Η πατρίδα της ψυχής
Ανδρέας Πετρουλάκης, www.protagon.gr, Δημοσιευμένο: 2016-12-24
Από την εποχή που το όνομά μας ήταν η ψυχή μας επισημοποιήσαμε τη μέχρι τότε σφοδρή αλλά παράνομη σχέση μας με τον ανορθολογισμό. Ψυχή – Μυαλό 1-0. Διαθέσαμε όλο το απόθεμα των διεθνών μας ερεισμάτων για δεκαετίες, όχι για να πετύχουμε μία στρατηγική διπλωματική νίκη αλλά για να σώσουμε την ψυχή μας. Η ψυχή όμως δύσκολα σώζεται – χάσαμε σε όλα τα μέτωπα αλλά κερδίσαμε μεταξύ μας, αυτοθαυμαζόμενοι, την ηθική νίκη ότι η ήττα ήταν ένδοξη και ψυχωμένη.
Οι άνθρωποι που μας κυβέρνησαν με μπλοκάκι και λογαριασμούς καταγράφηκαν στην κοινή συνείδηση ως αντιδημοφιλείς λογιστάκοι ενώ όσοι διέθεταν περίσσευμα συμπόνοιας και ξόδευαν αφειδώλευτα το δημόσιο χρήμα για την ψυχή της μάνας τους και των μανάδων χιλιάδων συμβασιούχων, πετύχαιναν υψηλές δημοφιλίες, πανηγυρικές επανεκλογές και υψηλά πολιτειακά αξιώματα. Γενικά το πολιτικό προσωπικό ασκούσε πολιτική υπό τη φοβία της μαγικής φράσης «ευημερούν οι αριθμοί, υποφέρουν οι άνθρωποι». Πόσοι είχαν τη δύναμη να την αγνοήσουν;
Τα τελευταία δύο χρόνια η ψυχή έγινε κυβερνητική πολιτική. Eτσι κι αλλιώς η αντιπαλότητα των δύο κομμάτων που μας κυβερνούν με την πραγματικότητα ήταν εξ αρχής αγεφύρωτη, οπότε το χάσμα μόνο από λειτουργίες της κατώτερης εγκεφαλικής σφαίρας μπορούσε να γεμίσει – όποιος μιλούσε τη γλώσσα των αριθμών και των επιτοκίων ήταν απλώς ανελέητος και άκαρδος, όποιος μιλούσε τη γλώσσα της λυρικής κοινωνικής ενσυναίσθησης έδινε τους ωραίους αγώνες υπέρ του λαού. Πλην, πάντα χαμένους. Αλλά αυτό δεν είχε ιδιαίτερη σημασία. Τα χαμένα δις τα ξεχνούσαν οι οπαδοί, ρέκτες του θυμοειδούς, όταν τους προσφέρονταν για αντάλλαγμα τα ψυχοτρόπα ιδεώδη της αξιοπρέπειας και περηφάνειας
Ακόμα θυμάμαι τις μελοδραματικές δημοσιογραφικές περιγραφές όταν ο Πρωθυπουργός επέστρεψε ξεπουπουλιασμένος από την ηρωική διαπραγμάτευση του ’15. Δεν εστίασαν στο 3ο αχρείαστο Μνημόνιο και τις νέες ακούσιες θυσίες του λαού, ούτε ασχολήθηκαν με το Υπερταμείο που υποθήκευε τον πλούτο της χώρας για όσο βρισκόμαστε όλοι μας εν ζωή. Στις λογοτεχνίζουσες παραγράφους τους επεφύλασσαν αποθέωση στον έρπητα του Πρωθυπουργού. Υπέγραψε ό,τι ζητούσαν οι δανειστές και από τους προηγούμενους (που δεν τα είχαν δεχτεί, αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια), εκείνος όμως δεν ήταν αναίσθητος σαν τους δεξιούς, υπέφερε, πόνεσε η ψυχή του, έβγαλε έρπητα. Αυτός ο έρπης τι συγχωροχάρτι ανίκητο ήταν για τον κ.Τσίπρα στις τάξεις των αισθαντικών Συριζαίων.
Το ίδιο πράγμα έγινε μανιέρα όταν άρχισαν να υλοποιούν το Μνημόνιο. Το κλάμα του κ. Σπίρτζη, οι οιμωγές του κ. Δρίτσα, οι λυγμοί του κ. Κατρούγκαλου συνόδευαν κάθε μεταρρύθμιση που ήσαν πια υποχρεωμένοι να κάνουν- το πένθος για τα κομμάτια του κράτους που χάναμε ανακούφιζαν, όπως συμβαίνει πάντα στις παραδόσεις του λαού μας, οι Μοιρολογίστρες. Στο τέλος σημασία είχε η ψυχή και όχι η πραγματικότητα.
Αυτό ακριβώς διεπίστωσε και ο ζηλωτής του ψυχισμού Πρωθυπουργός προχτές. Οι άλλοι λαοί χάνουν το πραγματικό νόημα του θαύματος της ύπαρξης, πασχίζοντας να εξασφαλίσουν ισοσταθμισμένους προϋπολογισμούς και πρωτογενή πλεονάσματα. Πόσο ανυποψίαστοι είναι για την πραγματική κλίμακα αξιών της ζωής μας, στην κορυφή της οποίας πρυτανεύει η ψυχή. Και ποιος είναι αυτός που το διαθέτει; Μα φυσικά ο περιούσιος λαός μας που πάλι παραδίδει οικουμενικά μαθήματα. Που μπορεί να υπολείπεται εκ πεποιθήσεως ως προς τα δημοσιονομικά πλεονάσματα, αλλά μόνο γιατί εκείνος ήταν πάντα απορροφημένος από την κατάκτηση πλεονάσματος ψυχής, την ώρα που όλοι οι άλλοι κατεστραμμένοι κυνηγούσαν νούμερα.
Για αυτό έγινε και η άλλη παρεξήγηση. Οι προτεστάντες Γερμανοί πίστευαν ότι για να εξαγάγει κανείς ασφαλή συμπεράσματα για την ψυχική υγεία κάποιου πρέπει να έχει δίπλωμα ψυχιάτρου και να τον κάτσει στην καρέκλα ή το ντιβάνι . Λάθος. Δεν ξέρουν ότι ο Πρωθυπουργός της χώρας του ψυχικού πλεονάσματος πέτυχε τρείς εκλογικές νίκες γιατί αυτό που ξέρει καλά είναι να αφουγκράζεται την ψυχή των ανθρώπων. Γι αυτόν ήταν παιχνιδάκι να κάνει την διάγνωση για την ψυχολογική κατάσταση του κ. Σόιμπλε και απορώ για τη φασαρία που έγινε και στη χώρα μας – για ποια άλλη ειδικότητα άραγε τον εκλέξαμε Πρωθυπουργό για να διαμαρτυρόμαστε τώρα που την εξασκεί.
Οι άνθρωποι που μας κυβέρνησαν με μπλοκάκι και λογαριασμούς καταγράφηκαν στην κοινή συνείδηση ως αντιδημοφιλείς λογιστάκοι ενώ όσοι διέθεταν περίσσευμα συμπόνοιας και ξόδευαν αφειδώλευτα το δημόσιο χρήμα για την ψυχή της μάνας τους και των μανάδων χιλιάδων συμβασιούχων, πετύχαιναν υψηλές δημοφιλίες, πανηγυρικές επανεκλογές και υψηλά πολιτειακά αξιώματα. Γενικά το πολιτικό προσωπικό ασκούσε πολιτική υπό τη φοβία της μαγικής φράσης «ευημερούν οι αριθμοί, υποφέρουν οι άνθρωποι». Πόσοι είχαν τη δύναμη να την αγνοήσουν;
Τα τελευταία δύο χρόνια η ψυχή έγινε κυβερνητική πολιτική. Eτσι κι αλλιώς η αντιπαλότητα των δύο κομμάτων που μας κυβερνούν με την πραγματικότητα ήταν εξ αρχής αγεφύρωτη, οπότε το χάσμα μόνο από λειτουργίες της κατώτερης εγκεφαλικής σφαίρας μπορούσε να γεμίσει – όποιος μιλούσε τη γλώσσα των αριθμών και των επιτοκίων ήταν απλώς ανελέητος και άκαρδος, όποιος μιλούσε τη γλώσσα της λυρικής κοινωνικής ενσυναίσθησης έδινε τους ωραίους αγώνες υπέρ του λαού. Πλην, πάντα χαμένους. Αλλά αυτό δεν είχε ιδιαίτερη σημασία. Τα χαμένα δις τα ξεχνούσαν οι οπαδοί, ρέκτες του θυμοειδούς, όταν τους προσφέρονταν για αντάλλαγμα τα ψυχοτρόπα ιδεώδη της αξιοπρέπειας και περηφάνειας
Ακόμα θυμάμαι τις μελοδραματικές δημοσιογραφικές περιγραφές όταν ο Πρωθυπουργός επέστρεψε ξεπουπουλιασμένος από την ηρωική διαπραγμάτευση του ’15. Δεν εστίασαν στο 3ο αχρείαστο Μνημόνιο και τις νέες ακούσιες θυσίες του λαού, ούτε ασχολήθηκαν με το Υπερταμείο που υποθήκευε τον πλούτο της χώρας για όσο βρισκόμαστε όλοι μας εν ζωή. Στις λογοτεχνίζουσες παραγράφους τους επεφύλασσαν αποθέωση στον έρπητα του Πρωθυπουργού. Υπέγραψε ό,τι ζητούσαν οι δανειστές και από τους προηγούμενους (που δεν τα είχαν δεχτεί, αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια), εκείνος όμως δεν ήταν αναίσθητος σαν τους δεξιούς, υπέφερε, πόνεσε η ψυχή του, έβγαλε έρπητα. Αυτός ο έρπης τι συγχωροχάρτι ανίκητο ήταν για τον κ.Τσίπρα στις τάξεις των αισθαντικών Συριζαίων.
Το ίδιο πράγμα έγινε μανιέρα όταν άρχισαν να υλοποιούν το Μνημόνιο. Το κλάμα του κ. Σπίρτζη, οι οιμωγές του κ. Δρίτσα, οι λυγμοί του κ. Κατρούγκαλου συνόδευαν κάθε μεταρρύθμιση που ήσαν πια υποχρεωμένοι να κάνουν- το πένθος για τα κομμάτια του κράτους που χάναμε ανακούφιζαν, όπως συμβαίνει πάντα στις παραδόσεις του λαού μας, οι Μοιρολογίστρες. Στο τέλος σημασία είχε η ψυχή και όχι η πραγματικότητα.
Αυτό ακριβώς διεπίστωσε και ο ζηλωτής του ψυχισμού Πρωθυπουργός προχτές. Οι άλλοι λαοί χάνουν το πραγματικό νόημα του θαύματος της ύπαρξης, πασχίζοντας να εξασφαλίσουν ισοσταθμισμένους προϋπολογισμούς και πρωτογενή πλεονάσματα. Πόσο ανυποψίαστοι είναι για την πραγματική κλίμακα αξιών της ζωής μας, στην κορυφή της οποίας πρυτανεύει η ψυχή. Και ποιος είναι αυτός που το διαθέτει; Μα φυσικά ο περιούσιος λαός μας που πάλι παραδίδει οικουμενικά μαθήματα. Που μπορεί να υπολείπεται εκ πεποιθήσεως ως προς τα δημοσιονομικά πλεονάσματα, αλλά μόνο γιατί εκείνος ήταν πάντα απορροφημένος από την κατάκτηση πλεονάσματος ψυχής, την ώρα που όλοι οι άλλοι κατεστραμμένοι κυνηγούσαν νούμερα.
Για αυτό έγινε και η άλλη παρεξήγηση. Οι προτεστάντες Γερμανοί πίστευαν ότι για να εξαγάγει κανείς ασφαλή συμπεράσματα για την ψυχική υγεία κάποιου πρέπει να έχει δίπλωμα ψυχιάτρου και να τον κάτσει στην καρέκλα ή το ντιβάνι . Λάθος. Δεν ξέρουν ότι ο Πρωθυπουργός της χώρας του ψυχικού πλεονάσματος πέτυχε τρείς εκλογικές νίκες γιατί αυτό που ξέρει καλά είναι να αφουγκράζεται την ψυχή των ανθρώπων. Γι αυτόν ήταν παιχνιδάκι να κάνει την διάγνωση για την ψυχολογική κατάσταση του κ. Σόιμπλε και απορώ για τη φασαρία που έγινε και στη χώρα μας – για ποια άλλη ειδικότητα άραγε τον εκλέξαμε Πρωθυπουργό για να διαμαρτυρόμαστε τώρα που την εξασκεί.
