Οι «χορηγοί» της απολιτίκ δημαγωγίας

«Νομίζω ότι τις αιτίες που οδήγησαν σε αυτά τα αποτελέσματα θα τις βρείτε στην Ιταλία, όχι στις Βρυξέλλες», δήλωσε δύο εικοσιτετράωρα μετά τις εκλογές ο επίτροπος Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Ενωσης, Χοακίν Αλμούνια. Παρότι ειδικός, θα τολμούσα να τον συμβουλέψω να μην έχει και τόσο μεγάλη σιγουριά. Γιατί εκτός από τα πολλά μηνύματα προς το εσωτερικό, που θα αναλύσουν οι πιο σχετικοί, αφού, όπως λέγεται, 16 εκατ. ψηφοφόροι μετακινήθηκαν, υπάρχει ένα κεντρικό μήνυμα προς τα έξω. Μήνυμα προς τους Ευρωπαίους αξιωματούχους, τους λεγόμενους «τεχνοκράτες των Βρυξελλών».

Το είπε και ο πρόεδρος του ΣΕΒ τις προάλλες: «Το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών καταδεικνύει τα όρια της αντοχής των λαών και τα όρια μιας λιτότητας που αποσταθεροποιεί ευθέως το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα». Οι Ιταλοί στις εκλογές είπαν κάτι λογικό, εδώ που τα λέμε: «Βαρεθήκαμε τα παραδοσιακά κόμματα και δεν θέλουμε άλλα μέτρα». Πώς πρέπει αυτό να το ακούσει η Ευρώπη; Σαν μια φωνή που λέει: «Σταματήστε να τραβάτε με μανία το σκοινί της λιτότητας, κόψτε την αδιαλλαξία και στηρίξτε σοβαρές και σταθερές κυβερνήσεις που προσπαθούν». Γιατί αλλιώς;

Ο πολίτης ωθείται σε ακραίες, φαινομενικά εύκολες επιλογές που υπόσχονται καλύτερες μέρες και ανατροπές, σε πολιτικές καρικατούρες που τσιρίζουν συνθήματα γηπεδικού τύπου. Γιατί ο πολίτης είναι απογοητευμένος, ταλαιπωρημένος και αγανακτισμένος - με την κυριολεκτική έννοια και όχι αυτήν της πάνω και κάτω πλατείας. Ετσι, οι γραφικοί γίνονται ξαφνικά γοητευτικοί και οι δημοσκόποι μιλούν για «φαινόμενα» και «εκπλήξεις».

Στη γειτονική Ιταλία τον θυμό και την αγανάκτηση τα εισέπραξε ο κωμικός και εμπνευστής του V-Day (Vaffanculo Day), ο πιο απολιτίκ υποψήφιος με εύπεπτα συνθήματα, με τα οποία οι περισσότεροι σε πρώτη ανάγνωση μπορεί να συμφωνήσουν, ο Μπέπε Γκρίλο. Λογικό, έδειχνε και αυτός πολύ θυμωμένος.

Γι’ αυτό και από ό,τι προκύπτει οι ψήφοι του προέρχονται κατά 20% από πολίτες που μέχρι τώρα απείχαν και κατά 16% από νεαρούς πρωτάρηδες ψηφοφόρους. Οι μεν θυμωμένοι από άποψη, οι δε από φύση.

Στην Ελλάδα τα πράγματα ήταν αλλιώς στις πρόσφατες εκλογές: τον θυμό εισέπραξαν η ναζιστική Χρυσή Αυγή, οι συνωμοσιολάγνοι Ανεξάρτητοι Ελληνες και το κόμμα-σούπερ μάρκετ (λόγω ποικιλίας απόψεων), ο ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα ο Γκρίλο και ο κάθε Γκρίλο της Ευρώπης φαντάζει η εναλλακτική, βολική φωνή απέναντι στις αντιλαϊκές πολιτικές. Και δεν υπάρχει ευνοϊκότερη θέση από αυτήν σε μια τέτοια δύσκολη εποχή, για να ανέβει κανείς τα σκαλιά της εξουσίας. Λες και κάποιος τους στρώνει το χαλί.

Το μήνυμα, λοιπόν, είναι ξεκάθαρο προς όλους: η αδιαλλαξία φέρνει ανεξέλεγκτες καταστάσεις, γεννάει επικίνδυνα πολιτικά μορφώματα και ενισχύει τους απανταχού Γκρίλο.

Και αν στην Ιταλία είναι απλώς αθυρόστομος και φωνακλάς, στην Ελλάδα «διαπλάθει παίδες» σκορπίζοντας μίσος με φασιστικούς χαιρετισμούς ή απειλεί ότι δεν θα παραδώσει τα όπλα σκορπίζοντας υποσχέσεις με έναν νόμο. Και ποιος ξέρει τι άλλες τέτοιες ανεξέλεγκτες δυνάμεις θα εμφανιστούν στο εξής στον ευρωπαϊκό Νότο...