Υπάρχει απάντηση “πως θα υπερβούμε τη κρίση”
Δημήτρης Φερέτος, Δημοσιευμένο: 2016-01-29
Τις τελευταίες ημέρες διαπιστώνεται όλο και πιο έντονα πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εξαντλήσει το επικοινωνιακό του χαρτί –αναφέρεται χαρακτηριστικά : επαναφορά 13ης σύνταξης, σκίσιμο Μνημονίων, κατάργηση ΕΝΦΙΑ και μια σειρά άλλων φόρων που επιβλήθηκαν επί πρωθυπουργίας Σαμαρά, εν ολίγοις τη γενικότερη επαναφορά στην προ Μνημονίων εποχή- το οποίο τον ανέδειξε στην κυβέρνηση, αλλά δεν… ρέφαρε.
Ολοένα και περισσότεροι κλάδοι εργαζομένων, κατεβαίνουν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι ,με αφορμή την καυτή πατάτα του Ασφαλιστικού, για την πολιτική που οδηγεί στην ύφεση και την κοινωνική αποσταθεροποίηση.
Τόσο εκείνοι που είχαν λόγο τον Ιανουάριο και το Σεπτέμβριο να πριμοδοτήσουν το κυβερνών κόμμα, όπως οι αγρότες στους οποίους πριν λίγα χρόνια απευθυνόταν ο κ. Τσίπρας ανεβασμένος στο τρακτέρ ως άλλος Λένιν, όσο κι οι ανήκοντες την προ κρίσης εποχή στα αποκαλούμενα ευμαρή Ταμεία.
Έτσι, στις απαρχές του 2016 τα τρακτέρ αγωνίζονται από κοινού με τις «γραβάτες».
Η κυβέρνηση ρίχνει τις ευθύνες στους Ευρωπαίους εταίρους και τους εκπροσώπους των δανειστών, που την ωθούν να εφαρμόσει μέτρα αντίθετα στις προεκλογικές της εξαγγελίες, αλλά οι υπουργοί με «πόνο ψυχής» -όπως διαγγέλλουν- τα υπερψηφίζουν.
Με την απόσταση του χρόνου δίνεται η δυνατότητα να αποτιμηθούν εκείνες οι περιβόητες διαπραγματεύσεις του Ιουνίου.
Δεν αναφέρεται τυχαία, καθώς η ελληνική αντιπροσωπεία στη Σύνοδο Κορυφής αντέτασσε στο προτεινόμενο 3ο Μνημόνιο, ένα κείμενο 47 σελίδων. Σ’ αυτές περιλαμβανόταν ό,τι προτείνεται τώρα από τον ΣΥΡΙΖΑ ως «μεταρρύθμιση» στο Ασφαλιστικό.
Για να είμαι απολύτως ακριβής, επειδή δεν επιδιώκω τον εγκωμιασμό του Μνημονίου, υπήρξαν κι υπάρχουν σκληρές δυνάμεις μεταξύ των εταίρων. Εκείνες που τα μετράνε όλα σε οικονομικούς δείκτες και πλασάρουν νέο-φιλελεύθερες απόψεις, ως πούρα μεταρρυθμιστικές. Εξ αυτών προκύπτει η πρόταση για υπολογισμό των κατώτατων συντάξεων βάσει εισοδηματικών κριτηρίων.
Ωστόσο, δε διαφαίνεται να γνωρίζει ή να έχει τη διάθεση (ή και τα δύο) το Μαξίμου να εφαρμόσει αφ’ ενός όσα της προσδίδουν αριστερό πρόσημο, αλλά προσαρμοσμένα στην ωμή ρεαλιστική πραγματικότητα. Έτσι, οι ιδεολογικές της εμμονές προσκρούουν στα φιλελεύθερα μέτρα που τελικά εφαρμόζει. Αυτή, άλλωστε είναι κι η κορυφαία διαφορά μεταξύ Δεξιάς κι Αριστεράς, όπως επισημαίνει ο Νορμπέρτο Μπόμπιο[1].
Η κοινωνική δικαιοσύνη, η αλληλεγγύη, η προστασία των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων κι οι περισσότερες ευκαιρίες προς αυτά ώστε να αμβλυνθεί το χάσμα των ίσων ευκαιριών που εξέφραζαν διαχρονικά την Αριστερά πάνε περίπατο.
Αντί γι’ αυτά συνεχίζεται και φέτος ο ΕΝΦΙΑ, επιβάλλεται προκαταβολή φόρου εισοδήματος για ελεύθερους επαγγελματίες κι αγρότες, αυξάνονται οι ασφαλιστικές εισφορές μ’ αποτέλεσμα να μειώνονται οι μισθοί, κατάσχονται σπίτια και περιουσίες μιας ζωής, η επιδότηση στο πετρέλαιο θέρμανσης θα αποδίδεται με εισοδηματικά κριτήρια κτλ κτλ.
Θυμάστε, άραγε, τι έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ για όλ’ αυτά πριν το Γενάρη;
Την ίδια στιγμή βέβαια, επειδή επιθυμεί διακαώς να βαθμολογηθεί πάνω από τη βάση στην επικείμενη αξιολόγηση, ώστε ν’ αποδεσμευθεί ρευστό από τα ταμεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διαρρέει πως διάκειται θετικά στις επενδύσεις, αλλά εκπέμπει αντιφατικά μηνύματα.
Πριν λίγες ημέρες, ο κ. Τσακαλώτος διαμήνυε πως οι επενδύσεις δεν ταυτίζονται με την ανάπτυξη κι ο κ. Σκουρλέτης έκανε παν δυνατό ν’ αναστείλει την επένδυση στις Σκουριές Χαλκιδικής.
Στην περιβόητη συνέντευξη αντιπαράθεσης με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στο Νταβός ο Αλέξης Τσίπρας, σωστά επεσήμανε ότι δεν απαιτούνται μόνο μέτρα προσαρμογής αλλά και πρόνοια για τη δημιουργία θέσεων εργασίας μέσω δημοσίων επενδύσεων.
Η αλήθεια όμως είναι κάπου στη μέση, αφού έχει αποδειχθεί πως τόσο η κυβέρνηση μόνη της επιβάλει αναποτελεσματικά και κοινωνικά άδικα μέτρα, αλλά κι η πιστή εφαρμογή των απαιτήσεων των εταίρων μάλλον είναι υφεσιακή, όπως φάνηκε κατά τη διακυβέρνηση Σαμαρά.
Η πιο καλή λύση για την απόκρυψη της στυγνής πραγματικότητας είναι η δημιουργία μιας επίπλαστης αλήθειας που θα την «κοινωνήσουν» και πάλι επικοινωνιακά. Success story η Ν.Δ. ; ελληνικό θαύμα το 2016 ο Τσίπρας.
Για να λέμε όμως κι ολόκληρη την αλήθεια, οι μεταρρυθμίσεις είναι αναπόφευκτες εάν επιθυμούμε την υπέρβαση της κρίσης και την έξοδο από τα Μνημόνια.
Διότι, δε μας έφεραν τα Μνημόνια την κρίση, αλλά η κρίση τα Μνημόνια. Κρίση πολυεπίπεδη : οικονομική, κοινωνική, αξιών, ηθική, πολιτισμική…
Κρίση δομική, καθώς α) η εκτελεστική εξουσία υπερσυγκεντρώνει αρμοδιότητες έναντι της λαϊκής αντιπροσώπευσης (του Κοινοβουλίου), β) διαπλέκονται οι αρμοδιότητες των τριών εξουσιών, γ) μηχανισμοί του κράτους ελέγχονται άμεσα από την εκτελεστική εξουσία, δ) δημιουργούνται στεγανά εξυπηρέτησης συγκεκριμένων συμφερόντων μέσω του κρατικού μηχανισμού, ε) μεταβιβάζονται αρμοδιότητες της κρατικής διοίκησης στο κόμμα εξουσίας, δημιουργώντας ένα γραφειοκρατικό στρώμα.
Τα χαρακτηριστικά της δομικής κρίσης τα ανέλυε 34 χρόνια πριν ο Νίκος Πουλαντζάς[2], μη μπορώντας να φανταστεί κι αυτός ότι θα πρέπει να τα αποκρούσει μια αριστερή κυβέρνηση.
Το ερώτημα που τίθεται παραπάνω επανέρχεται…
Πως θα υπερβούμε την κρίση, όπως έκαναν τόσα κράτη-μέλη της Ε.Ε. τα οποία έχουν κάνει στροφή στην ανάπτυξη, με θετικές αξιολογήσεις κι έξοδο από τα Μνημόνια ;
Η απάντηση είναι μια : Μεταρρυθμίσεις.
Απαριθμώ μερικές :
Απλοποίηση των νόμων και καταπολέμηση της πολυνομίας, απάλειψη της γραφειοκρατίας, καθιστώντας τη δημόσια διοίκηση αποτελεσματική και φιλική στους πολίτες και τις επενδύσεις, δημοσιονομική εξυγίανση και εξορθολογισμό του κράτους, έμφαση στις καινοτόμες επενδύσεις, δίκαιο φορολογικό σύστημα με επιμερισμό των βαρών…
Είναι οι μεταρρυθμίσεις εκ προοιμίου προοδευτικές ; Όχι και του λόγου το αληθές αποδεικνύουν οι απορρυθμίσεις της κυβέρνησης Σαμαρά, με τη μεθοδευμένη αλόγιστη απόταξη των δημοσίων υπαλλήλων, τη στιγμή που υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις λόγω των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων -δίχως να έχει προηγηθεί αξιολόγηση των δομών, των προσόντων των υπαλλήλων, ο υπολογισμός των κενών θέσεων κτλ.- από το «μαύρο» στην ΕΡΤ, από τη φορολογική επιβάρυνση για μια ακόμα φορά των γνωστών υποζυγίων κτλ…
Ο εκσυγχρονισμός του κράτους έχει πάντα πολιτικό πρόσημο και χαρακτηρίζεται ως προοδευτικός απ’ το εάν εξυπηρετεί τα πληττόμενα κοινωνικά στρώματα, τον κόσμο της εργασίας, τις παραγωγικές δυνάμεις που θα συμβάλουν στην ανάταξη της οικονομίας και την ανάπτυξη δίχως να παρασιτούν στο κράτος.
Για την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων από τη θεωρία στην πράξη, χρειάζεται συναίνεση ευρύτερων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων επεσήμαναν οι θεωρητικοί της Ανανεωτικής Αριστεράς, από το Ενρίκο Μπερλινγκουέρ και τον Σαντιάγο Καρίγιο, μέχρι τον Πιέτρο Ινγκράο -που θα τον τοποθετούσαμε στο «αριστερό ρεύμα» του Ευρωκομουνισμού-, υπογραμμίζοντας την ανάγκη των μεταρρυθμίσεων όχι στα πλαίσια της διαχείρισης του συστήματος, αλλά ως πεδίο υπέρβασης του καπιταλισμού .[3]
Ενδεχομένως, η κοινωνία έπειτα από 6 χρόνια Μνημονίων κι από το καταλάγιασμα του διχασμού, αντιλαμβάνεται πως μόνο με μεταρρυθμίσεις μπορεί ν’ ανορθωθεί, αλλά δεν είναι σαφές κατά πόσο έχει εμπεδωθεί από τα πολιτικά κόμματα.
Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ οικοδομεί το πελατειακό κράτος της κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος μέσω του κράτους-βιομηχάνου που έχει στο μυαλό του –λες και δεν πέρασε μια μέρα, η δε Ν.Δ. μέσω απορρυθμίσεων εάν κρίνουμε από τη θητεία του κ. Μητσοτάκη ως Υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Η αξιωματική αντιπολίτευση όμως κινείται αντιφατικά, καθώς την ίδια στιγμή αρνείται κάθε ουσιαστική μεταρρύθμιση αφού είναι εν δυνάμει κυβέρνηση.
Ποιες τελικά είναι εκείνες οι δυνάμεις που θα προασπιστούν την κοινωνία μέσω των απαραίτητων αλλαγών ; Μόνο ο ιδεολογικός χώρος του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού –σε οιαδήποτε πολιτική του έκφραση, είτε Σοσιαλδημοκρατική, είτε της Ανανεωτικής Αριστεράς- αγωνιά για μεταρρυθμίσεις που θα επαναφέρουν στο προσκήνιο όσους βρίσκονται σε δυσμενή θέση.
Η κατάργηση κλαδικών επαγγελματικών προνομίων που δεν έχουν κανένα ουσιαστικό αντίκρισμα, η εξυγίανση του κράτους κι ο εξορθολογισμός των δαπανών, η προαγωγή της υγιούς επιχειρηματικότητας, η αποκομματικοποίηση του κρατικού μηχανισμού, η αξιοκρατία που διασφαλίζεται από τη δημόσια διαβούλευση, η στήριξη από το κοινωνικό κράτος Πρόνοιας, η καλύτερη δημόσια Υγεία και Παιδεία, το δίκαιο φορολογικό σύστημα που θα καταμερίζει τα βάρη, είναι στην κορυφή της ατζέντας της «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ» που προεκλογικά έφερε κοντά δύο χώρους : το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜ.ΑΡ.
Αρκεί όμως η προεκλογική συμπόρευση της Σοσιαλδημοκρατίας με την Ανανεωτική Αριστερά παρότι διάγουν έτσι κι αλλιώς ιστορικά βίους παράλληλους ;
Αυτή τη στιγμή, επιτάσσεται να πάει η κοινωνία κι η χώρα ένα βήμα μπροστά κι όσο περισσότερες είναι οι ευρωπαϊκές δυνάμεις που πιστεύουν στην ανάγκη των δομικών αλλαγών με σεβασμό στην κοινωνία και το περιβάλλον, τόσο ισχυρότερη θα είναι η πίεση προς τους αναχρονιστές του πολιτικού γίγνεσθαι.
Η απεύθυνση σε δυνάμεις του δημοκρατικού Κέντρου και της πολιτικής Οικολογίας είναι επιβεβλημένη στη δημιουργία ενός ευρύ Κεντροαριστερού πόλου, ο οποίος –επιβάλλεται!- να προχωρήσει άμεσα σε περεταίρω συντονισμό των βημάτων του μ’ ένα Προγραμματικό Συνέδριο Θέσεων όπου θα βρεθεί ο κοινός τόπος όλων των προαναφερθέντων χώρων, διατηρώντας ο καθένας την αυτονομία του αλλά έχοντας κοινό στόχο : να ορθοποδήσει η κοινωνία κι η χώρα.
[1] Όπως επισημαίνει ο Ιταλός διανοητής στο βιβλίο «Δεξιά και Αριστερά-Σημασία και αίτια μιας πολιτικής διάκρισης» (Εκδόσεις ΠΟΛΙΣ), εάν κι οι δύο ευαγγελίζονται την Ελευθερία ως παιδιά του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης, η Αριστερά προτάσσει και την Ισότητα ως πεδίο χορήγησης ίσων ευκαιριών με σκοπό την άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων σε μια ταξικά καθορισμένη κοινωνία.
[2] Νίκος Πουλαντζάς, «Για τον Γκράμσι-Μεταξύ Σαρτρ και Αλτουσέρ», Εκδόσεις ΠΟΛΥΤΥΠΟ, Αθήνα 1982.
[3] Ενρίκο Μπερλινγκουέρ «Ιστορικός Συμβιβασμός» (Εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ)
Σαντιάγο Καρίγιο «Ευρωκομουνισμός και Κράτος» (Εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ)
Πιέτρο Ινγκράο «Μάζες κι Εξουσία» (Εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ), «Η Κρίση και ο Τρίτος Δρόμος» (Εκδόσεις ΠΟΛΥΤΥΠΟ).
-----
– Ο Δημήτρης Φερέτος είναι δημοσιογράφος και μέλος της Κ.Ε. της ΔΗΜ.ΑΡ
Ολοένα και περισσότεροι κλάδοι εργαζομένων, κατεβαίνουν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι ,με αφορμή την καυτή πατάτα του Ασφαλιστικού, για την πολιτική που οδηγεί στην ύφεση και την κοινωνική αποσταθεροποίηση.
Τόσο εκείνοι που είχαν λόγο τον Ιανουάριο και το Σεπτέμβριο να πριμοδοτήσουν το κυβερνών κόμμα, όπως οι αγρότες στους οποίους πριν λίγα χρόνια απευθυνόταν ο κ. Τσίπρας ανεβασμένος στο τρακτέρ ως άλλος Λένιν, όσο κι οι ανήκοντες την προ κρίσης εποχή στα αποκαλούμενα ευμαρή Ταμεία.
Έτσι, στις απαρχές του 2016 τα τρακτέρ αγωνίζονται από κοινού με τις «γραβάτες».
Η κυβέρνηση ρίχνει τις ευθύνες στους Ευρωπαίους εταίρους και τους εκπροσώπους των δανειστών, που την ωθούν να εφαρμόσει μέτρα αντίθετα στις προεκλογικές της εξαγγελίες, αλλά οι υπουργοί με «πόνο ψυχής» -όπως διαγγέλλουν- τα υπερψηφίζουν.
Με την απόσταση του χρόνου δίνεται η δυνατότητα να αποτιμηθούν εκείνες οι περιβόητες διαπραγματεύσεις του Ιουνίου.
Δεν αναφέρεται τυχαία, καθώς η ελληνική αντιπροσωπεία στη Σύνοδο Κορυφής αντέτασσε στο προτεινόμενο 3ο Μνημόνιο, ένα κείμενο 47 σελίδων. Σ’ αυτές περιλαμβανόταν ό,τι προτείνεται τώρα από τον ΣΥΡΙΖΑ ως «μεταρρύθμιση» στο Ασφαλιστικό.
Για να είμαι απολύτως ακριβής, επειδή δεν επιδιώκω τον εγκωμιασμό του Μνημονίου, υπήρξαν κι υπάρχουν σκληρές δυνάμεις μεταξύ των εταίρων. Εκείνες που τα μετράνε όλα σε οικονομικούς δείκτες και πλασάρουν νέο-φιλελεύθερες απόψεις, ως πούρα μεταρρυθμιστικές. Εξ αυτών προκύπτει η πρόταση για υπολογισμό των κατώτατων συντάξεων βάσει εισοδηματικών κριτηρίων.
Ωστόσο, δε διαφαίνεται να γνωρίζει ή να έχει τη διάθεση (ή και τα δύο) το Μαξίμου να εφαρμόσει αφ’ ενός όσα της προσδίδουν αριστερό πρόσημο, αλλά προσαρμοσμένα στην ωμή ρεαλιστική πραγματικότητα. Έτσι, οι ιδεολογικές της εμμονές προσκρούουν στα φιλελεύθερα μέτρα που τελικά εφαρμόζει. Αυτή, άλλωστε είναι κι η κορυφαία διαφορά μεταξύ Δεξιάς κι Αριστεράς, όπως επισημαίνει ο Νορμπέρτο Μπόμπιο[1].
Η κοινωνική δικαιοσύνη, η αλληλεγγύη, η προστασία των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων κι οι περισσότερες ευκαιρίες προς αυτά ώστε να αμβλυνθεί το χάσμα των ίσων ευκαιριών που εξέφραζαν διαχρονικά την Αριστερά πάνε περίπατο.
Αντί γι’ αυτά συνεχίζεται και φέτος ο ΕΝΦΙΑ, επιβάλλεται προκαταβολή φόρου εισοδήματος για ελεύθερους επαγγελματίες κι αγρότες, αυξάνονται οι ασφαλιστικές εισφορές μ’ αποτέλεσμα να μειώνονται οι μισθοί, κατάσχονται σπίτια και περιουσίες μιας ζωής, η επιδότηση στο πετρέλαιο θέρμανσης θα αποδίδεται με εισοδηματικά κριτήρια κτλ κτλ.
Θυμάστε, άραγε, τι έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ για όλ’ αυτά πριν το Γενάρη;
Την ίδια στιγμή βέβαια, επειδή επιθυμεί διακαώς να βαθμολογηθεί πάνω από τη βάση στην επικείμενη αξιολόγηση, ώστε ν’ αποδεσμευθεί ρευστό από τα ταμεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διαρρέει πως διάκειται θετικά στις επενδύσεις, αλλά εκπέμπει αντιφατικά μηνύματα.
Πριν λίγες ημέρες, ο κ. Τσακαλώτος διαμήνυε πως οι επενδύσεις δεν ταυτίζονται με την ανάπτυξη κι ο κ. Σκουρλέτης έκανε παν δυνατό ν’ αναστείλει την επένδυση στις Σκουριές Χαλκιδικής.
Στην περιβόητη συνέντευξη αντιπαράθεσης με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στο Νταβός ο Αλέξης Τσίπρας, σωστά επεσήμανε ότι δεν απαιτούνται μόνο μέτρα προσαρμογής αλλά και πρόνοια για τη δημιουργία θέσεων εργασίας μέσω δημοσίων επενδύσεων.
Η αλήθεια όμως είναι κάπου στη μέση, αφού έχει αποδειχθεί πως τόσο η κυβέρνηση μόνη της επιβάλει αναποτελεσματικά και κοινωνικά άδικα μέτρα, αλλά κι η πιστή εφαρμογή των απαιτήσεων των εταίρων μάλλον είναι υφεσιακή, όπως φάνηκε κατά τη διακυβέρνηση Σαμαρά.
Η πιο καλή λύση για την απόκρυψη της στυγνής πραγματικότητας είναι η δημιουργία μιας επίπλαστης αλήθειας που θα την «κοινωνήσουν» και πάλι επικοινωνιακά. Success story η Ν.Δ. ; ελληνικό θαύμα το 2016 ο Τσίπρας.
Για να λέμε όμως κι ολόκληρη την αλήθεια, οι μεταρρυθμίσεις είναι αναπόφευκτες εάν επιθυμούμε την υπέρβαση της κρίσης και την έξοδο από τα Μνημόνια.
Διότι, δε μας έφεραν τα Μνημόνια την κρίση, αλλά η κρίση τα Μνημόνια. Κρίση πολυεπίπεδη : οικονομική, κοινωνική, αξιών, ηθική, πολιτισμική…
Κρίση δομική, καθώς α) η εκτελεστική εξουσία υπερσυγκεντρώνει αρμοδιότητες έναντι της λαϊκής αντιπροσώπευσης (του Κοινοβουλίου), β) διαπλέκονται οι αρμοδιότητες των τριών εξουσιών, γ) μηχανισμοί του κράτους ελέγχονται άμεσα από την εκτελεστική εξουσία, δ) δημιουργούνται στεγανά εξυπηρέτησης συγκεκριμένων συμφερόντων μέσω του κρατικού μηχανισμού, ε) μεταβιβάζονται αρμοδιότητες της κρατικής διοίκησης στο κόμμα εξουσίας, δημιουργώντας ένα γραφειοκρατικό στρώμα.
Τα χαρακτηριστικά της δομικής κρίσης τα ανέλυε 34 χρόνια πριν ο Νίκος Πουλαντζάς[2], μη μπορώντας να φανταστεί κι αυτός ότι θα πρέπει να τα αποκρούσει μια αριστερή κυβέρνηση.
Το ερώτημα που τίθεται παραπάνω επανέρχεται…
Πως θα υπερβούμε την κρίση, όπως έκαναν τόσα κράτη-μέλη της Ε.Ε. τα οποία έχουν κάνει στροφή στην ανάπτυξη, με θετικές αξιολογήσεις κι έξοδο από τα Μνημόνια ;
Η απάντηση είναι μια : Μεταρρυθμίσεις.
Απαριθμώ μερικές :
Απλοποίηση των νόμων και καταπολέμηση της πολυνομίας, απάλειψη της γραφειοκρατίας, καθιστώντας τη δημόσια διοίκηση αποτελεσματική και φιλική στους πολίτες και τις επενδύσεις, δημοσιονομική εξυγίανση και εξορθολογισμό του κράτους, έμφαση στις καινοτόμες επενδύσεις, δίκαιο φορολογικό σύστημα με επιμερισμό των βαρών…
Είναι οι μεταρρυθμίσεις εκ προοιμίου προοδευτικές ; Όχι και του λόγου το αληθές αποδεικνύουν οι απορρυθμίσεις της κυβέρνησης Σαμαρά, με τη μεθοδευμένη αλόγιστη απόταξη των δημοσίων υπαλλήλων, τη στιγμή που υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις λόγω των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων -δίχως να έχει προηγηθεί αξιολόγηση των δομών, των προσόντων των υπαλλήλων, ο υπολογισμός των κενών θέσεων κτλ.- από το «μαύρο» στην ΕΡΤ, από τη φορολογική επιβάρυνση για μια ακόμα φορά των γνωστών υποζυγίων κτλ…
Ο εκσυγχρονισμός του κράτους έχει πάντα πολιτικό πρόσημο και χαρακτηρίζεται ως προοδευτικός απ’ το εάν εξυπηρετεί τα πληττόμενα κοινωνικά στρώματα, τον κόσμο της εργασίας, τις παραγωγικές δυνάμεις που θα συμβάλουν στην ανάταξη της οικονομίας και την ανάπτυξη δίχως να παρασιτούν στο κράτος.
Για την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων από τη θεωρία στην πράξη, χρειάζεται συναίνεση ευρύτερων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων επεσήμαναν οι θεωρητικοί της Ανανεωτικής Αριστεράς, από το Ενρίκο Μπερλινγκουέρ και τον Σαντιάγο Καρίγιο, μέχρι τον Πιέτρο Ινγκράο -που θα τον τοποθετούσαμε στο «αριστερό ρεύμα» του Ευρωκομουνισμού-, υπογραμμίζοντας την ανάγκη των μεταρρυθμίσεων όχι στα πλαίσια της διαχείρισης του συστήματος, αλλά ως πεδίο υπέρβασης του καπιταλισμού .[3]
Ενδεχομένως, η κοινωνία έπειτα από 6 χρόνια Μνημονίων κι από το καταλάγιασμα του διχασμού, αντιλαμβάνεται πως μόνο με μεταρρυθμίσεις μπορεί ν’ ανορθωθεί, αλλά δεν είναι σαφές κατά πόσο έχει εμπεδωθεί από τα πολιτικά κόμματα.
Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ οικοδομεί το πελατειακό κράτος της κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος μέσω του κράτους-βιομηχάνου που έχει στο μυαλό του –λες και δεν πέρασε μια μέρα, η δε Ν.Δ. μέσω απορρυθμίσεων εάν κρίνουμε από τη θητεία του κ. Μητσοτάκη ως Υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Η αξιωματική αντιπολίτευση όμως κινείται αντιφατικά, καθώς την ίδια στιγμή αρνείται κάθε ουσιαστική μεταρρύθμιση αφού είναι εν δυνάμει κυβέρνηση.
Ποιες τελικά είναι εκείνες οι δυνάμεις που θα προασπιστούν την κοινωνία μέσω των απαραίτητων αλλαγών ; Μόνο ο ιδεολογικός χώρος του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού –σε οιαδήποτε πολιτική του έκφραση, είτε Σοσιαλδημοκρατική, είτε της Ανανεωτικής Αριστεράς- αγωνιά για μεταρρυθμίσεις που θα επαναφέρουν στο προσκήνιο όσους βρίσκονται σε δυσμενή θέση.
Η κατάργηση κλαδικών επαγγελματικών προνομίων που δεν έχουν κανένα ουσιαστικό αντίκρισμα, η εξυγίανση του κράτους κι ο εξορθολογισμός των δαπανών, η προαγωγή της υγιούς επιχειρηματικότητας, η αποκομματικοποίηση του κρατικού μηχανισμού, η αξιοκρατία που διασφαλίζεται από τη δημόσια διαβούλευση, η στήριξη από το κοινωνικό κράτος Πρόνοιας, η καλύτερη δημόσια Υγεία και Παιδεία, το δίκαιο φορολογικό σύστημα που θα καταμερίζει τα βάρη, είναι στην κορυφή της ατζέντας της «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ» που προεκλογικά έφερε κοντά δύο χώρους : το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜ.ΑΡ.
Αρκεί όμως η προεκλογική συμπόρευση της Σοσιαλδημοκρατίας με την Ανανεωτική Αριστερά παρότι διάγουν έτσι κι αλλιώς ιστορικά βίους παράλληλους ;
Αυτή τη στιγμή, επιτάσσεται να πάει η κοινωνία κι η χώρα ένα βήμα μπροστά κι όσο περισσότερες είναι οι ευρωπαϊκές δυνάμεις που πιστεύουν στην ανάγκη των δομικών αλλαγών με σεβασμό στην κοινωνία και το περιβάλλον, τόσο ισχυρότερη θα είναι η πίεση προς τους αναχρονιστές του πολιτικού γίγνεσθαι.
Η απεύθυνση σε δυνάμεις του δημοκρατικού Κέντρου και της πολιτικής Οικολογίας είναι επιβεβλημένη στη δημιουργία ενός ευρύ Κεντροαριστερού πόλου, ο οποίος –επιβάλλεται!- να προχωρήσει άμεσα σε περεταίρω συντονισμό των βημάτων του μ’ ένα Προγραμματικό Συνέδριο Θέσεων όπου θα βρεθεί ο κοινός τόπος όλων των προαναφερθέντων χώρων, διατηρώντας ο καθένας την αυτονομία του αλλά έχοντας κοινό στόχο : να ορθοποδήσει η κοινωνία κι η χώρα.
[1] Όπως επισημαίνει ο Ιταλός διανοητής στο βιβλίο «Δεξιά και Αριστερά-Σημασία και αίτια μιας πολιτικής διάκρισης» (Εκδόσεις ΠΟΛΙΣ), εάν κι οι δύο ευαγγελίζονται την Ελευθερία ως παιδιά του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης, η Αριστερά προτάσσει και την Ισότητα ως πεδίο χορήγησης ίσων ευκαιριών με σκοπό την άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων σε μια ταξικά καθορισμένη κοινωνία.
[2] Νίκος Πουλαντζάς, «Για τον Γκράμσι-Μεταξύ Σαρτρ και Αλτουσέρ», Εκδόσεις ΠΟΛΥΤΥΠΟ, Αθήνα 1982.
[3] Ενρίκο Μπερλινγκουέρ «Ιστορικός Συμβιβασμός» (Εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ)
Σαντιάγο Καρίγιο «Ευρωκομουνισμός και Κράτος» (Εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ)
Πιέτρο Ινγκράο «Μάζες κι Εξουσία» (Εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ), «Η Κρίση και ο Τρίτος Δρόμος» (Εκδόσεις ΠΟΛΥΤΥΠΟ).
-----
– Ο Δημήτρης Φερέτος είναι δημοσιογράφος και μέλος της Κ.Ε. της ΔΗΜ.ΑΡ
