Η περίπτωση Κόρμπιν

Γιώργος, Γιαννουλόπουλος

2018-10-06


Οταν διαβάζουμε τα κείμενα των άλλων είναι σαν να βλέπουμε τον κόσμο με τα δικά τους μάτια. Κι αυτή η αίσθηση επιτείνεται όποτε συμβαίνει να ξέρουμε το αντικείμενο ή τουλάχιστον να το έχουμε ζήσει από πιο κοντά. Κάτι τέτοιες σκέψεις μού πέρασαν από το μυαλό με αφορμή το πώς σχολιάστηκε στην Ελλάδα η εντυπωσιακή εμφάνιση του Κόρμπιν στο ετήσιο συνέδριο των Βρετανών Εργατικών και η προοπτική να κερδίσουν τις επόμενες εκλογές.

Βάζοντας κατά μέρος λίγα σχόλια που προσπάθησαν να αναλύσουν ψύχραιμα το φαινόμενο Κόρμπιν, τα υπόλοιπα τα βρήκα από άστοχα μέχρι τερατώδη. Γενικεύοντας, σχηματίστηκαν δύο παρατάξεις: από τη μια οι «αριστεροί» (ΣΥΡΙΖΑ) κι από την άλλη οι «δεξιοί» ή «φιλελεύθεροι» (Νέα Δημοκρατία). Οι μεν χάρηκαν, οι δε θορυβήθηκαν. Και για να αρχίσω συνοψίζοντας το γενικό συμπέρασμά μου, αμφότεροι κάνουν λάθος. Και κάνουν λάθος επειδή διαβάζουν το τι συνέβη στη Βρετανία με γνώμονα το αν ενισχύει ή υπονομεύει τα επιχειρήματά τους στον σκυλοκαβγά ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση, ενώ πλησιάζουν οι δικές μας εκλογές.

Για να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, οι θριαμβολογίες της Αριστεράς είναι προϊόν άγνοιας ή πολιτικής σκοπιμότητας. Οι Εργατικοί δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ο Κόρμπιν δεν είναι ο Τσίπρας. Η τακτική του δείχνει ότι λαμβάνει υπόψη του το τι πραγματικά θέλουν οι ψηφοφόροι, ακόμα και εκείνοι με τους οποίους διαφωνεί, και προσπαθεί να τους φέρει στα ιδεολογικά νερά του, όχι με ύβρεις και ανεδαφικές μεγαλόστομες υποσχέσεις –σας θυμίζει τίποτα;– αλλά σταδιακά, δίνοντας την εντύπωση ότι το πρόγραμμά του απηχεί και τις δικές τους απόψεις. Για παράδειγμα, δεν υπόσχεται σοσιαλισμό την επαύριο των εκλογών, αλλά αποκατάσταση της καλώς εννοούμενης μεικτής οικονομίας. Πραγματισμός, ο οποίος δεν αναπαράγει το ισχύον, όπως συνέβαινε επί Μπλερ, αλλά εισάγει το καινούργιο ως ώριμο αίτημα της κοινωνίας.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως το Brexit που εξέφραζε την οργή των ανέργων στις υποβαθμισμένες περιοχές της βόρειας Αγγλίας, η μετάβαση προς πιο λογικές θέσεις έγινε με πολύ προσεκτικές κινήσεις, τηρώντας λεπτές ισορροπίες που η διατάραξή τους θα μπορούσε να μπατάρει τη βάρκα είτε προς τα δεξιά είτε προς τα αριστερά. Δεν νομίζω ότι χρειάζονται κι άλλα παραδείγματα για να φανεί η άβυσσος που χωρίζει τους Εργατικούς του Κόρμπιν από τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα. Και ως στρατηγική και κυρίως ως ύφος.

Στην αντίπερα δεξιά όχθη τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Και η αιτία εξόφθαλμη: το μόνο που πρέπει να μας απασχολεί είναι ο κακός ΣΥΡΙΖΑ και οτιδήποτε δεν διευκολύνει αυτόν τον ευγενή και μέχρι τελικής πτώσεως αγώνα ή καταδικάζεται (Συμφωνία των Πρεσπών) ή αποσιωπάται. Με αποτέλεσμα, η απολύτως ορθή κριτική του ελληνικού κρατισμού να υποκαθίσταται από ένα μείγμα ταλιμπανικού νεοφιλευθερισμού και νεκραναστημένης εθνικοφροσύνης. Συνεπώς όταν ο Κόρμπιν μιλάει για τις αναμφισβήτητες ευθύνες της απορρυθμισμένης αγοράς στην κρίση του 2008, οι δικοί μας «φιλελεύθεροι», αντί να αντικρούσουν την άποψή του τον στιγματίζουν ως αριστερό, δηλαδή εκτός βήματος στην προέλαση κατά του ελληνικού κρατισμού και συνεπώς εξ ορισμού επικίνδυνο. Χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι η στάση τους ταυτίζεται με εκείνη του ΚΚΕ: στον Περισσό μιλούν ωσάν το τείχος του Βερολίνου να παραμένει στη θέση του· στη Ν.Δ. ωσάν η κρίση του 2008 να μη συνέβη.

Ο Κόρμπιν έχει δίκιο όταν μας υπενθυμίζει τη σκοτεινή και επικίνδυνη πλευρά της απορρυθμισμένης αγοράς. Εχει επίσης δίκιο όταν υπόσχεται να επανεθνικοποιήσει τους σιδηροδρόμους διότι, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, οι Βρετανοί επιβάτες, δεξιοί και αριστεροί, δεν ανέχονται να πληρώνουν τα μαλλιά της κεφαλής τους και να ταξιδεύουν στοιβαγμένοι σαν σαρδέλες σε ιδιωτικοποιημένα τρένα που σπανίως τηρούν τα δρομολόγια. Εχει δίκιο όταν μιλάει για ένα σύστημα που επιτρέπει στους πλούσιους να μην πληρώνουν φόρους, έχει δίκιο όταν καταγγέλλει την ιδεολογία που αναγορεύει την ατομική απληστία σε πρότυπο κοινωνικής συμπεριφοράς. Κι έχει δίκιο όταν προειδοποιεί ότι η μετεωρική αύξηση της ανισότητας εγκυμονεί κινδύνους και προαναγγέλλει κάθε λογής εκτροπές.

Για όλα αυτά οι Ελληνες αντικρατιστές δεν αντιλέγουν με επιχειρήματα· απλώς τα απορρίπτουν ως αριστερές παρακρούσεις, οι οποίες ευνοούν σε τελική ανάλυση τον επάρατο ΣΥΡΙΖΑ. Αν όμως έμπαιναν στον κόπο να μάθουν τι συμβαίνει εκτός συνόρων, θα διαπίστωναν ότι το κλίμα έχει ήδη αρχίσει να αλλάζει. Και ίσως ο Κόρμπιν να έπιασε τον σφυγμό της κοινωνίας όταν δεν παρουσίασε τις μεταρρυθμίσεις που εισηγείται ως επάνοδο στο παλιά αγωνιστικά και δυστυχώς ανεδαφικά συνθήματα, αλλά ως αποκατάσταση του common sense. Δηλαδή της κοινής λογικής.


Εκτύπωση στις: 2024-03-28
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=10546&export=word