Νυν υπέρ πάντων ο (κομματικός) αγών;

Γιώργος, Γιαννουλόπουλος

Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2020-05-02

Ας γυρίσουμε λίγο πίσω, τότε που ζούσαμε σε άλλο πλανήτη.

Οταν υπογράφηκε η Συμφωνία των Πρεσπών βάζοντας τέλος στην πολυετή εθνική μας παράκρουση, χωριστήκαμε σε δύο στρατόπεδα. Από τη μια εκείνοι που την απέρριψαν επικαλούμενοι διάφορους λόγους κι από την άλλη όσοι πίστευαν ότι καλώς έγινε και ότι έπρεπε να είχε γίνει από καιρό.

Αρχίζοντας από τους πρώτους, οι περισσότεροι ή οι θορυβωδέστεροι ήταν σίγουρα οι ελληναράδες που, ό,τι κι αν τους καταλογίσουμε, ήταν απόλυτα συνεπείς· αυτό έλεγαν επί τόσα χρόνια, αυτό λένε και σήμερα. Δεν ισχύει όμως το ίδιο για ορισμένους άλλους. Η Νέα Δημοκρατία, λ.χ., κινήθηκε με βάση τη μικροκομματική λογική «εκλογές έρχονται, πάσα ψήφος ευπρόσδεκτη», μολονότι στις γραμμές της βρίσκονταν πολλοί -μήπως και ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης;- που υπό κανονικές συνθήκες θα αποδέχονταν τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Επιπλέον, να μη σας πω ότι πολλοί ανακουφίστηκαν επειδή το πρόβλημα βγήκε από τη λίστα με τις καυτές πατάτες που κάποια στιγμή θα έπεφταν στα χέρια τους. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως παρουσιάζει μια άλλη ομάδα, ποσοτικά μικρή αλλά με δυσανάλογα έντονη παρουσία στον δημόσιο λόγο. Εννοώ όσους επί χρόνια απαιτούσαν μια λύση στο Μακεδονικό σαν αυτή που δόθηκε και μάλιστα το βροντοφώναζαν. Οι οποίοι όμως προσπάθησαν να ανακαλύψουν τα αδύνατα σημεία και τις παγίδες, επέκριναν τον χειρισμό της υπόθεσης από την κυβέρνηση ή επικαλέστηκαν οποιαδήποτε άλλη δικαιολογία για να μειώσουν τη σημασία της συμφωνίας ή για να πουν κι αυτοί «όχι».

Νομίζω ότι το έκαναν για τον εξής λόγο: δεν θέλησαν να παραδεχτούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κάνει κάτι καλό. Αυτός είναι ο ορισμός της δαιμονοποίησης.

Τούτου δεδομένου, ακόμα κι όταν έδωσε τη λύση που εκείνοι επί χρόνια απαιτούσαν, την απέρριψαν διότι το ζητούμενο δεν ήταν μια καλύτερη συμφωνία αλλά η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις επικείμενες εκλογές. Θυμάμαι πολύ καλά μια φράση που εκείνη την εποχή κυκλοφορούσε ευρύτατα: Δέχομαι οτιδήποτε, αρκεί να χάσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Κι επειδή έχει ο καιρός γυρίσματα, οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Σήμερα η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έχει πετύχει κάτι που στο παρελθόν ακόμα και ο πιο αισιόδοξος Ελληνας δεν θα φανταζόταν: να διαχειριστεί την υγειονομική κρίση καλύτερα από τις χώρες που μια ζωή για εμάς ήταν πρότυπα και εμείς για εκείνους είμαστε χαραμοφάηδες και ανεπίδεκτοι μαθήσεως.

Και η αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ίδια με εκείνη της Νέας Δημοκρατίας στο Μακεδονικό αλλά αντεστραμμένη: οι ακροδεξιοί νεοφιλελεύθεροι δεν μπορούν εξ ορισμού να κάνουν κάτι καλό.

Κάποιοι θα αντιτείνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πει πως στο συγκεκριμένο θέμα υποστηρίζει την κυβερνητική προσπάθεια. Δεν είμαι σίγουρος όμως ότι θα τον έπαιρνε να πει κάτι άλλο, εφόσον σε τέτοιες έκτακτες περιστάσεις αυτό λέγεται κατά κανόνα. Στην πραγματικότητα όμως υπάρχει μια διάχυτη αμηχανία και κυρίως μια μικροψυχία που την καλλιεργεί συστηματικά η Κουμουνδούρου.

Την αμηχανία τη διαισθάνομαι όποτε μιλάω με συριζαίους· θα προτιμούσαν να μιλήσουμε για οτιδήποτε άλλο, εκτός από αυτό. Και τη μικροψυχία τη διαπιστώνω όταν διάφοροι δημοσιολόγοι, εντεταλμένοι να δαγκώνουν τους εχθρούς του κόμματος, προσπαθούν να κοντύνουν με κάθε τρόπο ανθρώπους σαν τον Τσιόδρα και τον Χαρδαλιά, με μπηχτές για το επάγγελμα κάποιου μπάρμπα τους, το ότι είναι ψάλτες ή για το ύφος τους. Μερικές φορές σκέφτομαι τι πρέπει να συμβεί για να σκάσει το χείλι τους. Να αρχίζουν να πεθαίνουν περισσότεροι;

Μερικοί κατηγορούν επίσης τη Ν.Δ. ότι το εκμεταλλεύεται επικοινωνιακά. Φυσικά και το εκμεταλλεύεται! Δηλαδή αυτοί δεν θα το έκαναν; Μιλάνε για προσωπολατρία. Γιατί ξεχνάνε την εικόνα του Αλέξη Τσίπρα που καλλιέργησαν με εκείνα τα «άπαιχτος», «άχαστος» ή «τον έχει τον Κούλη». Ισως το πιο εξόφθαλμο παράδειγμα κομματικής εθελοτυφλίας είναι να καταδικάζουμε κάτι όταν το κάνουν οι άλλοι και να το θεωρούμε σωστό όταν το κάνουμε εμείς.

Προσωπικά, δεν έχω κανένα πρόβλημα να συγχαρώ τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή έλυσε το Μακεδονικό, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν ευθύνεται για πολλά και διάφορα άλλα. Οπως επίσης δεν έχω πρόβλημα να παραδεχτώ το τεράστιο επίτευγμα της Ν.Δ. στη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης και ταυτόχρονα να διαφωνήσω με την ιδεολογική της κατεύθυνση. Η πολιτική, ή καλύτερα ο δικομματισμός, που αμφότεροι προωθούν εν αγαστή συμπνοία, ζωγραφίζει έναν κόσμο ασπρόμαυρο και μας καλεί να διαλέξουμε. Κι αυτό υποτιμά τη νοημοσύνη μας.

Κι ακόμα πιο προσωπικά, πείτε με ρομαντικό ή αφελή, όμως η Αριστερά δεν είναι εκείνη που ήξερα και κυρίως δεν είναι εκείνη που θέλω.

Εκτύπωση στις: 2024-04-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=10987