Η... ταξικότητα ενός ιού

Ξένια, Κουναλάκη

Η Καθημερινή, 2020-03-12


Υπάρχει μια ταξική διάσταση στον τρόπο που πλήττει ο κορωνοϊός τον πληθυσμό και φυσικά με αυτό δεν εννοώ τον έμμεσο ρεβανσισμό του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Παπαδημούλη, που σχεδόν πανηγύρισε το γεγονός ότι η επιδημία στη χώρα μας ξεκίνησε από το Μιλάνο... και το Κολλέγιο.

Αν ο ιός ξεκίνησε από τους πιο εύπορους που ταξιδεύουν περισσότερο, πράγμα λογικό, τώρα που επεκτείνεται στα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα οι συνέπειες θα κατανεμηθούν διαφορετικά – εις βάρος της δεύτερης κοινωνικής κατηγορίας. Αν για παράδειγμα τα ιδιωτικά σχολεία της χώρας έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν online μαθήματα στους μαθητές, δεν ισχύει το ίδιο για τα δημόσια. Τα παιδιά των φτωχότερων οικογενειών θα βολοδέρνουν στο σπίτι χωρίς καθοδήγηση, τη στιγμή που οι συνομήλικοί τους θα προχωρούν κανονικά την ύλη, κάνοντας ιδιαίτερα μαθήματα.

Οσοι εργαζόμενοι δεν εξασφαλίσουν τη δυνατότητα να εργάζονται από το σπίτι θα κληθούν να κάνουν επώδυνες και ακριβές επιλογές σχετικά με τη φροντίδα των παιδιών τους: είτε θα πρέπει να πληρώσουν νταντάδες, είτε να αφήσουν τα παιδιά τους μόνα στο σπίτι, είτε στη χειρότερη περίπτωση να παραιτηθούν. Ακόμη πιο δύσκολα είναι τα πράγματα για τις μονογονεϊκές οικογένειες, χωρίς βοήθεια.

Οι πιο αδύναμοι που δεν διαθέτουν Ι.Χ. θα πρέπει να συνεχίσουν να χρησιμοποιούν τις αστικές συγκοινωνίες, πολλαπλασιάζοντας τον κίνδυνο να προσβληθούν. Πολλές εταιρείες θα μετακυλίσουν το κόστος της επιδημίας στους εργαζομένους και δη στους πιο ευάλωτους: τους ανασφάλιστους, στους νέους, στους ημιαπασχολουμένους, που συχνά είναι γυναίκες.

Το τεστ για τον κορωνοϊό στα ιδιωτικά νοσοκομεία στοιχίζει σχεδόν 300 ευρώ – είναι πολυτέλεια για τον μέσο Ελληνα. Οι βιοπαλαιστές ηλικιωμένοι που αντιμετωπίζουν προβλήματα θα πρέπει να περιμένουν στις ΜΕΘ των κρατικών νοσοκομείων και να γίνουν αντικείμενο ηθικών διλημμάτων από τους γιατρούς, σαν αυτά που βλέπουμε στην Ιταλία: «Ποιον θα σώσουμε; Τον 85χρονο με ΧΑΠ ή τον 78χρονο με πνευμονία;».

O κορωνοϊός δεν δοκιμάζει μόνο τις αντοχές του συστήματος υγείας. Αποτελεί επιταχυντή και πολλαπλασιαστή για τις κοινωνικές ανισότητες στην Ελλάδα, τη στιγμή μάλιστα που η χώρα θα έβγαινε θεωρητικά από την παρατεταμένη οικονομική κρίση. Με αυτήν την έννοια, η επιδημία, που αποθαρρύνει τη σωματική επαφή, προϋποθέτει ταυτόχρονα την κοινωνική αλληλεγγύη: μια –νοητή έστω– αγκαλιά στους πιο αδύναμους.

Εκτύπωση στις: 2024-03-28
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=10938&export=html