Τις τελευταίες ημέρες, η συζήτηση για την καταγραφή της μαθησιακής διαδικασίας δείχνει να ξεφεύγει από το ζητήματα της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, λόγω των περιοριστικών μέτρων, και να επεκτείνεται στο ζήτημα της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών με αυτό τον τρόπο.
Ο Ανδρέας Λοβέρδος μίλησε για μέσο διαμόρφωσης γνώμης για το εκπαιδευτικό έργο. Από κοντά και ο Άρης Πορτοσάλτε. Όσο για τον Γρηγόρη Ψαριανό… είναι γνωστή πλέον η εμμονική εχθρότητα ορισμένων πρώην αριστερών για οποιοδήποτε αίτημα των εργαζομένων, εν προκειμένω των εκπαιδευτικών.
Προσωπικά είμαι υπέρ της αξιολόγησης, αλλά όχι με αυτό τον απαράδεκτο τρόπο. Αν θέλουμε ένα κράτος που θα παρέχει ποιοτικές κοινωνικές υπηρεσίες στους πολίτες, οφείλουμε να τις αξιολογούμε συνεχώς και να τις βελτιώνουμε λαμβάνοντας υπόψη τις κοινωνικές ανάγκες και τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα. Σε αυτή τη βάση στήθηκαν οι «Μεγάλες Κοινωνίες» στη μεταπολεμική Ευρώπη. Τα μεσαία στρώματα συναίνεσαν να πληρώνουν υψηλούς φόρους με την προϋπόθεση ότι θα «πιάνουν τόπο» σε ένα κράτος που θα παρέχει καθολικές και ποιοτικές υπηρεσίες στην Υγεία και την Παιδεία.
Στην Ελλάδα, η αξιολόγηση στο χώρο της εκπαίδευσης, με μνήμες από το μετεμφυλιακό κράτος και το ρόλο επιθεωρητών στη δικτατορία, δεν είχε ιδιαίτερη ανοχή ως θεσμός. Απαξιώθηκε ακόμη περισσότερο, όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως Υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης της κυβέρνησης Σαμαρά επιχείρησε να την αξιοποιήσει για να κάνει απολύσεις στην εκπαίδευση κι όχι για να βελτιώσει το εκπαιδευτικό έργο. Κι όλα αυτά σε ένα πλαίσιο απαξίωσης των εκπαιδευτικών ως «τεμπέληδων» από τους κυρίαρχους διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Σήμερα προσπαθούν να παίξουν το ίδιο έργο. Αφού με την έξαρση της πανδημίας υπέστησαν μεγάλη ήττα στην προσπάθεια απαξίωσης της Δημόσιας Υγείας, τώρα στρέφονται κατά της Δημόσιας Εκπαίδευσης.
Η καταγραφή της μαθησιακής διαδικασίας, όμως, αφορά πρωτίστως τους ίδιους τους μαθητές. Είναι απαράδεκτο ένας μαθητής που ενδεχομένως έχει μαθησιακές δυσκολίες ή απλά κακές επιδόσεις να εκτίθεται στα σπίτια των συμμαθητών του. Φανταστείτε το κοινωνικό στίγμα που αυτό συνεπάγεται στις κλειστές κοινωνίες. Φανταστείτε το πλήγμα που θα δεχτεί η αυτοεκτίμηση αυτού του παιδιού και τις συνέπειες που θα έχει στη μετέπειτα ζωή του. Αυτά, όμως, είναι «προοδευτικές ευαισθησίες» και «ψιλά γράμματα» για τους υποστηρικτές μιας κανονικότητας στην οποία υπάρχουν μόνο νικητές και ηττημένοι, επιτυχημένοι και αποτυχημένοι, άριστοι και μέτριοι.
Απέναντι σε αυτή την προσπάθεια, η Αριστερά οφείλει συνεχώς να επεξεργάζεται και να προωθεί ένα συνολικό σχέδιο για τη Δημόσια Εκπαίδευση, που θα αρχίζει και θα τελειώνει στις σύγχρονες ανάγκες των μαθητών του 21ου αιώνα. Η συνεννόηση με τους εκπαιδευτικούς είναι αναγκαία προϋπόθεση για οποιαδήποτε αλλαγή. Το ίδιο και η υπέρβαση συντεχνιακών αγκυλώσεων που συνεχίζουν να υπάρχουν ακόμη και σήμερα.
Εκτύπωση στις: 2024-04-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=11011&export=html