Ο ρόλος της αντιπολίτευσης
Γιώργος, Γιαννουλόπουλος
Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2020-10-17
Οταν ο κορονοϊός χτύπησε την πόρτα μας, όλοι οι καθ’ ύλην αρμόδιοι αποφάνθηκαν ότι αυτό ήταν το πρώτο κύμα και ότι έπρεπε να περιμένουμε το δεύτερο το φθινόπωρο. Δεν έπεσαν έξω.Η αντίδραση της κυβέρνησης στον άμεσο κίνδυνο αποδείχθηκε ανέλπιστα επιτυχής. Το lockdown επιβλήθηκε νωρίς, τηρήθηκε, κι έτσι γλιτώσαμε τα πολύ χειρότερα που έπληξαν άλλες χώρες, πλουσιότερες και οργανωμένες, όπου το κράτος λειτουργεί πιο αποτελεσματικά και οι υποδομές της δημόσιας υγείας είναι καλύτερες.
Φαίνεται όμως ότι η κυβέρνηση άκουσε σωστά τις προειδοποιήσεις των ειδικών για το πρώτο κύμα, αλλά ξέχασε τι μας είπαν για το δεύτερο. Διότι αν τους είχε ακούσει, θα ξέραμε τι μας περιμένει και θα λαμβάναμε από τότε, έγκαιρα, κάποια μέτρα. Το πιο χτυπητό παράδειγμα ήταν το τι συνέβη με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Πώς είναι δυνατό να μη βρεθεί κάποιος στην κυβέρνηση που να σκεφτεί το εξής απλούστατο: ότι με την άρση του lockdown και την επανεκκίνηση της οικονομίας, οι άνθρωποι θα πρέπει κάπως να πηγαίνουν στη δουλειά τους. Κι αυτό, συν τη θερινή άδεια των οδηγών, πώς θα γινόταν χωρίς να στριμώχνονται; Οσο για τα νέα λεωφορεία που ακόμα τα περιμένουμε, γιατί δεν τα παραγγείλαμε από τον Μάρτιο;
Διάλεξα το παράδειγμα των ΜΜΜ –θα υπάρχουν κι άλλα υποθέτω, όπως π.χ. δεν θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε ακόμα περισσότερες κλίνες ΜΕΘ;– για να δείξω ότι η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία έχει επιχειρήματα σοβαρά και τεκμηριωμένα αν θέλει να τα βάλει με την κυβέρνηση και με τρόπο εποικοδομητικό, δηλαδή προς όφελος όλων. Δυστυχώς όμως δεν περιορίζεται σε αυτά, επειδή η στάση του ΣΥΡΙΖΑ καθορίζεται από μια αντίληψη του ρόλου του σύμφωνα με την οποία η «σκληρή» αντιπολίτευση δεν σημαίνει να εντοπίζει τα κακώς κείμενα και να εμμένει στην κριτική της αλλά να λέει «Οχι σε όλα», στεντορεία τη φωνή. (Σε αυτό ίσως συνέβαλε και η εμπειρία του Αλέξη Τσίπρα από το δεκαπενταμελές.)
Επειδή δε στη ζωή και κατά μείζονα λόγο στην παρούσα συγκυρία δεν υπάρχουν τέλειες λύσεις –όποιος το πιστεύει είναι ή ηλίθιος ή κακόπιστος– ανοίγεται πεδίον δόξης λαμπρόν για μια επίδειξη ριζοσπαστισμού. Εγραψε κάποιος: Αν η κυβέρνηση δεν άρει το lockdown o ΣΥΡΙΖΑ θα πει ότι θα πληγούν οι εργαζόμενοι, και αν το άρει ότι βάζει σε κίνδυνο την υγεία μας.
Το γιατί επέλεξε αυτόν τον δρόμο δεν αποτελεί μυστήριο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας συναινέσει στην απόφαση της κυβέρνησης να επιβάλει το lockdown έγκαιρα για να αντιμετωπίσει με άψογο τρόπο το πρώτο κύμα –επειδή δεν τον έπαιρνε να μην το κάνει–, διαπίστωσε ότι την επιτυχία την πιστώθηκε η Νέα Δημοκρατία, όπως έδειξαν οι δημοσκοπήσεις.
Ετσι εξηγείται η μικροψυχία του και οι κατά καιρούς «μπηχτές» για τον Σ. Τσιόδρα λ.χ., επειδή συμβαίνει να είναι ψάλτης και άλλα εξίσου ευτελή. Οταν λοιπόν επανήλθε ο ιός, ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε στην αντεπίθεση. Ενα πρώτο δείγμα ήταν το αφήγημα ότι για την αρχική επιτυχία θα πρέπει να αποδώσουμε τα εύσημα όχι στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αλλά στον λαό.
Και με το δεύτερο κύμα, χωρίς την παραμικρή αίσθηση της καραμπινάτης ανακολουθίας, έσπευσε να αποδώσει την ευθύνη για όλα τα προβλήματα στην κυβέρνηση και όχι στον λαό. Επαναλαμβάνω, είχαν δίκιο όταν κατήγγελλαν την απαράδεκτη κατάσταση με τα γεμάτα λεωφορεία και τα αραιά δρομολόγια, αλλά δεν νομίζω ότι ενοχλήθηκαν ιδιαίτερα από το κίνημα της «αντίστασης» που γέμιζε τις πλατείες, με τους νεαρούς και ατίθασους να ξεφαντώνουν τις νύχτες σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Φαίνεται ότι για πολλούς αυτοαποκαλούμενους αριστερούς η «αντίσταση» έχει γίνει έννοια μεταφυσική και απόλυτη και ως τέτοια δεν επιδέχεται διευκρινιστικές ερωτήσεις, όπως ποιος αντιστέκεται, εναντίον ποιου και γιατί. Φοβάμαι ότι αυτό το είδος της μαχητικότητας αποφάσισε να επιδείξει ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία. Το σύνθημα είναι επιθετική εξωστρέφεια –το τι θα σήμαινε σήμερα εσωστρέφεια στην Κουμουνδούρου δεν είναι ανάγκη να σας το πω γιατί όλοι το ξέρουμε– κι όσο περισσότερους ακροδεξιούς ανακαλύπτουμε τόσο πιο αριστεροί είμαστε.
Δυστυχώς, σε μια δημοκρατία, το να λες όχι σε οτιδήποτε κάνει ο αντίπαλος δεν είναι «σκληρή» αλλά αναξιόπιστη αντιπολίτευση. Διότι έχει γίνει προβλέψιμη, έχει γίνει μανιέρα, κάτι που όλοι ξέρουν εκ των προτέρων ότι θα το κάνεις. Κι όταν έρθει η στιγμή που όντως θα χρειαστεί να αντισταθείς για κάτι σημαντικό, οι περισσότεροι δεν θα σε πάρουν στα σοβαρά επειδή αυτός είναι πλέον ο ρόλος σου. Να γκρινιάζεις και να κουνάς ανέξοδα και αυτάρεσκα το δάχτυλο.
Εκτύπωση στις: 2024-04-25
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=11339