Δύσκολες παραδοχές

Θόδωρος, Μαργαρίτης

Τα Νέα, 2017-10-27

ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΠΑΡΑΔΟΧΕΣ

Είναι προφανές πως το κυβερνητικό σχήμα βρίσκεται στη δύση του. Πολλοί προοδευτικοί πολίτες που πίστεψαν στην δημαγωγία του ΣΥΡΙΖΑ παρακολουθούν έκπληκτοι όχι μόνο την ρεαλιστική «μνημονιακή» προσαρμογή του αλλά και τον πολιτικό κυνισμό της νέας εξουσίας.

Η εικόνα αυτή οδηγεί σε ένα είδος μιθριδατισμού και παραίτησης. Μια αίσθηση ματαιότητας κυριαρχεί. Πίσω από αυτή την σεβαστή πολιτική και ψυχολογική στάση κρύβεται όμως και μια δύσκολη επιλογή προσωπικού αναστοχασμού. Η επιλογή δηλαδή να ξαναδείς με ειλικρίνεια και αυτογνωσία την επιπολαιότητα ορισμένων βασικών παραδοχών που είχαν σημασία τότε που έγιναν οι επιλογές υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Η πρώτη και πιο βασική αφορά το πρόκριμα του λαϊκισμού στο οποίο η καταιγίδα των υποσχέσεων -και του ριζοσπαστικού λόγου- φάνταζε εξ αρχής υπερβολική και κυρίως δεν είχε σχέση με τον σχετικό ρεαλισμό της μεταδικτατορικής Αριστεράς- αυτής του Κύρκου και του Φλωράκη- που «μέτραγαν» πολύ τις υποσχέσεις τους και αντιμετώπιζαν με εξαιρετική σοβαρότητα το πολιτικό σύστημα. Η δεύτερη αφορά την απουσία οποιουδήποτε ιδεολογικού και προγραμματικού ορίζοντα μέσα σε μια πάγια περιρρέουσα κουλτούρα διαμαρτυρίας που επικράτησε και επικρατεί στη χώρα. Όταν ακόμα και η σοσιαλδημοκρατία αντιμετωπίζει μέγιστες δυσκολίες να διαμορφώσει ένα εναλλακτικό σχέδιο στην κραταιά νεοφιλελεύθερη πραγματικότητα, στην παγκοσμιοποίηση και στον ισχυρό χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό πως μπορεί να πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι μια ριζοσπαστική νεοκομμουνιστική αριστερά είναι ικανή να κυβερνήσει σε μια διαφορετική κατεύθυνση; Και πως είναι δυνατό αυτή η φαντασίωση να αποτελεί μάλιστα στοιχείο μιας σφοδρής πολιτικής πόλωσης απέναντι σε όσους και όσες είχαν επικαλεστεί μια πιο μετριοπαθή αντιμετώπιση της μνημονιακής «εφόδου»;

Αυτές οι παραδοχές είχαν μόνο ένα άλλοθι. Την σύγκριση με το λεγόμενο «παλαιό πολιτικό σύστημα». Παρά το γεγονός ότι είμαστε σήμερα μάρτυρες παραπλήσιων μεθόδων διακυβέρνησης(πελατειακό κράτος, διαπλοκή) που μέσα σε δυο μόλις χρόνια γίνονται ορατά η ιδία η σύγκριση έχει απολυτή απόσταση από ιδεολογικά και πολιτικά διακυβεύματα. Ένα νέο η ένα παλαιό πολιτικό σύστημα δεν κρίνεται μόνο από την ηλικία του αλλά από τις ιδεολογικές του συντεταγμένες. Είναι συντηρητικό; Είναι φιλελεύθερο; Είναι προοδευτικό; Είναι σοσιαλδημοκρατικό; Είναι κομμουνιστικό; Ότι και αν είναι, έχει πολιτικά σύμβολα και πολιτικό περιεχόμενο. Δεν είναι προϊόν στο ράφι του σούπερ μάρκετ για κατανάλωση. Κατά συνέπεια κρίνεται ως τέτοιο και ως τέτοιο γίνεται αποδεκτό η όχι. Η μονή εξαίρεση αποτελεί προφανώς η περίπτωση της διαφθοράς που από μόνη της και ανεξάρτητα τα όποια πολιτικά προτάγματα είναι καταδικαστέα και απορρίπτεται χωρίς δεύτερη σκέψη.

Εδώ είμαστε λοιπόν. Σε μια δύσκολη ψυχαναλυτική άσκηση για την παραδοχή του λάθους. Όμως η σημασία αυτής της παραδοχής είναι μια χειραφέτηση από όσα ζούμε σήμερα με την αυταπάτη της αριστερής στροφής! Οι προοδευτικοί πολίτες που έκαναν αυτές τις επιλογές και σήμερα βρίσκονται σε απογοήτευση είναι μπροστά στο «στάδιο του καθρέφτη» όπως μας έλεγε ο Λακάν. Θα κρίνουν όμως την νέα πολιτική περίοδο που σιγά σιγά μπαίνουμε..

Εκτύπωση στις: 2024-04-26
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=10304