Η δημόσια υγεία στο προσκήνιο
Γιάννης, Κυριόπουλος
Τα Νέα, 2020-01-11
Οι πολιτικές υγείας στη χώρα μας συνεχίζουν να ακολουθούν και να αναπαράγουν το θεραπευτικό μονοτεχνικό υπόδειγμα, παρά το γεγονός ότι έχει αποδειχθεί πως αυτό έχει προβλήματα αποτελεσματικότητας και αποδοτικότητας. Ως εκ τούτου η σκοπιμότητα μιας διαρθρωτικού χαρακτήρα παρέμβασης είναι αναγκαία και επείγουσα για την ανάκτηση της ισορροπίας ανάμεσα στη θεραπευτική ιατρική και την προληπτική φροντίδα υγείας. Ο πυρήνας αυτής της μεταρρύθμισης οφείλει να είναι η δημιουργία ενός ισχυρού και αποτελεσματικού συστήματος δημόσιας υγείας στη χώρα μας. Ωστε να επιτευχθεί η μετάβαση από την παραδοσιακή υγιεινή στη προσέγγιση της «νέας» δημόσιας υγείας. Με στόχο τον έλεγχο και τη διαχείριση των μειζόνων παραγόντων κινδύνου για την υγεία και τη συντήρηση και βελτίωση του «κεφαλαίου υγεία» του ελληνικού πληθυσμού.
Συχνά, ακόμη και μεταξύ των πολιτικών και των γιατρών, η έννοια της δημόσιας υγείας συγχέεται με την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής της ιατρικής περίθαλψης.
Στην πραγματικότητα, η δημόσια υγεία αναφέρεται στο σύνολο των οργανωμένων δραστηριοτήτων της πολιτείας και της κοινωνίας. Οι οποίες είναι επιστημονικά τεκμηριωμένες και αποβλέπουν στην πρόληψη των νοσημάτων, στην προστασία και την προαγωγή της υγείας του πληθυσμού, στην αύξηση του προσδόκιμου επιβίωσης και στη βελτίωση της ποιότητας της ζωής.
Οι παρεμβάσεις και τα προγράμματα που συνδέονται με τη δημόσια υγεία περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων: την πρωτογενή πρόληψη (πολιτικές μείωσης της βλάβης από το κάπνισμα, την κακή διατροφή, την έλλειψη σωματικής άσκησης, υλοποίηση του εθνικού προγράμματος εμβολιασμών), τη δευτερογενή πρόληψη (εφαρμογή εθνικού προγράμματος συστηματικού προσυμπτωματικού ελέγχου), τον έλεγχο και τη διαχείριση των κοινωνικοοικονομικών προσδιοριστών της υγείας (φτώχεια, ανεργία, γήρας, αναπηρία) και την ενθάρρυνση των ατόμων και των νοικοκυριών για την υιοθέτηση συμπεριφορών και στάσεων που προάγουν την υγεία.
Η χώρα μας έπειτα από αλλεπάλληλες απόπειρες δεν έχει καταλήξει στη διατύπωση μιας εθνικής στρατηγικής για τη δημόσια υγεία που να είναι δεσμευτική για το σύνολο των εμπλεκομένων φορέων. Το αποτέλεσμα είναι εμφανές: επιβράδυνση της βελτίωσης των δεικτών υγείας, αδυναμία ελέγχου των μειζόνων παραγόντων κινδύνου για την υγεία και τελικώς επιδείνωση της σχετικής «υγειονομικής θέσης» της χώρας σε σχέση με τις άλλες χώρες της ΕΕ και του ΟΟΣΑ.
Ως εκ τούτου, είναι αναγκαία η συγκρότηση ενός μηχανισμού που να εστιάζει στην αντιμετώπιση των νέων προκλήσεων στο πεδίο της «νέας» δημόσιας υγείας. Για τη μεταφορά πόρων και την ανάπτυξη πολιτικών και παρεμβάσεων με βάση την πρωτογενή πρόληψη, τα προγράμματα συστηματικού προσυμπτωματικού ελέγχου και τον έλεγχο των μειζόνων συμπεριφορικών και κοινωνικών παραγόντων κινδύνου για την υγεία.
Συνεπώς, είναι καθοριστική η συμβολή της εθνικής στρατηγικής δημόσιας υγείας και των πολιτικών εφαρμογής της για την αντιμετώπιση των παραγόντων κινδύνου και την άρση των κοινωνικών ανισοτήτων.
Υπό το πρίσμα αυτό, οι πολιτικές ώθησης, τα ασφαλιστικά κίνητρα καθώς και τα αντικίνητρα ειδικής φορολόγησης για την προαγωγή στάσεων και συμπεριφορών είναι αναγκαίο να συνοδεύονται με την ευθύνη του κράτους για μια ολιστική προσέγγιση των ζητημάτων της δημόσιας υγείας και τη διασφάλιση της βιωσιμότητας των πολιτικών παρεμβάσεων που απαιτούνται. Επειδή αυτός είναι ο κύριος - και ίσως ο μοναδικός - δρόμος για τη βελτίωση του ανθρώπινου και διανοητικού κεφαλαίου της χώρας. Εν κατακλείδι, η βάση για μια επιστημονικά τεκμηριωμένη και κοινωνικά αναγκαία εθνική πολιτική υγείας είναι η δημόσια υγεία που οφείλει να εκδηλώνεται με τη δέουσα πολιτική ποιότητα. Η ανάδειξή της ως προτεραιότητας στην παρούσα συγκυρία συνιστά μια ορθή πολιτική επιλογή υπό τον όρο ότι υπερβαίνει τον συντηρητισμό του πολιτικού ελέγχου και τον επικοινωνιακό πρακτικισμό της συγκυρίας.
Εκτύπωση στις: 2024-04-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=10859