Η επόμενη μέρα

Μετά από 4 μήνες επίπονης δουλειάς, έχοντας καταβάλει τεράστιες προσπάθειες ώστε να πετύχουμε το καλύτερο δυνατόν αποτέλεσμα στο τραπέζι των σκληρών διαπραγματεύσεων με την τρόικα, άλλοτε επιτυγχάνοντας νίκες, άλλοτε υποχωρώντας συμβιβαζόμενοι και άλλοτε μένοντας ανυποχώρητοι στης αρχές μας, φτάσαμε στο τέλος της πρώτης, της ποιο επώδυνης αλλά και αναγκαίας φάσης της πορείας μας.

Από αυτήν την προσπάθεια σίγουρα βγήκαμε σοφότεροι.

Δοκιμάσαμε στην πράξη τις δυνάμεις μας, τις απόψεις μας και τις αντοχές μας.

Η ψυχολογική-ιδεολογική πίεση που δεχθήκαμε όλο αυτό το διάστημα, τόσο από το πρωτόγνωρο εγχείρημα της συμμετοχής μας σε μία κυβέρνηση συνεργασίας τριών κομμάτων με ριζικά διαφορετικές ιδεολογικές και πραχτικές προσεγγίσεις των θεμάτων, προσπαθώντας να συμβάλλουμε τα μέγιστα στην σκληρή διαπραγμάτευση με την τρόικα, όσο και από την πλευρά της αντιπολίτευσης (ΣΥΡΙΖΑ) η οποία συστηματικά επιδιώκει να πλήξει κυρίως το κόμμα μας αναβιώνοντας τον ‘Αυριανισμό’ σε όλο του το μεγαλείο και υιοθετώντας χουλιγκάνικες ακρότητες, ήταν τεράστια.

Οι περισσότεροι από εμάς αντέξαμε σε όλη αυτή την πίεση μέχρι τέλους, γιατί πιστεύαμε απόλυτα στην ορθότητα και αναγκαιότητα του εγχειρήματος μας και τώρα νοιώθουμε ποιο δυνατοί, ποιο αποφασιστικοί και έτοιμοι για την ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ.

Υπήρξαν όμως και κάποιοι, ευτυχώς λιγοστοί, ίσως γιατί από την αρχή δεν πιστέψανε ότι μπορούμε και πρέπει να συμβάλουμε για να δοθεί λύση, ίσως γιατί τα αντί δεξιά τους αντανακλαστικά και ο κομματικός τους πατριωτισμός βάρυναν περισσότερο από την αναγκαιότητα να σωθεί η χώρα, ίσως γιατί δεν έχουν πειστεί απόλυτα για την κρισιμότητα της κατάστασης και τον κίνδυνο της άμεσης χρεωκοπίας και των δεινών που αυτή θα σημάνει για όλους μας, που οπισθοχωρήσανε, εγκαταλείποντας στα μισά την προσπάθεια, αναζητώντας καταφύγιο σε ιδεολογήματα ‘ορθοδοξίας’, υιοθετώντας το ‘αριστερόμετρο’, καταλήγοντας σχεδόν, ακόμα και να αβαντάρουν το παιχνίδι του ΣΥΡΙΖΑ, έστω και ακούσια. Δεν πειράζει, είναι ανθρώπινο. Το σίγουρο είναι ότι περισσότεροι από αυτούς στην πορεία για την επόμενη μέρα κάποια στιγμή θα μας ξανά προλάβουν και θα είναι και πάλι δίπλα μας.

Υπήρξαν δυστυχώς και κάποια μεμονωμένα άτομα που βρήκαν την ευκαιρία να ‘αναλωθούνε’ σε παιχνίδια προσωπικών τακτικισμών και απαράδεκτων δηλώσεων αποσκοπώντας αποκλειστικά και μόνο σε ίδιο όφελος και στην πρόσκαιρη, έστω και αρνητική, δημοσιότητα. Φαινόμενα θλιβερά αλλά δυστυχώς υπαρχτά.

Όλοι μας, όταν φεύγαμε από τον ΣΥΝ ξέραμε πολύ καλά γιατί το κάναμε. Ήταν μια απολύτως συνειδητή πράξη, έχοντας εξαντλήσει τα όρια αντοχής και ανοχής μας στο ατέρμονο και αδιέξοδο παιχνίδι των πολιτικών συμβιβασμών-ισορροπιών-τακτικισμών και στην συνεχή διελκυστίνδα στη νομή της εσωκομματικής ‘εξουσίας’ που είχαν δημιουργήσει ένα τέλμα, πνίγοντας όλη την εξελικτική δυναμική που είναι συνυφασμένη με την ύπαρξη της Ανανεωτικής Αριστεράς. Η απόσταση δε που μας χωρίζει σήμερα από τον μεταλλαγμένο πλέον, λαϊκίστικο, δήθεν αριστερό, βαθιά αναχρονιστικό και υστερικό ΣΥΡΙΖΑ που αναλώνεται σε έναν άκριτο ψηφοθηρικό λόγο χωρίς ουσιαστική πολιτική πρόταση, αναβιώνοντας την χειρότερη εκδοχή του ΠΑΣΟΚ, δέσμιο της αλαζονείας του πρόσκαιρα υψηλού εκλογικού ποσοστού του, είναι αγεφύρωτη. Προφανώς θα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις που θα έλκονται από την πρόσκαιρη λάμψη του, θεωρώντας ότι εκεί θα έχουν περισσότερες και μεγαλύτερες ευκαιρίες... δικαίωμα τους. Η όποια προσπάθεια όμως αναβίωσης εντός της ΔΗΜΑΡ καταστάσεων που συνειδητά και οριστικά απορρίψαμε όλοι μας φεύγοντας από τον ΣΥΝ, καθώς και κάθε προσπάθεια αποπροσανατολισμού του κόμματος από τον βασικό μας στόχο που είναι η σωτηρία και η αναδιάρθρωση της χώρας, με εσωκομματικούς ταχτικισμούς, πιστεύω ότι δεν θα έχουν καμιά απολύτως αποδοχή στο σύνολο των μελών του κόμματος μας και όσοι αμετανόητοι προσπαθήσουν να τους επιβάλουν θα είναι τουλάχιστον ανακόλουθοι.

Εμείς πάντως συνεχίζουμε, σοφότεροι και με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, επικεντρωμένοι στον στόχο μας, χωρίς να επιτρέπουμε σε τίποτα και κανέναν να κλονίσει την προσπάθεια μας για την σωτηρία της χώρας.

Φτάσαμε λοιπόν ΟΡΘΟΙ στην πολυπόθητη ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ.

Τώρα που ‘καβατζάραμε τον κάβο’, τώρα είναι ή ώρα που αρχίζει η σκληρή αλλά ταυτόχρονα και δημιουργική δουλεία για την ανασύνταξη της χώρας ώστε όχι μόνο να μπορέσουμε να αποτρέψουμε οριστικά τον κίνδυνο της χρεωκοπίας και να μην χρειαστεί να ξαναπάρουμε άλλα επώδυνα μέτρα αλλά και για να δημιουργήσουμε τις βάσεις για μια υγιή ανάπτυξη και έναν εξορθολογισμό της λειτουργίας του κράτους καταργώντας ή έστω περιορίζοντας στον μέγιστο δυνατόν βαθμό τις λογικές που μας οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού.

Πιστεύω ότι όλοι μας έχουμε ένα πλήθος από προτάσεις και ιδέες για το τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα. Πιστεύω ότι ο καθένας μας θα έχει να επιδείξει έναν κατάλογο προτεραιοτήτων, και σίγουρα όλοι μας θέλουμε να επιτύχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα το συντομότερο δυνατόν.

Επειδή όμως δεν θεωρώ δεδομένο ότι όλοι μας με την λέξη ανασυγκρότηση εννοούμε ακριβώς το ίδιο πράγμα και ότι αποσκοπούμε στο ίδιο αποτέλεσμα πολύ δε περισσότερο στα πλαίσια της κυβέρνησης, θεωρώ ότι είναι απαραίτητο να γίνει μια ειλικρινής συζήτηση και να καταλήξουμε σε ένα ελάχιστο ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ώστε να μειώσουμε τις ενδεχόμενες μελλοντικές τριβές και τα άσκοπα μπρός-πίσω λόγο διαφωνιών που εάν υπάρξουν θα είναι επιζήμια κυρίως για την χώρα και δευτερευόντως για την συνοχή της κυβέρνησης και θα έχουν ως αποτέλεσμα να σπαταλήσουμε πολύτιμο χρόνο που ίσως να αποβεί μοιραίος για το όλο εγχείρημα.

Ένα κυβερνητικό πρόγραμμα ανασυγκρότησης της χώρας όπου θα θέτουμε τους βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους μας και θα εξειδικεύουμε τις ενέργειες μας ώστε να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα.

Ένα τέτοιο πρόγραμμα εκτός του ότι θα μας διευκολύνει ώστε να μην πελαγοδρομούμε και να μην αυτοσχεδιάζει ο κάθε υπουργός κατά την κρίση του, θα βοηθήσει και εμάς αλλά και την κοινωνία μας, να ελέγχει άμεσα την αποτελεσματικότητα και την συνέπεια της κυβέρνησης. Ένα τέτοιο πρόγραμμα θα βοηθήσει την τρικομματική κυβέρνηση να προχωρήσει με μια ποιό ενιαία προγραμματική βάση, ποιό γρήγορα και ποιό σταθερά, μειώνοντας του κλυδωνισμούς και περιορίζοντας τις αυθαιρεσίες ενώ ταυτόχρονα θα βοηθήσει να τεθούν κανόνες συλλογικής λειτουργίας και να μειωθούν φαινόμενα προσωπικών στρατηγικών.

Δεν έχουμε ψευδαισθήσεις ότι ο δρόμος μας θα είναι εύκολος.

Θα χρειαστεί να παλέψουμε και να έρθουμε σε ρήξη με βαθιά ριζωμένες νοοτροπίες και λογικές ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό. Θα χρειαστεί να πάρουμε σκληρές αποφάσεις και να έρθουμε αντιμέτωποι ακόμα και με ‘δικού μας’ ανθρώπους.

Θα χρειαστεί να αντιπαλέψουμε με αισθήματα βαθιάς απογοήτευσης, ανεξέλεγκτου θυμού και απελπισίας που κυριαρχούν στην κοινωνία μας και την οδηγούν να υιοθετεί ακραίες συμπεριφορές.

Και θα έχουμε συνεχώς απέναντι μας μια υστερική λαϊκίστικη αντιπολίτευση που δίνει με πείσμα μια μάχη οπισθοφυλακής ώστε να μην αλλάξει τίποτα υιοθετώντας ταχτικές που είναι ακόμα και έξω από τα όρια της νομιμότητας.

Το μοναδικό μας όπλο θα πρέπει να είναι η απόλυτη αλήθεια. Θα πρέπει να βγούμε ανοιχτά και να εξηγήσουμε στον λαό μας γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, γιατί κάναμε ότι κάναμε και κυρίως τι σκοπεύουμε να κάνουμε από εδώ και πέρα χωρίς να φοβόμαστε να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους. Μία αλήθεια, όσο σκληρή και να είναι, είναι προτιμότερη από ένα ευχάριστο ψέμα που πολύ σύντομα θα αποκαλυφθεί, μεγαλώνοντας το αίσθημα δυσπιστίας και απαξίωσης του πολιτικού συστήματος.

Εδώ που βρισκόμαστε σήμερα αυτό που κυρίως χρειάζεται η κοινωνία μας είναι γνωρίζοντας και κατανοώντας το πρόβλημα σε όλο του το μέγεθος να αποκτήσει συλλογικό στόχο επίλυσης του. Πρέπει να κάνουμε την κοινωνία μας συμμέτοχο - συνεργό στην λύση του προβλήματος.

Και για να γίνει αυτό θα πρέπει να της δείξουμε το ‘φώς στο τούνελ’.

Ένα ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ που με συνέπεια και αποτελεσματικότητα θα τηρούμε, θα βοηθήσει και προς αυτήν την κατεύθυνση δίνοντας όραμα στην κοινωνία μας και καθιστώντας την συνοδοιπόρο και συνυπεύθυνη στην επίτευξη του στόχου μας. Το ποίο πιθανόν είναι ότι στην αρχή θα είναι δύσπιστη αλλά με τον καιρό βλέποντας να επιτυγχάνονται οι πρώτοι στόχοι, ένα μέρος της και κυρίως η νεολαία θα συστρατευθούν στην συλλογική προσπάθεια.

Δεν είναι στην φύση του Έλληνα ούτε να κλαίει ούτε να μεμψιμοιρεί, και τον λαό μας ποτέ δεν τον τρόμαξαν τα δύσκολα ούτε δείλιασε μπροστά ακόμα και στις μεγαλύτερες θυσίες όποτε και να του ζητήθηκαν, αρκεί να έχει όραμα, πίστη και έμπνευση. Ας του δώσουμε λοιπόν όραμα και στόχους και ας μπούμε μπροστάρηδες στην υλοποίηση τους εμείς, ώστε να πετύχουμε το ‘αδύνατον’ και τότε να είστε σίγουροι ότι θα στείλουμε όλα αυτά τα ‘φαντάσματα’ του μαύρου παρελθόντος ξανά στις τρύπες τους, όπου και ανήκουν πραγματικά.