Τα κατά ΛΑΦΑΖΑΝΗ ψεύδη του ΣΥΡΙΖΑ.

Κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στη Δράμα ο Παναγιώτης Λαφαζάνης επανέλαβε τις γνωστές θέσεις του περί εξαπάτησης του λαού από τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ότι ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ εξαπάτησαν το λαό «δόλια και με σχέδιο», «κατ΄ εξακολούθηση και κατά συνήθεια» και «διέσπειραν σωρεία ψευδών και φρούδων ελπίδων», στοιχεία που καθιστούν το «πολιτικό τους έγκλημα ιδιαζόντως ειδεχθές», με τραγικά αποτελέσματα για την οικονομία και την κοινωνία, είναι προφανές και το αντιλαμβάνεται όσο περνάει ο καιρός και ο πιο ακραιφνής οπαδός τους.

Τα γεγονότα των τελευταίων ετών, αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι «πληρούνται τόσο η αντικειμενική όσο και η υποκειμενική υπόσταση» τόσο του «πολιτικού αδικήματος της εξαπάτησης», όσο και εκείνου της «διασποράς ψευδών ειδήσεων και φρούδων ελπίδων» περί:

• κατάργησης των μνημονίων με ένα άρθρο – ένα νόμο και μονομερούς διαγραφής του χρέους

• τέλους της λιτότητας, αύξησης του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ και επαναχορήγησης της 13ης σύνταξης

• διατήρησης αεροδρομίων και λιμανιών υπό κρατικό έλεγχο

• εφαρμογή του προγράμματος της Θεσσαλονίκης και υλοποίησης του παράλληλου προγράμματος

Αν υπήρχε αντίστοιχο των ποινικών αρμόδιο πολιτικό δικαστήριο για να δικάσει τα πολιτικά αυτά αδικήματα, είναι βέβαιο ότι ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και οι κυβερνητικοί τους συνεταίροι Πάνος Καμμένος και ΑΝΕΛ, θα καταδικάζονταν σε βαρύτατες ποινές και στέρηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων.

Υπάρχει όμως η ετυμηγορία του λαού από την οποία και δεν θα ξεφύγουν. Μήπως όμως τα παραπάνω δεν είναι τίποτε άλλο από τα «κατά συνθήκη συνήθη προεκλογικά αντιπολιτευτικά ψεύδη» και ο λαός έχει διαπαιδαγωγηθεί να τα συγχωρεί. Όχι !!! Οι ιδιαίτερα κρίσιμες ώρες που βίωνε η χώρα και η κοινωνία και τα ιδιαίτερα στοιχεία των εν λόγω «αδικημάτων», συνηγορούν ότι πρόκειται όχι για απλές νομοτυπικές μορφές τους, αλλά για επιβαρυντικές περιπτώσεις, δίχως μάλιστα ελαφρυντικά. Δεν θα γλιτώσουν την μήνιν του λαού.

Όπως δεν γλίτωσε ο Γιώργος Παπανδρέου, για τα λεφτά που δήθεν υπήρχαν και μας έφερε το πρώτο μνημόνιο. Όπως δεν γλίτωσε ο Αντώνης Σαμαράς για τα προεκλογικά περήφανα Ζάππεια, που γρήγορα μετατράπηκαν σε δεύτερο μνημόνιο.

Είναι πλέον προφανές και στον πιο δύσπιστο πολίτη, ότι ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, γνώριζαν εξ αρχής ότι όσα αφειδώς υπόσχονταν από τα προεκλογικά μπαλκόνια ήταν απλά προεκλογικές πομφόλυγες και δεν μπορούσαν να πραγματοποιηθούν.

Αν και εφόσον δεχθούμε, ότι κάποιοι από αυτούς πίστευαν πως οι διεθνείς συσχετισμοί, το διεθνές δίκαιο, η πολιτική κατάσταση και το λαϊκό κίνημα στη χώρα επέτρεπαν ένα άλλο δρόμο εξόδου από την κρίση, προφανώς προσγειώθηκαν ανώμαλα στη σκληρή πραγματικότητα και τον ρεαλισμό. Θάπρεπε στην περίπτωση αυτή να κριθούν ένοχοι από βαριά αμέλεια, οφειλόμενη σε ασυγχώρητη άγνοια κινδύνου και πολιτική ευήθεια.

Συνέχισαν όμως όλοι τους και μετά το καλοκαίρι του 2015 τα προεκλογικά παραμύθια περί παράλληλου προγράμματος. Να αρνούνται την αναγκαία εθνική συναίνεση για τη χάραξη ενός οδικού χάρη δημοκρατικής διεξόδου από την κρίση και ενός νέου εθνικού αναπτυξιακού μοντέλου, που ακόμη δεν έχουμε διαμορφώσει ως χώρα.

Έτσι κι ενώ όλες οι άλλες χώρες βγαίνουν από τα μνημόνια, εμείς υπογράψαμε το τρίτο και επαχθέστερο όλων και κινδυνεύουμε και με τέταρτο !!!

Έτσι όμως και όσοι τυχόν ήταν αρχικά αθώοι του εγκλήματος, όχι μόνο δεν μπορούν να επικαλεστούν και να τύχουν ελαφρυντικών, αλλά καθίστανται συνειδητοί συνεργοί της συνεχιζόμενης εξαπάτησης του λαού.

Κατά τον Παναγιώτη Λαφαζάνη όμως, κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ηγέτη του κραταιού Αριστερού Ρεύματος και κορυφαίο Υπουργό της πρώτης Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, τα αδικήματα της διασποράς ψευδών ελπίδων και η εξαπάτηση του Ελληνικού λαού δεν διαπράχθηκαν προεκλογικά ή στην πρώτη Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, αλλά το καλοκαίρι του 2015, όταν ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να προσγειωθεί στην πραγματικότητα και το ρεαλισμό.

Υπήρχε λοιπόν κατά τον Λαφαζάνη και συνεχίζει να υπάρχει εναλλακτική διέξοδος από την κρίση. Απλά ο Αλέξης Τσίπρας και ο εναπομείνας ΣΥΡΙΖΑ πρόδωσαν τη λαϊκή εντολή, έγιναν γερμανοτσολιάδες και μερκελιστές !

ποια είναι αυτή η πρόταση. Η σύγκρουση με τους εταίρους και δανειστές, η έξοδος από το ευρώ, η επιστροφή στη δραχμή, η διεθνής απομόνωση της χώρας, η μετατροπή μας σε Αλβανία του Χότζα;

Κάθε φορά που ερωτάται ο Λαφαζάνης για τις συνέπειες μιας τέτοιας πολιτικής, απαντά με συστολή ότι πράγματι ο λαός μας θα υποστεί θυσίες. Δεν μπαίνει όμως στον κόπο να αναλύσει το μέγεθος και την έκταση τους.

Για να μη τον αδικούμε βέβαια είναι συνεπής σε όσα λέει τα τελευταία χρόνια. Πιστεύει όσα διακηρύττει. Επιμένει στις απόψεις του, έστω κι αν αυτές έχουν διαψευσθεί από την ίδια τη ζωή και πλέον συνιστούν ανεπίτρεπτες ιδεοληψίες.

Με ποιους όμως θα συμμαχήσει για να υλοποιήσει το πρόγραμμά του; Στο εξωτερικό δεν υπάρχει κανείς. Στην εσωτερική πολιτική σκηνή ο μεν Γιάνης Βαρουφάκης έχει βάλει στόχο να σώσει πλέον την Ευρώπη (!), η δε Ζωή Κωνσταντοπούλου προετοιμάζει δικό της κόμμα! Και στο εσωτερικό της ΛΑΕ διαμορφώνονται τάσεις και συνιστώσες, που έχουν τις δικές τους απόψεις !!!

Απευθυνόμενος στους πρώην συντρόφους μου του πάλαι ποτέ μικρού μεν, πλην όμως έντιμου και ηθικού ΣΥΝ, που πάσχιζε να διαμορφώσει τη νέα εναλλακτική πρόταση εξουσίας πέραν της «μεταλλαγμένης σοσιαλδημοκρατίας» και της «ιστορικά αποτυχημένης δογματικής αριστεράς» τολμώ να διατυπώσω τα εξής:

«Σύντροφοι», σε όποιο πολιτικό χώρο κι αν βρίσκεστε σήμερα:

Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να πορευόμαστε σαν να μην άλλαξε τίποτε στο πολιτικό σκηνικό και το διεθνή περίγυρο. Το 1989 και η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού είναι σχετικά πρόσφατο γεγονός και το βιώσαμε δραματικά όλες οι εκφάνσεις της Αριστεράς. Το τέλος της μεταπολίτευσης το ζούμε ήδη.

Το καινούργιο κυοφορείται ήδη με πόνους και ωδίνες. Ελπίδα δεν μπορεί παρά να είναι μια σύγχρονη Αριστερά. Κυβερνώσα όμως, Ευρωπαϊκή και Μεταρρυθμιστική.

Γιατί, όπως λέγαμε επί δεκαετίες στις αναλύσεις μας στον ΣΥΝ: Η Ευρώπη διαθέτει εκείνο το οικονομικό, πολιτιστικό, ιστορικό, πολιτικό και πληθυσμιακό μέγεθος που μπορεί μέσα από διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις να οδηγήσει σε μια βαθμιαία αλλαγή του κοινωνικού και οικονομικού συστήματος. Στο Σοσιαλισμό με Ελευθερία και Δημοκρατία. Αυτό μπορεί να είναι το πολιτικό σχέδιο μιας σύγχρονης Αριστεράς.

Αυτό το πολιτικό αφήγημα όμως δεν μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου ούτε με παρωχημένες ιδεοληψίες (βλ. ΛΑΕ), ούτε με ψεύδη και εξαπάτηση του λαού (βλ. ΣΥΡΙΖΑ).