Σκάνδαλα και σκανδαλολογία

Θόδωρος, Μαργαρίτης

Τα Νέα, 2018-11-09

Το σενάριο της προεκλογικής περιόδου έχει βασικό έργο τη πολιτική διαφθορά. Αυτό αποφάσισε το Μαξίμου και οι σχεδιασμοί σε αυτήν την κατεύθυνση κινούνται.

Προφανώς υπάρχει ζήτημα διαφθοράς και σκανδάλων. Η περίπτωση του Γ. Παπαντωνίου έχει μια τέτοια διάσταση που πρέπει να διερευνηθεί σε βάθος. Επιβεβαιώνει μάλιστα παθογένειες του κομματικού συστήματος -που διακυβέρνησε την χώρα – και το οποίο διαμόρφωσε και ανέχτηκε τον απαράδεκτο νόμο περί ευθύνης υπουργών. Ένα νόμο που θα πρέπει με διακομματική συμφωνία να αλλάξει στο πλαίσιο της Συνταγματικής αναθεώρησης. Ωστόσο η υπόθεση αυτή εντάσσεται σε μια γενικευμένη στρατηγική πόλωσης που δεν έχει μόνο την οπτική της νομικής διερεύνησης στην διασπάθιση του δημοσίου χρήματος αλλά στοχεύει να αναπαράγει τις διαιρέσεις αναμεσά στο «παλιό» και στο «νέο» που ήταν και το κεντρικό αφήγημα της αντιμνημονιακής έξαρσης. Φυσικά για τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ στον οποίο έχουν μετακομίσει εμβληματικές φιγούρες της Καραμανλικής δεξιάς διακυβέρνησης και του Τσοχατζοπουλικού λαϊκιστικού περιβάλλοντος η επανεμφάνιση αυτής της διαίρεσης φαίνεται μάλλον κωμική. Παρόλα αυτά έτσι είναι ο κυβερνητικός σχεδιασμός και διευκολύνει να μην γίνει συζήτηση για τα δύσκολα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας με την απουσία ενός εναλλακτικού σχεδίου για την ανάπτυξη της χώρας και με τα άλυτα προβλήματα της καθημερινότητας του πολίτη. Πρόκειται άλλωστε για την μόνιμη στρέβλωση της ελληνικής πολιτικής ζωής που συγκροτεί τον κομματικό ανταγωνισμό όχι στα επίδικα του μέλλοντος αλλά στην επίλυση των διαφορών από το παρελθόν. Ακόμα και από τον Εμφύλιο πόλεμο και την χούντα! Ειδικά στην Αριστερά χωρίς να έχουν βγει και τα ουσιαστικά συμπεράσματα από μια ατελέσφορη διχαστική αντιπαράθεση που έμπλεξε το 1989. Διότι κάπως έτσι αρχίζουν και φαίνονται τα πράγματα όταν αντί για υπαρκτά και σοβαρά σκάνδαλα έχουμε εμπλακεί σε μια χαμηλού επιπέδου σκανδαλολογία που αφορά την γυναίκα του Μητσοτάκη, τον αδελφό του Τσίπρα μέχρι τον πρώην πρωθυπουργό Π.Πικραμένο. Όταν ξεκινά από τις αναγγελίες του Π.Πολάκη για φυλακίσεις και φτάνει στις απειλές του Α.Γεωργιάδη για μετεκλογικά ειδικά δικαστήρια. Μια εικόνα ποινικοποίησης της πολίτικης ζωής που μετατρέπει τις κομματικές συγκρούσεις σε ένα απέραντο δικαστήριο.

Φυσικά για αυτό το νοσηρό κλίμα οι πρωταγωνιστές διαπράττουν μέγιστα σφάλματα. Πρώτα από όλα γιατί μια διάχυτη ατμόσφαιρα σκανδαλολογίας αποπροσανατολίζει από καραμπινάτες περιπτώσεις διαφθοράς οπού πράγματι αξίζει να καταλογιστούν ποινικές αλλά και πολιτικές ευθύνες. Μια τέτοια ατμόσφαιρα ισοπεδώνει σκάνδαλα, «σκανδαλάκια», «λάσπη στον ανεμιστήρα» με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κάθαρση άλλα αμφιβολίες και καχυποψία για όλα. Μία κάθετη αντιπαράθεση πάνω σε αυτό το πεδίο όταν δεν αναζητά συναινέσεις για από την κοινού αντιμετώπιση των διεφθαρμένων πολιτικών ενισχύει στο τέλος την αμφισβήτηση της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.

Ας σοβαρευτούν όλοι. Στην Ευρώπη δυναμώνει η ακροδεξιά ριζοσπαστικοποίηση. Τα συμφραζόμενα του μίσους προς το διαφορετικό ,της δυσπιστίας για την αξία του κοινοβουλευτισμού, της αναζήτησης του παντοδυνάμου ηγέτη, της απαξίωσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων γίνονται μαζικά κοινωνικά ρεύματα. Σωστά ο Εμμανουέλ Μακρόν προειδοποίησε ότι ζούμε σε συνθήκες που θυμίζουν μεσοπόλεμο. Στην χώρα μας το κλίμα αυτό συμπεριλαμβάνει στην ατζέντα την άρνηση της μεταπολίτευσης. Προφανώς η μεταπολιτευτική περίοδος δεν ήταν ένας παράδεισος. Υπήρξαν στην διαδρομή της οι ρίζες της σημερινής πολιτικής και οικονομικής κρίσης αλλά όμως ήταν ταυτόχρονα η καλύτερη εποχή για την εμπέδωση της Δημοκρατίας, των κοινωνικών κατακτήσεων της οικονομικής ανόδου. Ο μηδενισμός ευνοεί μόνο όσους ήταν έξω- όλο αυτό το διάστημα- από το μεταπολιτευτικό επίτευγμα. Και αυτοί ήταν μόνο οι ακροδεξιοί!

Επομένως η αρένα της τυφλής σύγκρουσης με επίκεντρο την διαφθορά δεν θα βοηθήσει ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε την ΝΔ ούτε κανένα άλλο κόμμα του Συνταγματικού τόξου. Μόνο την κοινωνική και πολιτική ακροδεξιά που θα βρει την κερκόπορτα ώστε να αμφισβητήσει το σύνολο του Κοινοβουλευτισμού και της Δημοκρατίας.

Αν τώρα κάποιος διαβάζοντας αυτές τις σκέψεις νομίζει ότι το «δια ταύτα» αφορά την συγκάλυψη των σκανδάλων κάνει μεγάλο λάθος. Γιατί τα φαινόμενα αυτά δεν είναι ορθό να σηματοδοτούν άγριες κομματικές αντιδικίες. Δεν υπάρχουν διεφθαρμένες ιδεολογίες και κόμματα. Όπως δεν υπάρχουν διεφθαρμένες θρησκείες και εκκλησίες. Υπάρχουν μόνο διεφθαρμένοι άνθρωποι και προσωπικές επιλογές!

Εκτύπωση στις: 2024-04-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=10572