασκήσεις κοπτικής και ραπτικής με βάση τις ‘κόκκινες γραμμές’ μας.

• Αντί να τολμήσουμε τον άμεσο περιορισμό του δημόσιου τομέα, με την απαλλαγή της κοινωνίας από το άγος των στεγασμένων σε ‘νεκρούς’ οργανισμούς ρουσφετιών του δικομματισμού, συντηρούμε και επιδεινώνουμε την κοινωνική αδικία εφαρμογής νέων μέτρων.

• Με βάση τα παραπάνω, η εικόνα του κόμματος και της πολιτικής μας δεν ήταν καθόλου καλή. Ήταν εικόνα επαμφοτερίζουσα, εικόνα διστακτικότητας, εικόνα ατολμίας. Η πολιτική μας αντί να είναι δυναμική κατέληξε άνευρη, άχρωμη, άοσμη και άγευστη.

• Αντί να συμμετέχουμε άμεσα, μαζί με τους κυβερνητικούς εταίρους μας, στις διαπραγματεύσεις με την τρόϊκα, επιλέξαμε την δια αντιπροσώπου διαπραγμάτευση με την δική μας παρουσία μονίμως στα χαρακώματα.

• Φθάνοντας στο τελευταίο, της ψήφισης,δηλαδή, του νομοσχεδίου-πακέτο για τα δημοσιονομικά και τα εργασιακά θεωρώ πως λειτουργήσαμε για άλλη μια φορά κατά τρόπο που να επιβεβαιώνει τα παραπάνω. Έχοντας αποδεχθεί ίσως το πιο δύσκολο πακέτο μέτρων στην ιστορία του ελληνικού κοινοβουλίου μεταπολιτευτικά, όσον αφορά στα δημοσιονομικά, καταλήξαμε να απέχουμε, υιοθετώντας την ανεύθυνη και λιπόψυχη επιλογή του ‘παρών’, εξ αιτίας των εργασιακών. Αφήσαμε με άλλα λόγια, τους, καλώς-κακώς, κυβερνητικούς εταίρους μας, στο πιο σημαντικό ίσως νομοθέτημα των τελευταίων δεκαετιών, να ‘βγάλουν αυτοί το φίδι απ’ την τρύπα’, διακινδυνεύοντας έτσι την κατάρρευση του κυβερνητικού συνασπισμού και οδηγώντας με αυτόν τον τρόπο την χώρα σε εκλογές και, ακόμα χειρότερα, σε νέες, τραγικές περιπέτειες. Επί τη ευκαιρία δηλώνω πως η ενδεχόμενη περαιτέρω παρουσία του Οδ.Βουδούρη και του ? σαν μέλη του κόμματος, θα αποτελεί πρόκληση και προσβολή καθώς θα έθιγε βάναυσα κάθε έννοια κομματικής δεοντολογίας. Και αποτελεί πρόκληση το γεγονός πως ο κ.Βουδούρης ‘δεν βλέπει τον λόγο να φύγει απ’ το κόμμα’.

Προκειμένου να αντιμετωπιστούν και να ξεπεραστούν τα παραπάνω, προτείνω τα εξής:

• Ο δρόμος για την Δημοκρατική Αριστερά περνάει από την συμμετοχή της στην κυβέρνηση. Σε κάθε άλλη περίπτωση, αυτό θα ισοδυναμούσε με εξαφάνιση της ΔΗΜ.ΑΡ. με την έννοια ότι το κόμμα μας είχε άμεσα απώλειες δύναμης και κύρους αντίστοιχες με αυτές του ΛΑ.Ο.Σ. του Γ.Καρατζαφέρη. Αλλά αυτό δεν είναι το χειρότερο. Μία τέτοια ολέθρια επιλογή πιθανότατα θα είχε παρενέργειες και θα έθετε την συνοχή και την επιβίωση του κυβερνητικού συνασπισμού σε κίνδυνο ανοίγοντας τους ασκούς του Αιόλου και βάζοντας τη χώρα σε νέες περιπέτειες. Αλλά και με τελείως στενά κομματικά κριτήρια, θα ήταν τόσο ανόητη αυτή η επιλογή καθώς θα μετέφερε την ΔΗΜ.ΑΡ. να ανταγωνιστεί τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στο δικό του, αντιμνημονιακό, γήπεδο όπου, με βεβαιότητα, και θα ισοπεδωνόταν.

• Αναβάθμιση (ποιοτικά και ποσοτικά) της συμμετοχής της ΔΗΜ.ΑΡ. στην κυβέρνηση με την συμμετοχή πολιτικών στελεχών.

• Επαναπροσδιορισμός και βελτίωση των όρων κυβερνητικής συνεργασίας με τον καθορισμό minimum κοινού προγράμματος κυβερνητικής δράσης.

• Δυναμική συμμετοχή και δράση μας σε κάθε τομέα κυρίως όμως στην άμεση προώθηση των μεταρρυθμίσεων και των διαρθρωτικών αλλαγών που έχει ανάγκη ο τόπος.

• Συστηματική και τεκμηριωμένη καταγγελία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α και του κινδύνου που αντιπροσωπεύει για το συμφέρον του τόπου.

• Άνοιγμα του κόμματος στην κοινωνία σε κοινωνικό, δημοτικό και πολιτικό επίπεδο.

• Αξιοποίηση του δυναμικού του κόμματος ξεπερνώντας τις εσωστρεφείς αγκυλώσεις που μας διακατέχουν.

• Όσο γίνεται συντομότερη εφαρμογή εγκατάστασης δημοκρατικών διαδικασιών στο κόμμα με την οργάνωση συνεδρίου και την εξαφάνιση των διάφορων ‘κύκλων εξουσίας’ σ΄ αυτό.

• Φροντίδα για την ενοποίηση και διεύρυνση των άφθαρτων συγγενών δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας, της οικολογίας σε έναν νέο σύγχρονο πόλο εξουσίας.

Στην χώρα μας σήμερα συγκρούονται, είτε το θέλουμε, είτε όχι, δύο αντίπαλες αντιλήψεις. Απ΄τη μία η συντήρηση όπως εκφράζεται από ένα ευρύτατο φάσμα λαϊκίστικων δυνάμεων προεξάρχοντος του ΣΥ.(ΝΤΗ)ΡΙΖ.Α. που επιθυμούν την διατήρηση του συστήματος, όσον αφορά στα βασικά του χαρακτηριστικά, ως έχει και, απ’ την άλλη οι δυνάμεις που αντιλαμβάνονται πως οφείλουμενα πάμε ένα βήμα παραπέρα. Το είδαμε ακόμα και χθες στην Βουλή παρατηρώντας την αξιωματική αντιπολίτευση να λαϊκίζει χυδαία και να φωνασκεί αγοραία προκειμένου, με την ανεύθυνα παρελκυστική δράση της, να δημιουργήσει προσκόμματα που να υπονομεύσουν την πορεία της πατρίδας μας. Το είδαμε ακόμα πεντακάθαρα στις περιπτώσεις του Ταμείου των Δημοσιογράφων αλλά και στην εξομοίωση του μισθολόγιου των υπαλλήλων της Βουλής.

Η Δημοκρατική Αριστερά προέκυψε σαν αναγκαιότητα προκειμένου να καλύψει το τεράστιο κενό της έλλειψης ενός σοβαρού, υπεύθυνου και τολμηρού σοσιαλδημοκρατικού φορέα που αψηφά την λογική του πολιτικού κόστους προτάσσοντας το καλό και ωφέλιμο της πατρίδας πέρα και έξω από ιδεοληψίες και κατεστημένες πρακτικές και νοοτροπίες.

Ομολογώ πως μέχρι σήμερα δεν είμαι υπερήφανος, ούτε μπορώ εύκολα να υποστηρίξω τους ατυχείς, κατά την γνώμη μου, χειρισμούς του προέδρου και του κόμματος γενικότερα. Και όμως, οι δύσκολες συγκυρίες και οι έκτακτες καταστάσεις είναι που γεννούν τους μεγάλους ηγέτες. Αυτούς που πιάνουν την ιστορία απ’ τα κέρατα και την πάνε πιο μπροστά. Δυστυχώς, μέχρι σήμερα,κάποιες φορές φανήκαμε λίγοι και άτολμοι μπροστά στις προκλήσεις. Ελπίζω στο μέλλον να ανταποκριθούμε καλύτερα.

Το μέγεθος της ευθύνης στην οποία καλούμαστεμε παρρησία να ανταποκριθούμε είναι τεράστιο! Και των προκλήσεων επίσης.

Π.Καλαντζής, Γραμματέας Τ.Ο. ΔΗΜ.ΑΡ. Κηφισιάς