Πολιτική 360 μοιρών
Λευτέρης, Παπαγιαννάκης
Τα Νέα, 2020-07-17
Η Πλατεία Βικτωρίας έγινε γνωστή σε ολόκληρο τον κόσμο το 2015, όταν βρέθηκε στο επίκεντρο αυτού που ονομάστηκε «προσφυγική κρίση» μαζί με την Ειδομένη και τα νησιά του ΒΑ Αιγαίου. Η πλειονότητα των προσφύγων που διέσχισαν την Ελλάδα, πέρασαν κάποια στιγμή από την ιστορική πλατεία της Αθήνας.
Πέντε χρόνια μετά, o χρόνος μοιάζει να έχει γυρίσει πίσω και οι εικόνες από τη Βικτώρια - άνθρωποι που δεν έχουν πού την κεφαλήν κλίναι συνωστισμένοι με τα λιγοστά υπάρχοντά τους στοιβαγμένα άχαρα γύρω τους -μοιάζουν με φωτογραφίες αρχείου, αλλά δεν είναι.
Τότε η χώρα δεν μπορούσε να προσφέρει τα βασικά, σε ανθρώπους που βρέθηκαν στην ευθύνη της αναζητώντας προστασία και ασφάλεια. Ετσι κατέληγαν να κοιμούνται στην Πλατεία Βικτωρίας.
Τώρα συνεχίζει να μην μπορεί να προσφέρει τα βασικά, σε αυτούς που θα μείνουν εδώ για το επόμενο διάστημα. Ετσι καταλήγουν να κοιμούνται στην Πλατεία Βικτωρίας.
Οι δύο πραγματικότητες, του 2015 και του 2020, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Μοιάζει να ολοκληρώθηκε ένας, πρώτος, κύκλος και να βιώνουμε την ίδια πραγματικότητα: αυτή της αδυναμίας της πολιτείας να παρουσιάσει ένα ολοκληρωμένο και συνεκτικό σχέδιο διαχείρισης του Μεταναστευτικού/Προσφυγικού. Ο κύκλος έκλεισε και το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο.
Τότε, δεν υπήρχαν πολιτικές υποδοχής. Τώρα, δεν υπάρχουν πολιτικές ένταξης. Στα 5 χρόνια που μεσολάβησαν, πράγματι, δεν εφαρμόστηκε κανένα σχέδιο ένταξης, ενώ υιοθετήθηκε πλήρως η πολιτική αποτροπής ως λύση και από τις δύο κυβερνήσεις που ενεπλάκησαν. Προφανώς έγιναν πολλά σε ό,τι αφορά στην πρώτη υποδοχή και στη διαδικασία ασύλου. Αυξήθηκε το προσωπικό, ενισχύθηκαν οι υπηρεσίες. Ωστόσο, η αδυναμία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και η επιλογή της κυβέρνησης ΝΔ να μην ασχοληθούν με την επόμενη μέρα στη ζωή των προσφύγων, οδήγησε στην Πλατεία Βικτωρίας το 2020.
Η κυβέρνηση της ΝΔ και ειδικά το υπουργείο Μετανάστευσης, έχει ανοίξει όλα τα θέματα μαζί (λήξη προγραμμάτων στέγασης, διακοπή της οικονομικής στήριξης, αλλαγή στους όρους πρόσβασης σε βασικές υπηρεσίες, κ.λπ.) υιοθετώντας μια λογική πρόκλησης σοκ. Πιθανόν ο στόχος είναι να κινητοποιήσει ανθρώπους που βρίσκονται σε απραξία πάνω από 2 χρόνια.
Το πόσο αναποτελεσματική είναι αυτή η επιλογή, επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι οι πρόσφυγες, λίγο μετά την επίσημη αναγνώρισή τους, μετακινούνται από τα νησιά στην ενδοχώρα και αφήνονται στην τύχη τους, χωρίς καμία πρόβλεψη για το πώς θα μετατραπούν ξαφνικά σε ανθρώπους έτοιμους να εργαστούν και να εξασφαλίσουν τη διαβίωσή τους. Εκείνοι, ελλείψει άλλης επιλογής, καταλήγουν στη Βικτώρια, και από εκεί το κράτος, προκειμένου να περισώσει την εικόνα, τους μεταφέρει σε δομές στην ενδοχώρα -- από όπου όμως τελικά πρέπει επίσης να αποχωρήσουν, αφού είναι αναγνωρισμένοι πρόσφυγες και άρα δεν δικαιούνται φιλοξενία! Οπότε καταλήγουν ξανά στη Βικτώρια.
Αυτή η διαρκής μετάθεση και ανακύκλωση του ζητήματος είναι αναποτελεσματική και επικίνδυνη. Κάναμε έναν ολόκληρο κύκλο για να καταλήξουμε, πάλι, στο ίδιο σημείο;
Εκτύπωση στις: 2024-04-20
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=11133