Τελικά είχαν δίκιο οι αισιόδοξοι. Εκείνοι που υποστήριζαν δηλαδή ότι η πρόκληση του Γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου θα λειτουργούσε προωθητικά, και όχι ανασταλτικά, για την ευρωπαϊκή ενοποίηση, καθώς θα ανάγκαζε τη γερμανίδα καγκελάριο να συμφωνήσει επιτέλους με μια μορφή αμοιβαιοποίησης του χρέους ώστε να καταπολεμηθούν οι ανισότητες στους κόλπους της ευρωζώνης. Σε αντίθετη περίπτωση, και με την αγορά ομολόγων υπό αμφισβήτηση, θα παρακολουθούσαμε απλώς σήμερα την αρχή του τέλους του ευρώ.
Αποδείχθηκε έτσι για ακόμη μια φορά ότι η Ευρώπη λειτουργεί καλύτερα υπό πίεση. Και ότι την ώρα που διάφοροι καλοθελητές, πεσιμιστές και αντιευρωπαϊστές ανακοινώνουν θριαμβευτικά ή περίλυπα το τέλος της Ευρώπης, εκείνη βρίσκει τον τρόπο να πηδήξει το εμπόδιο και να συνεχίσει τον δρόμο της.
Αποδείχθηκε επίσης ξανά ότι ο γαλλογερμανικός άξονας παραμένει ο κινητήρας της Ευρώπης. Ακόμη κι αν ισχύει η σαρκαστική ατάκα των Βορείων ότι οι Γάλλοι βάζουν τις ιδέες και οι Γερμανοί τα λεφτά, είναι σαφές ότι η μια πρωτεύουσα έχει ανάγκη την άλλη. Και ότι οι δύο πρωτεύουσες μαζί στήνουν τη γέφυρα πάνω στην οποία πατούν οι υπόλοιπες.
Είναι αλήθεια πως εξακολουθούν να υπάρχουν αρκετά αγκάθια. Oι σκληροπυρηνικοί, με επικεφαλής τον κεντροδεξιό αυστριακό καγκελάριο, που δηλώνει όμως ότι βρίσκεται σε συνεννόηση με τον κεντροαριστερό σουηδό ομόλογό του (μα τι συμβαίνει επιτέλους με αυτή τη χώρα;), επιμένουν ότι η βοήθεια στους πληγέντες από τον κορωνοϊό πρέπει να δοθεί με τη μορφή δανείου και όχι επιχορήγησης. Αγνωστο παραμένει επίσης τι σημαίνει ο όρος της άσκησης μιας «υγιούς οικονομικής πολιτικής» προκειμένου να δοθεί βοήθεια σε μια χώρα. Οπως επισημαίνει σε κύριο άρθρο της η «El País», αν αυτό σημαίνει ό,τι και στην προηγούμενη κρίση, δηλαδή αυστηρή λιτότητα, καλύτερα να λείπει το βύσσινο.
Το μεγάλο βήμα όμως έγινε. Η «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη», στην οποία αναφέρθηκε η γερμανίδα καγκελάριος, δεν αποτελεί αυτή τη φορά κλισέ, έστω κι αν περιλαμβάνει τη μισή Ευρώπη. Η «ευρωπαϊκή κυριαρχία», στην οποία επιμένει ο γάλλος πρόεδρος από τότε που ανέλαβε τα καθήκοντά του, αποκτά νόημα, έστω κι αν αυτό περιορίζεται προς το παρόν στο οικονομικό πεδίο. Και η ανάγκη μιας πράσινης εξόδου από την κρίση έρχεται δυναμικά στην επιφάνεια, αφού η ενίσχυση πολλών επιχειρήσεων συνδέεται επιτέλους - σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό - με οικολογικά κριτήρια.
Ποιος παίρνει τα εύσημα; Ο πρόεδρος Μακρόν, χωρίς αμφιβολία, που επέμεινε στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο, γνωρίζοντας ότι του είναι απολύτως αναγκαία μια ευρωπαϊκή επιτυχία σε μια περίοδο που αμφισβητείται έντονα στη χώρα του. Η καγκελάριος Μέρκελ που διαψεύδει όσους την είχαν ξεγράψει ή τη θεωρούσαν «κουτσή πάπια» και επιβεβαιώνει ότι η πολιτική της κληρονομιά θα είναι βαριά. Αλλά και όλοι εκείνοι που επιμένουν να βλέπουν το ευρωπαϊκό ποτήρι μισογεμάτο, όχι μισοάδειο. Γιατί στα κρίσιμα σταυροδρόμια η ψυχολογία παίζει πάντα αποφασιστικό ρόλο.
Εκτύπωση στις: 2024-04-26
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=11007