Σήκω Ανδρέα να μας δεις!

Γιώργος, Γιαννουλόπουλος

Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2017-11-18

Το προπερασμένο Σάββατο, την παραμονή της ψηφοφορίας που θα επέλεγε την ηγεσία της Κεντροαριστεράς, είχα γράψει ότι όσο μεγαλύτερη η προσέλευση στις κάλπες, τόσο μικρότερη θα είναι η επιρροή των μηχανισμών στη διαμόρφωση του αποτελέσματος. Επεσα έξω.

Ξεπερνώντας τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις και παρά την ταλαιπωρία, 210.000 άνθρωποι έσπευσαν να ψηφίσουν, αλλά η τεράστια διαφορά ανάμεσα στη Φώφη Γεννηματά και τον Νίκο Ανδρουλάκη αφενός, και αφετέρου τον Γιώργο Καμίνη και τον Σταύρο Θεοδωράκη, δεν μπορεί να αποδοθεί σε χειραγώγηση από τα κομματικά στελέχη. Δεν ξέρω τι θα κάνουν αυτοί οι άνθρωποι στις εκλογές, όποτε γίνουν, αλλά στη συγκεκριμένη αναμέτρηση ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ μετά από χρόνια έδωσε σημεία ζωής. Τι σημαίνει αυτό;

Προτείνω την εξής ανάγνωση, με την ελπίδα ότι θα έχει καλύτερη τύχη από την προηγούμενη: παρά τους καθημερινούς σκυλοκαβγάδες ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, υπάρχουν δύο θεμελιώδεις θέσεις ή εξαγγελίες, τις οποίες άπαντες διαλαλούν.

Σύμφωνα με την πρώτη, δεν πρέπει να επαναλάβουμε τα σφάλματα του παρελθόντος. Το έχει πει ο Τσίπρας, το έχει πει ο Μητσοτάκης, το έχουν πει και οι αρχηγοί των άλλων κομμάτων. Και σύμφωνα με τη δεύτερη, το κάθε κόμμα υπόσχεται το καινούργιο και ριζικά διαφορετικό.

Το πράγμα αρχίζει να χαλάει όταν κάποιος θέτει το εξής εύλογο ερώτημα κι απάντηση δεν παίρνει: Ποια ακριβώς ήταν τα σφάλματα του παρελθόντος; Ισως η Νέα Δημοκρατία αποτελεί εξαίρεση επειδή δηλώνει συνεχώς ότι για όλα ευθύνεται ο επάρατος «κρατισμός», αλλά κάποιες ασάφειες παραμένουν: πώς θα αντιδράσουν οι νεοδημοκράτες που επωφελήθηκαν από τον κρατισμό, πότε το κόμμα θα αναλάβει ρητά τις ευθύνες του για τη διακυβέρνηση Καραμανλή και, το κυριότερο, τι είναι τελικά η ελεύθερη αγορά, αντίδοτο ή πανάκεια; (το ερώτημα δεν επιδέχεται εύκολες απαντήσεις και θα επανέλθω επειδή δεν είναι της παρούσης).

Τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ θα τη χαρακτήριζα κουτοπόνηρη και διπρόσωπη. Κάπου κάπου ο ίδιος ο πρωθυπουργός παραδέχεται ότι «όχι μόνο οι δανειστές αλλά κι εμείς κάναμε λάθη» αποφεύγοντας, διόλου τυχαία, να αναφέρει παραδείγματα, με προφανή στόχο να γίνει αρεστός στους ξένους, διατηρώντας όμως στο εσωτερικό το «αντιστασιακό» προφίλ του. Οσο για τα άλλα κόμματα, αναγνωρίζουν την ανάγκη να εξορκίσουν το κακό παρελθόν χωρίς να πουν κάτι συγκεκριμένο.

Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο ασαφή όταν μιλούν για το «καινούργιο» που ευαγγελίζονται όλοι χωρίς εξαίρεση. Τι σημαίνει καινούργιο; Μια πραγματική και δύσκολη αλλαγή πλεύσης ή μια υπόσχεση, εύκολη και ανεύθυνη, ότι θα απαλλαγούμε από ένα δυσβάστακτο και επώδυνο παρόν, αρκεί να στείλουμε στο Μαξίμου τον τάδε ή τη δείνα; Θα έλεγα το δεύτερο.

Δυστυχώς. Νομίζω ότι η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ είναι αποκαλυπτική. Κέρδισε τις εκλογές του 2015 λέγοντας ότι θα κάνει το πρώτο («θα σκίσουμε τα μνημόνια και θα ʼναι μέρα μεσημέρι») και τελικά υπέγραψε άλλο ένα, βαρύτερο. Δηλαδή το καινούργιο ήταν η πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά, για να αντικατασταθεί από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που συνέχισαν να εφαρμόζουν την ίδια πολιτική, αλλά με βαριά καρδιά και απρόθυμα. Γεγονός ογκώδες και εξόφθαλμο που δεν εξορκίζεται με μια εκδρομή στη Μακρόνησο (ακριβέστερα photo-opportunity).

Υπάρχει ένα νήμα που διατρέχει όλα τα παραπάνω. Είναι η άρνηση της βαθιάς αυτογνωσίας, που πονάει επειδή ανατρέπει τα εμφανή και συγκαλυμμένα στερεότυπα της νεοελληνικής νοοτροπίας. Η οποία αυτογνωσία δεν θα συγχωρήσει τα σφάλματα των ξένων, που αρχίζουν με τους λανθασμένους υπολογισμούς τους και περιλαμβάνουν κυρίως τις νεοφιλελεύθερες εμμονές τους, αλλά ταυτόχρονα, και όχι συμψηφιστικά, θα παραδεχτεί τα δικά μας λάθη και τις δικές μας εμμονές.

Εννοώ την ιδιωτικοποίηση του Δημοσίου από εκείνους που δούλευαν σ’ αυτό, την εδραιωμένη πεποίθηση ότι οι ξένοι βυσσοδομούν εναντίον μας και ότι πάντα φταίνε οι πολιτικοί, οι οποίοι, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, μας λένε τα ψέματα που εμείς θέλουμε να ακούσουμε. Γιατί αν βρεθεί κανείς και μας πει την αλήθεια θα τον πάρουμε με τις πέτρες.

Για να επανέλθουμε στην ψηφοφορία για την ηγεσία της Κεντροαριστεράς, η αθρόα συμμετοχή χαιρετίστηκε ως χαρμόσυνο συμβάν που δείχνει ότι κάτι ουσιαστικό άλλαξε. Σίγουρα ισχύει σε στενά πολιτικό επίπεδο.

Μια σφήνα στον δικομματισμό θα έχει επιπτώσεις, ίσως αρνητικές για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ομως οι θριαμβολογίες περί (πράσινου) ήλιου που ανατέλλει ξανά δεν με πείθουν. Απλώς, τώρα που μας τελείωσε η αντίσταση, ήρθε η ώρα της νοσταλγίας. Διότι το καινούργιο στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι κάτι πολύ παλιό. Σήκω Ανδρέα να μας δεις!

Εκτύπωση στις: 2024-04-27
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=10344