Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Πικρές αλήθειες

Γιώργος, Γιαννουλόπουλος

Ελευθεροτυπία, 2004-04-21




Οι αγγλομαθείς Κύπριοι αδελφοί μας σίγουρα έχουν ακούσει την παροιμιώδη φράση «to put your money where your mouth is». Επί λέξει μεταφράζεται «να βάλεις τα λεφτά σου εκεί όπου είναι το στόμα σου» και σημαίνει ότι πρέπει να αναλαμβάνουμε το κόστος των λόγων μας. Οι διαπραγματεύσεις στη Λουκέρνη, και κυρίως τα όσα συνέβησαν μετά, απέδειξαν για όποιον έχει μάτια, πως όταν οι Ελληνοκύπριοι εκλήθησαν να διαλέξουν, προτίμησαν τα λεφτά τους από την αξιοπιστία τους.

Φυσικά η τελική επιλογή, που μάλλον θα μεταφραστεί σ’ ένα «βροντερό όχι», αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμά τους και κατά μία έννοια είναι απολύτως κατανοητή. Τα τελευταία τριάντα χρόνια δούλεψαν, πρόκοψαν, και προσφάτως έγιναν και μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Παράλληλα έμαθαν να διαχειρίζονται τα του οίκου τους χωρίς να λαμβάνουν υπόψη την άλλη κοινότητα του νησιού, η οποία αποτελείται όχι μόνο από Τούρκους, αλλά και από φτωχούς Τούρκους. Γιατί να τους έχουν μέσα στα πόδια τους; Γιατί να φορτωθούν μια Ανατολική Γερμανία που όχι μόνο θα τους κοστίσει οικονομικά αλλά θα δημιουργήσει ένα σωρό προβλήματα; Οπερ σημαίνει, από μακριά κι αγαπημένοι, άρα διχοτόμηση σε τελική ανάλυση, για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο και την τσέπη τους γεμάτη.

Το μόνο που θα μπορούσε να αντιτάξει κανείς σε μια τόσο τετράγωνη λογική είναι ότι επί τριάντα χρόνια άλλα έλεγαν. Επί τριάντα χρόνια φώναζαν ότι δεν αποδέχονται τα τετελεσμένα κι ότι ήθελαν να ζήσουν ειρηνικά σε μια ενιαία Κύπρο, μαζί με τους Τουρκοκύπριους, τα αδέλφια τους, που ο κακός Ντενκτάς είχε μαντρώσει με τη βοήθεια των στρατοκρατών της Αγκυρας. Ωσπου ήρθε η αποφράς ημέρα, όταν οι Τούρκοι, για δικούς τους λόγους, άδειασαν τον Ντενκτάς, και ο διεθνής παράγοντας, τη βοήθεια του οποίου εκλιπαρούσαν οι Ελληνοκύπριοι, αποφάσισε να ασχοληθεί στα σοβαρά με το πρόβλημα και να προτείνει τη λύση πάνω στη βάση που εμείς απαιτούσαμε με επιμονή: μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία. Τότε μόνο οι Ελληνοκύπριοι κατάλαβαν τι είχε ζητήσει το mouth τους. Και έσπευσαν να το ξεχάσουν.

Ομως οι λόγοι δεν ήταν μόνο οικονομικοί. Η αποκαλυπτική φράση του βουρκωμένου Τ. Παπαδόπουλου «Παρέλαβα κράτος και δεν θα παραδώσω κοινότητα» δείχνει πεντακάθαρα ότι πήγε στη Λουκέρνη για να τορπιλίσει την όποια συμφωνία. Διότι πίσω από τις ενστάσεις για τις λεπτομέρειες του σχεδίου Ανάν κρύβεται η άρνηση ορισμένων να αποδεχτούν τον ακρογωνιαίο λίθο του κυπριακού κράτους από το 1959, ότι δηλαδή στην Κύπρο υπάρχουν δύο κοινότητες και συνεπώς οι Τουρκοκύπριοι δεν αποτελούν μειονότητα που υπόκειται στις αποφάσεις της πλειοψηφίας. Πρόκειται για την ίδια άρνηση που οδήγησε στα 13 σημεία του Μακάριου και στο πραξικόπημα, για το οποίο δεν ευθύνονται μόνο οι καλαμαράδες της χούντας αλλά και οι Κυπραίοι δολοφόνοι της ΕΟΚΑ Β’.

Ολα αυτά όμως, δηλαδή η περιφρούρηση της τσέπης και οι εθνικιστικές ιδεοληψίες των Ελληνοκυπρίων, δεν μπορούσαν να δηλωθούν ανοιχτά. Φαντάζομαι ότι μερικοί δεν θα ήθελαν να το ομολογήσουν ούτε στον εαυτό τους. Ετσι σερβιρίστηκαν, όπως υπαγορεύει η γνωστή πατριωτική συνταγή, με μπόλικη σάλτσα αντιιμπεριαλιστικής πατριδοκαπηλίας και «αγωνιστικής» ρητορείας.

Το τι θα συμβεί παραμένει άδηλο. Αλλά οι Ελληνοκύπριοι αδελφοί μας οφείλουν να καταλάβουν ότι, για πρώτη φορά, υπάρχει στην Ελλάδα δημόσιος λόγος, που δεν διστάζει να πει ότι όσοι ψηφίσουν «όχι» στο δημοψήφισμα μάς εξαπάτησαν όλα αυτά τα χρόνια, όταν ζητούσαν με επιμονή εκείνο που βιάστηκαν να απορρίψουν μόλις τους δόθηκε. Η ίδια εκτίμηση κυριαρχεί στην Ευρωπαϊκή Ενωση των κουτόφραγκων, οι οποίοι έχουν την τάση να μη συγχωρούν τέτοιου είδους «πονηριές». Διαγράφεται όμως και μια άλλη προοπτική, αδιανόητη στο παρελθόν: να μη συμπίπτουν στο μέλλον τα συμφέροντα της Ελλάδας και των Ελληνοκυπρίων. Και επειδή μερικοί «πατριώτες» θα θεωρήσουν την ιδέα και μόνο προδοτική, υπενθυμίζω ότι την επικαλέστηκε πρώτος ο ευσυγκίνητος Τ. Παπαδόπουλος.

Ας αποφασίσουν λοιπόν οι Κύπριοι τι τους συμφέρει. Και μετά ας αποφασίσουμε εδώ στην Ελλάδα τι συμφέρει εμάς. Για παράδειγμα, αν ποτέ καταφέρουμε να εξασφαλίσουμε μια έντιμη συμφωνία με την Τουρκία στα διμερή προβλήματα, με αποτέλεσμα τη δραστική μείωση των στρατιωτικών δαπανών, γιατί να την απορρίψουμε επειδή κάποιοι επιμένουν ότι η βελτίωση των σχέσεών μας με την Αγκυρα περνάει από την πράσινη γραμμή της Λευκωσίας; Το δόγμα «η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται» δεν μπορεί να σημαίνει ότι «η Ελλάδα αποδέχεται οτιδήποτε αποφασίσει η Κύπρος». Κανένα κράτος στον κόσμο δεν θα εκχωρούσε το δικαίωμά του να αποφασίζει αυτόνομα για τα δικά του ζωτικά συμφέροντα. Δηλαδή, ας μην θεωρήσουν δεδομένο ότι θα βρεθούμε υποχρεωτικά στο ίδιο χαράκωμα. Τώρα μάλιστα που ανέθεσαν στον μητροπολίτη Πάφου να το σκάψει.

Εκτύπωση στις: 2024-03-28
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=109