Τους γείτονές του δεν τους διαλέγει κανείς. Είναι λοιπόν υποχρεωμένος να αναζητά κώδικα επικοινωνίας, ακόμα κι αν νιώθει εγκλωβισμένος στη Βαβέλ. Η Ιστορία, που χρησιμοποιεί σαν μονάδα μέτρησης τον αιώνα ή τη χιλιετία και όχι το έτος, και το εργαλείο-σύμβολο της οποίας, αντίστοιχο της τίμιας ζυγαριάς που θα θέλαμε να κρατάει η Δικαιοσύνη, θα ήταν ένας μύλος που όλα τ’ αλέθει, μας διαβεβαιώνει ότι στα εδάφη της δεν υπάρχουν οχυρά εθνοτεμάχια, με αδιαπέραστα τείχη. Οτι ουδείς τίτλος ιδιοκτησίας είναι πανίσχυρος και αναμφισβήτητος, με εξασφαλισμένη αιωνιότητα.

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να μελετήσουμε προσεκτικά και να κατανοήσουμε τις κινητήριες δυνάμεις και τα χαρακτηριστικά της πρόσφατης ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας, αλλά και τις νέες συνθήκες όπως έχουν πλέον διαμορφωθεί με την δραματική αύξηση του πληθωρισμού, με στόχο να απαντήσουμε σε ένα βασικό ερώτημα: Οι ρυθμοί ανάπτυξης του 2021 και 2022, οι οποίοι κάλυψαν τις μεγάλες απώλειες από τη βαθιά ύφεση της οικονομικής δραστηριότητας που καταγράφηκε το 2020 εξαιτίας της πανδημίας, είναι άραγε διατηρήσιμοι για τα επόμενα έτη;

Μια από τις παρενέργειες του Covid-19 και των απανωτών lockdowns ήταν και η εισβολή του Netflix στη ζωή μας. Ταμπουρωμένοι στο σπίτι μας, μακριά από τους φίλους και τους χώρους της κοινωνικής συνεύρεσης, αναζητούσαμε την επαφή με τον έξω κόσμο. Κι αυτή τη δυνατότητα μας την έδωσαν, έστω ως ψευδαίσθηση, οι ταινίες του Netflix. Από τις πολλές που είδα ξεχώρισε μια αμερικανική με τίτλο «Gone, baby, gone».

«Οταν εξελέγην βουλευτής το 2019, δεν φανταζόμουν πως θα πρέπει να αλλάξω κάτι σε σχέση με την επιχείρησή μου. Επέλεξα να συνεχίζω στον δρόμο της ορθόδοξης επιχειρηματικότητας». Τάδε έφη ο νεοδημοκράτης βουλευτής Φθιώτιδας Θέμης Χειμάρας. Προ παραιτήσεως αυτά. Εμείς πάντως ακόμη αδυνατούμε να φανταστούμε ποιο ακριβώς νόημα απέδιδε ο κ. Χειμάρας στον όρο «ορθόδοξη επιχειρηματικότητα». Ενας κακόπιστος θα ισχυριζόταν πως είναι ελαφρώς ανορθόδοξο να συνεχίζεις να νταραβερίζεσαι με το Δημόσιο παρότι βουλευτής. Αλλά οι λαϊκιστές και οι τοξικοί τέτοια συνηθίζουν να λένε.

Πάλεψε με σθένος εναντίον της κυβέρνησης του Ζαΐρ Μπολσονάρο για τις καταστροφικές της πολιτικές ενάντια στους ιθαγενείς και την προστασία της Αμαζονίας κι έγινε στόχος επιθέσεων διαφόρων αξιωματούχων αλλά και περιφρονητικών ρατσιστικών σχολίων από τον ίδιο τον πρώην πρόεδρο. Σήμερα, συνεχίζει αυτή τη μάχη πλέον θεσμικά, ως υπουργός Ιθαγενών Λαών στην κυβέρνηση του Λούλα ντα Σίλβα, η πρώτη ιθαγενής που αναλαμβάνει ανάλογο αξίωμα στην Βραζιλία.

Το 2022 υπήρξε το έτος-καμπή, κατά το οποίο έληξε η περίοδος περίπου 30 χρόνων ομαλότητας, σταθερότητας και ειρηνικής συνύπαρξης στην Ευρώπη, μετά την λήξη του Ψυχρού Πολέμου. Η επιστροφή του πολέμου, των γεωπολιτικών φαντασιώσεων και της σκληρής πολιτικής επηρεάζει όλον τον πλανήτη. Οι συνέπειες αλλάζουν ραγδαία τον κόσμο μας και θα τον καθορίσουν για τα επόμενα 20-30 χρόνια.

Έχουν κάποιο λόγο να ανησυχούν η ΝΔ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης για τις επερχόμενες εκλογές; Θεωρητικά κανέναν.

Η εικόνα της χώρας που παρουσιάζουν είναι φωτεινή. Η οικονομία-λένε- πάει από το καλό στο καλύτερο. Η ανάπτυξη είναι διπλάσια του ευρωπαϊκού μέσου όρου, η ανεργία πέφτει, δίνονται αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις.

Επιπλέον, οι δημοσκοπήσεις εμφανίζουν τη ΝΔ να προηγείται με διαφορά(από σημαντική έως μεγάλη), ο Μητσοτάκης υπερτερεί πολύ του Τσίπρα σχεδόν σε όλα. Επομένως-συμπεραίνουν- η εκλογική νίκη είναι δεδομένη και, για τους πιο ενθουσιώδεις, το ίδιο και η αυτοδυναμία στις δεύτερες εκλογές.

Από την πτώση των δικτατοριών σε Πορτογαλία, Ελλάδα, Ισπανία στη δεκαετία του 1970, μέχρι την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, η Ευρωπαϊκή Κοινότητα και στη συνέχεια η Ε.Ε. φάνηκε να επιβεβαιώνουν την παραδοχή ότι οι κρίσεις και οι προκλήσεις επιταχύνουν την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και μετά η Γερμανία δεν θέλησε να πατήσει την κόκκινη γραμμή πέραν της οποίας η εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας γίνεται μη αντιστρέψιμη.