Στο τραπέζι της Κεντροαριστεράς χωρούν μόνο τα καθαρά λόγια

“Η σοσιαλδημοκρατία πάντοτε θα αντιμάχεται, τόσο την κοινωνική αναλγησία της δεξιάς, που στον πυρήνα της έχει μόνο αριθμούς, όσο και τα εθνολαϊκιστικά μορφώματα που δεν ξέρουν να μετρούν καν. Δεν παραβλέπω και δεν αποσιωπώ ότι, οι ανεπαρκέστατοι που μας κυβερνούν, έκαναν παντιέρα τις παθογένειες του ΠΑΣΟΚ στην μακρά πορεία εξουσίας: λαϊκισμό, υποσχεσιολογία, ρουσφέτια, τακτικισμούς, αλαζονεία, αποξένωση από την κοινωνία, λειτουργία στη λογική της ήσσονος προσπάθειας. Αν απαρνηθούμε εμπράκτως τα παραπάνω, αναδύεται ξεκάθαρη η όψη ενός σύγχρονου πολιτικού φορέα που εκφράζει τις δυνάμεις της κοινωνίας που θέλουν και μπορούν να ξαναχτίσουν τη χώρα”

_____________________

—Ποιος είναι ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας και του προοδευτικού κέντρου στο υφιστάμενο πολιτικό και οικονομικό σκηνικό;

Η χώρα θυμίζει εικόνες από τα Δύσκολα Χρόνια του Ντίκενς. Αντιμετωπίζουμε μια πρωτοφανή παρατεταμένη κρίση, με την ανεργία και τις απολύσεις να εκτινάσσονται και τους πολίτες να στέκουν σαστισμένοι μπροστά στη διάψευση ενός ονείρου που έγινε εφιάλτης εξαθλίωσης. Με αυτά τα δεδομένα, οι πολιτικές δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας δεν δικαιούμαστε να εφησυχάζουμε στην ασφάλεια της γυάλας του μικρού ποσοστού μας. Πετώντας πού και πού εξυπνακίστικες ατάκες και κορώνες κριτικής της κυβερνητικής ανεπάρκειας, δεν προσφέρουμε τίποτε. Ο αυριανός ρόλος μας θα είναι απόρροια των σημερινών επιλογών μας. Ο τόπος χρειάζεται υλοποιήσιμες ιδέες, σαφή προγραμματικό λόγο και καθαρές θέσεις σε όλα τα μεγάλα ζητήματα. Μόνο έτσι θα βρούμε ανταπόκριση στην κοινωνία. Όσο οι συζητήσεις παραμένουν ατέρμονες, οι διεργασίες ομιχλώδεις και ο πολιτικός λόγος θαμπός, οι πολίτες θα ψάχνουν αλλού, έστω και ως περιπλανώμενοι πολιτικά άστεγοι. Οι ηγεσίες, για να υπάρχουν και να αναγνωρίζονται ως τέτοιες, πρέπει να έχουν έρεισμα στην κοινωνία . Αλλιώς, το μόνο που μπορούν να γίνουν είναι αντικείμενο μελέτης των ιστορικών του μέλλοντος.

Να ξεχωρίσουμε αυτούς που θέλουν και μπορούν να κάνουν κάτι από αυτούς που επιμένουν να παριστάνουν πως κάνουν κάτι.

—Δρομολογείται μια προσπάθεια ανασύνταξης του χώρου της Κεντροαριστεράς. Χωρούν όλοι στο τραπέζι;

Στην Ελλάδα, με το που στρώνεται τραπέζι, όλοι σκοτώνονται να πιάσουν καρέκλα και κανείς δεν ρωτάει τι έχει το μενού. Αυτό είναι και το μεγάλο θέμα του χώρου μας. Εδώ ο κόσμος καίγεται κι εμείς συζητάμε για καρέκλες σ’ ένα τραπέζι με άδεια πιάτα. Το μενού της Κεντροαριστεράς πρέπει να έχει ένα πιάτο: την αναγνώριση των σφαλμάτων του παρελθόντος μας. Μας λείπει η τόλμη να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, να βγάλουμε στο φως τις αλήθειες που εθνικά κρύβουμε κάτω από το χαλί, να θίξουμε τα κακώς κείμενα — απουσιάζει και ο μετρήσιμος σχεδιασμός. Στο τραπέζι μας, λοιπόν, χωρούν μόνο τα καθαρά λόγια. Όσοι από μας έχουμε γερό στομάχι, δεν είμαστε μόνο ευπρόσδεκτοι . Είμαστε απαραίτητοι.

—Υπάρχει πολιτικός χρόνος για τις διεργασίες που συντελούνται στη Κεντροαριστερά; Μήπως πρέπει να περιμένουμε να ωριμάσουν σιγά- σιγά οι συνθήκες ή να επιταχυνθούν οι διαδικασίες;

Ο πολιτικός χρόνος είναι πυκνός γιατί τα γεγονότα, τόσο στη χώρα μας, όσο και σε ολόκληρη την Ευρώπη, είναι καταιγιστικά. Ζούμε σε περιβάλλον γενικευμένης αστάθειας, την οποία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να επιτείνει. Θα ήταν αφροσύνη να αγνοήσουμε αυτή την παράμετρο στα πλαίσια των διεργασιών για το άνοιγμα της Κεντροαριστεράς. Χρόνος για δουλειά υπάρχει, για δουλειά που ξεκινά από τη βάση, από τον αποσαθρωμένο κοινωνικό ιστό που έχει χάσει κάθε ενδιαφέρον για την πολιτική και παλεύει να τα βγάλει πέρα μέρα τη μέρα. Χρόνος για χάσιμο δεν υπάρχει. Η αδύναμη, παλινωδούσα κυβέρνηση που έχουμε και ο εθνικός ξεπεσμός που συνεχίζεται σε όλα τα επίπεδα, δεν αφήνουν κανένα τέτοιο περιθώριο.

—Ποια πιστεύετε πρέπει να είναι τα διακριτά στοιχεία της νέας Κεντροαριστεράς που θα την διαφοροποιούν από το εγχείρημα Μητσοτάκη αλλά και τον αποδεδειγμένο εθνολαϊκισμό που εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Για να δώσουμε μορφή στην αυριανή Κεντροαριστερά, οφείλουμε να αφήσουμε πίσω μας μια για πάντα ένα κομμάτι του εαυτού μας, εκείνο που επί δεκαετίες έχει εθιστεί να χειροκροτεί ασυζητητί κάθε αριστερόστροφη θέση. Το Κέντρο συνήθως παραμερίζεται και προβάλλει η αναζήτηση σανίδας σωτηρίας προς τα αριστερά. Αυτό, όσο εύκολο ακούγεται, τόσο εξαιρετικά δύσκολο είναι όταν πρέπει να υλοποιηθεί. Δεν θα είναι εύκολο, το ξέρω. Είναι όμως μια μεγάλη απόφαση που πρέπει να διαπνέει κάθε σχεδιασμό μας, κάθε προσέγγιση των προκλήσεων και των κινδύνων που αντιμετωπίζει η χώρα. Η Κεντροαριστερά, αν δεν ξεφύγει από τη θηλιά της αιώνιας απραξίας και την αυτονόητη ορθότητα του κάθε παλαιολιθικού τσιτάτου, θα είναι μια ακόμη Αριστερά.

Η σοσιαλδημοκρατία πάντοτε θα αντιμάχεται, τόσο την κοινωνική αναλγησία της δεξιάς, που στον πυρήνα της έχει μόνο αριθμούς, όσο και τα εθνολαϊκιστικά μορφώματα που δεν ξέρουν να μετρούν καν. Δεν παραβλέπω και δεν αποσιωπώ ότι, οι ανεπαρκέστατοι που μας κυβερνούν, έκαναν παντιέρα τις παθογένειες του ΠΑΣΟΚ στην μακρά πορεία εξουσίας: λαϊκισμό, υποσχεσιολογία, ρουσφέτια, τακτικισμούς, αλαζονεία, αποξένωση από την κοινωνία, λειτουργία στη λογική της ήσσονος προσπάθειας…

Αν απαρνηθούμε εμπράκτως τα παραπάνω, αναδύεται ξεκάθαρη η όψη ενός σύγχρονου πολιτικού φορέα που εκφράζει τις δυνάμεις της κοινωνίας που θέλουν και μπορούν να ξαναχτίσουν τη χώρα. Αυτούς οφείλουμε να ακούσουμε και σ’ αυτούς να δώσουμε ρεαλιστικές ειλικρινείς απαντήσεις στο τι μπορούν να περιμένουν και τι όχι από μια Σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση της χώρας.

—Ποια είναι η μέχρι τώρα εμπειρία από τη λειτουργία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης σε πολιτικό και κοινοβουλευτικό επίπεδο;

Το εγχείρημα δεν ήταν εύκολο στην πράξη. Παρά το γεγονός ότι ιδεολογικά οι χώροι εφάπτονται και υπάρχει σε μεγάλο βαθμό σύμπτωση απόψεων, η οικοδόμηση εμπιστοσύνης και οι επιμέρους αναγκαίες συγκλίσεις, είναι εργώδης διαδικασία. Δεν έχουμε στην χώρα μας εμπειρίες συμπορεύσεων και συνεργασιών κι αυτό κοστίζει. Αναγνωρίσαμε τις εγγενείς δυσκολίες και πλέον δουλεύουμε με γνώμονα τη χάραξη κοινής γραμμής σε ό,τι φέρνει η κοινοβουλευτική καθημερινότητα. Το πιο ενδιαφέρον είναι πως καθημερινά μαθαίνουμε να ακούμε τον άλλο –όχι να παριστάνουμε ότι ακούμε–, κάτι που έλειπε και από εμάς, και από τον πολιτικό βίο γενικότερα. Η εμπειρία από τη λειτουργία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης συντείνει στον εκσυγχρονισμό μας και προάγει τον κοινοβουλευτικό μας πολιτισμό.

—Η Κεντροαριστερά μπορεί ή πρέπει να συνεργαστεί σε κυβερνητικό επίπεδο με δυνάμεις δεξιά της ή πιο «αριστερά» της; Με ποιες προϋποθέσεις;

Χρειάζονται δύο πράγματα: κοινές θέσεις στην αντιμετώπιση των κρίσιμων ζητημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα, και κοινή αντίληψη για το πώς ασκείται η κυβερνητική εξουσία. Η συνεργασία μόνο και μόνο για τις καρέκλες —χωρίς αρχές, χωρίς προγραμματική εναρμόνιση, χωρίς αποσαφηνισμένες θέσεις για το πώς θα ξεκολλήσει η χώρα από το βάλτο των μνημονίων—, δεν έχει να προσφέρει τίποτε στον τόπο. Το δέλεαρ της καρέκλας, θέλω να πιστεύω ότι δεν συγκινεί κανέναν από εμάς. Ο χώρος μας έχει αποδείξει ότι μπορεί, όταν η εθνική συγκυρία το απαιτεί, να λειτουργήσει ομαδικά και εποικοδομητικά. Δεν υψώνουμε τοίχους, δεν δημιουργούμε αδιέξοδα, δεν κομπάζουμε ότι κατέχουμε το αλάθητο. Όσο υπάρχει δυνατότητα σύγκλισης απόψεων και ένα μίνιμουμ συμφωνίας στα ζητήματα στρατηγικής σημασίας, οι συνεργασίες είναι καταρχήν εφικτές.