Η «Αυγή», η Νεοελληνική Ηθική και το Πνεύμα του ΣΥΡΙΖΑ

Η «Αυγή», πάλι δια της «γραφίδος» του Θανάση Καρτερού, αφού τελείωσε με τις σεξουαλικές εκκρεμότητες που είχε με το Χάρβαρντ του κυρίου Κυριάκου Μητσοτάκη (σας γ@@ω το Χάρβαρντ – 01/07/2016), πιάστηκε με το να αποδομήσει (θα μπορούσα να γράψω τη λέξη του κ. Καρτερού, αλλά δεν μου βγαίνει) τον Πύρρο Δήμα. Έγκλημα του τελευταίου; Πήγε στο ΠΑΣΟΚ και όχι στον ΣΥΡΙΖΑ. Προτίμησε «να στρατευθεί» γράφει ο Καρτερός «στην παρακμή του ΠΑΣΟΚ, να θέσει το όνομά του στη διάθεση των αυτουργών της αμπάρας, εύλογο είναι ότι θα γίνει και στόχος κριτικής. Ενίοτε και πολεμικής».

Δεν προτίμησε δηλαδή να κάνει ό,τι ένα σωρό καιροσκόποι, τους οποίους δημιούργησε το ίδιο το ΠΑΣΟΚ και φιλόξενα δέχθηκε στους κόλπους της η νέα ανερχόμενη δύναμη εξουσίας, ο ΣΥΡΙΖΑ. Τέλος πάντων, αντικείμενο αυτών των λίγων γραμμών δεν είναι η σημερινή «Αυγή». Αυτή από καιρό έχει στρατευθεί στο πλευρό του διχασμού (εμείς ή αυτοί), στο πλευρό της απαξίωσης του πολιτικού αντιπάλου, στην εχθροποίηση του διαφορετικού, στην κανονικοποίηση της αγένειας και του ψεύδους. Δεν με απασχολεί η σημερινή «Αυγή» και δεν αξίζει καμία περαιτέρω αναφορά σε αυτήν. Δεν θα άξιζε καμία αναφορά και στο κόμμα που αυτή υποστηρίζει. Αλλά για το φαινόμενο που εδώ θα περιγράψω ο κύριος υπεύθυνος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του ο κ. Τσίπρας.

Γιατί την ίδια στιγμή που η «Αυγή» γράφει αυτά τα τερατώδη για την ηθική και το πνεύμα της πάλαι ποτέ Ανανεωτικής Αριστεράς, συμβαίνουν πολλά ανάλογα και αντίστοιχα στο χώρο των αντιπάλων της. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η πολιτική του έχει προκαλέσει στη χώρα μια απίστευτης έκτασης αντιαριστερή ιδεολογική και όχι μόνο εχθρότητα. Όσοι τον κατηγορούσαν ότι χωρίζει την κοινωνία σε «εχθρούς και φίλους» κάνουν το ίδιο με αυτόν. Χωρίζουν τις ιδεολογίες και τους ανθρώπους σε εχθρούς και φίλους και όχι σε διαφορετικές πολιτικές και ιδεολογικές απόψεις.

Η υπόθεση θυμίζει το γνωστό ανέκδοτο με τα «κατώτερα» είδη που μιμούνται τα «ανώτερα». Οι αντιδρώντες στην «Αυγή» μιμούνται τα εργαλεία της. Έτσι ακούμε δημοσιογράφους να ρωτούν τους συνομιλητές τους «αν καταδικάζουν το δημοσίευμα». Δηλαδή; Καταδικάζονται τα δημοσιεύματα; Και εγώ που ήξερα ότι στη φιλελεύθερη αστική δημοκρατία τα δημοσιεύματα δεν δικάζονται, ούτε καταδικάζονται. Είτε γίνονται αποδεκτά από μερικούς είτε απορρίπτονται από άλλους. Στο πλαίσιο των πλουραλιστικών δημοκρατιών κανένας δημόσιος λόγος δεν καταδικάζεται, μόνο εγκρίνεται ή απορρίπτεται από την πλειοψηφία. Και αν υπάρχει πρόβλημα με το μήνυμα που αυτός εκπέμπει, αν προτρέπει σε ρατσισμό, μίσος, τρομοκρατικές ενέργειες, εκεί υπάρχει ο εισαγγελέας αλλά όχι ο δημοσιογράφος, ο πολιτικός, ο αρθρογράφος, ο διαδικτυακός φίλος κλπ.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό; Στο διαδίκτυο, με αφορμή το φύλλο της Αυγής της 7ης Μαρτίου του 1953 (δύο ημέρες μετά τον θάνατο του Στάλιν) με πρωτοσέλιδο τίτλο «Εμπρός στη σωρό του μεγάλου νεκρού», κατεγράφησαν τερατώδεις ιστορικές αναλογίες και ψεύδη. Ακούσαμε και διαβάσαμε ότι η Αυγή ήταν πάντοτε μια σταλινική φυλλάδα και τίποτα άλλο. Ήταν πάντοτε, διαβάσαμε, «κομματικό όργανο και υπηρέτης της προπαγάνδας και ανελευθερίας!». Ναι, σε μια εποχή που ακριβώς ένα χρόνο πριν, στις 30 Μαρτίου 1952, είχαν εκτελεστεί οι Μπελογιάννης, Καλούμενος, Μπάτσης και Αργυριάδης, σε ένα τέτοιο περιβάλλον, αυτή υποστήριζε τον Στάλιν.

Βεβαίως πρέπει να μάθουν αυτοί «οι κατήγοροι» (δεν είναι υποχρεωμένοι να τα γνωρίζουν όλα, άλλο που οι ίδιοι κάνουν σαν να τα ξέρουν όλα) ότι ακόμη και αυτό το δημοσίευμα προκάλεσε εσωτερικές αντιδράσεις τόσο των «σοβιετόφιλων» για όσα έγραφε η ίδια η εφημερίδα στο εσωτερικό του ρεπορτάζ, που θεωρήθηκαν μη αντάξια του «μεγαλείου του ηγέτη», όσο και των «αντισοβιετικών». Ακόμη όμως και σε αυτές τις μεταεμφυλιακές εποχές υπήρχαν ισχυρές αμφισβητήσεις του σοβιετικού μοντέλου που συνεχίστηκαν και εντάθηκαν μετά το 1956 από τις στήλες του «πάντοτε κομματικού οργάνου της ανελευθερίας», του οργάνου αρχικά της ΕΔΑ και στη συνέχεια του ευρωκομμουνιστικού ΚΚΕεσ.

Πριν και μετά τη δικτατορία, σε αυτή την εφημερίδα έγραφαν τέτοιοι εκπρόσωποι του ολοκληρωτισμού όπως ο Πασαλίδης, ο Ηλιού, ο Γιάνναρος και ο Παπαγιαννάκης. Εδώ, για πρώτη φορά στη χώρα, έγινε αναφορά στην αναγκαιότητα του κοινωνικού εκσυγχρονισμού και στη θεμελίωση της αστικής δημοκρατίας. Εδώ γράφτηκαν τα πιο φλογερά και παθιασμένα άρθρα κατά του σοβιετικού ολοκληρωτισμού, αλλά και υπέρ του αστικού φιλελευθερισμού. Βεβαίως υπήρχαν και αντιδράσεις και αντιφάσεις και πισωγυρίσματα, τα οποία δεν πρέπει να αποκρύβονται. Αλλά αυτή είναι πάντοτε η διαμάχη μεταξύ της Ανανέωσης και της Παλινόρθωσης.

Επομένως το να ταυτίζεται η «Αυγή» του 1953 με αυτήν του 1975-2000 και με την «Αυγή» του κ. Καρτερού δεν είναι πάλη κατά του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ‒για να χρησιμοποιήσω μια κουκουέδικη φράση‒ είναι κάτι που κουβαλάει νερό στον αντιδραστικό μύλο του ΣΥΡΙΖΑ. Και με πληγώνει ακόμη περισσότερο όταν αυτό γίνεται από ανθρώπους που θα μπορούσαν να είναι φιλελεύθεροι, ενώ δεν είναι, παρόλο που νομίζουν ότι είναι.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως είναι ότι αυτός ο αναγωγικός και κατά συνέπεια μη φιλελεύθερος λόγος είναι αποτέλεσμα της μεγάλης πνευματικής και ηθικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ. Κοιτάξτε τι τερατώδεις αναλογίες! Όλα μια συνέχεια. Όλα στο μίξερ του «φιλελεύθερου» δογματισμού. Όλα το ίδιο πράγμα. Αυτό όμως είναι ο ολοκληρωτισμός. Το να μη διακρίνεις τις διαφορές.

Η εποχή ΣΥΡΙΖΑ έχει προκαλέσει μεγάλες αλλαγές στην ηθική και στο πνεύμα ολόκληρου του κοινωνικού σώματος. Για να μπορέσουμε κάποια στιγμή να απαλλαγούμε, όχι μόνο εκλογικά αλλά και πνευματικά, από αυτήν την ηθική του ανιστόρητου αναγωγισμού και του διχασμού, χρειάζεται να γραφεί ένα συλλογικό βιβλίο με τίτλο «Η νεοελληνική Ηθική και το Πνεύμα του ΣΥΡΙΖΑ».