Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

«Η διάσπαση εμένα μου επέτρεψε να είμαι αριστερός χωρίς να είμαι σταλινικός»

ΜΝΗΜΗ ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ

Δημήτρης, Χατζησωκράτης

Εποχή, 2020-11-02


«Θα μπορούσα να δεχτώ να με περιφέρουνε σε χρυσό κλουβί, να γίνω πολιτικός τουρίστας, να αναλάβω μετά θέσεις σε ιδρύματα του Μονακό ή σε κάποια Goldman Sachs. Μπόρεσα όμως να γεράσω χωρίς τύψεις, γιατί τουλάχιστον έζησα έντιμα. Δεν πούλησα την ψυχή μου σε κάνεναν διάβολο».(Από συνέντευξη του Νίκου Μπελογιάννη στην HuffPost Greece 17/11/2016)

Θα μπορούσε, ασυζητητί, να ήταν ο ισόβιος γραμματέας της ΚΝΕ και διαδοχικά του ΚΚΕ, αν μπορούσε στοιχειωδώς να ανεχθεί, αν δεν ένοιωθε τέτοια δυσανεξία απέναντι στο κόμμα αυτό, θα προσέθετα εγώ, όπως άλλωστε σχολιάζαμε όλοι/ες όσοι/ες ανταμώναμε με το Νίκο.

Την ώρα που θα διαβάζεται το κείμενο αυτό, η στάχτη του αγαπημένου συντρόφου, θα έχει σκορπιστεί στη θάλασσα του Σαρωνικού, στην περιοχή της Αίγινας, που αγαπούσε ο Νίκος…

Έμαθα για πρώτη φορά για την παρουσία του Ν. Μπελογιάννη, στη σχολή των Χημικών Μηχανικών, στις αρχές του 1972, όταν οι Χημικοί είχαν συγκεντρώσει 44 υπογραφές κάτω από κείμενο που ζητούσε τη πραγματοποίηση γενικής συνέλευσης και εν συνεχεία εκλογών στο φοιτητικό σύλλογό τους. Τότε οι σύντροφοι του Ρήγα μας ανέφεραν, πως σημαντικό ρόλο, χωρίς όμως να επιθυμεί να φαίνεται, έπαιζε ο Νίκος Μπελογιάννης, που ήταν μαζί μας!

Καθώς αναπτύσσονταν το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα, σε κάθε σημαντική καμπή του, σε κάθε μαζική κινητοποίηση, πάντα μα πάντα το βλέμμα μου συναντιόντανε μια κάποια στιγμή με το χαμογελαστό βλέμμα του Νίκου .Ήταν πάντα εκεί, κρατημένος, «ένα βήμα πίσω» για να μη δώσει το δικαίωμα στα χουντικά όργανα να «χρωματίσουν» τον αγώνα μας. «Ο γιός του Νίκου Μπελογιάννη τους καθοδηγεί…» .

Τις αξέχαστες μέρες του Νοέμβρη μιλήσαμε για πρώτη φορά, το βράδυ της Πέμπτης. « Εγώ προτιμώ να είμαι έξω απ΄το Πολυτεχνείο, στους

γύρω χώρους, στις διαδηλώσεις» μου είπε. Και πρόσθεσε γελώντας: «Το βράδυ θα επιστρέφω μέσα για …τις συζητήσεις».

Ξανασυναντηθήκαμε στις αρχές Σεπτέμβρη του ΄74, στα γραφεία του ΘΟΥΡΙΟΥ, Ασκληπιού 10, όπου και εξέφρασε τη διάθεση να βοηθήσει ουσιαστικά στη σύνταξη.

Μέχρι τον Μάιο του ΄76, στη σποραδική παρουσία του στην Ελλάδα, είχε φύγει για μεταπτυχιακά στη Γκρενόμπλ, περάσαμε απολαυστικές στιγμές με ακραίες εντάσεις, αγωνίες, πολλή δουλειά, όχι μόνο …συγγραφής κειμένων, αλλά και ατέρμονες συζητήσεις και οραματισμούς…

Ο Νίκος ήταν ένας ευφυής άνθρωπος. Ιδιαιτέρως οξυδερκής, με χιούμορ. Καθολικής γνώσης, και γενναιόδωρος στο να τη μοιράζεται με τους άλλους.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως κουβαλούσε μέσα του και τους πάλευε, «τους δικούς του θεούς και τους δικούς του δαίμονες».

Ποιός/ά δεν μπορούσε καταλάβει το βάρος των προσωπικών βιωμάτων ενός παιδιού που γεννήθηκε στη φυλακή μένοντας εκεί τρία χρόνια. Ενός ανθρώπου που κουβαλούσε στις πλάτες του μια τόσο δύσκολη, φορτισμένη παράδοση του κομμουνιστικού κινήματος και της μετεμφυλιακής περιόδου της χώρας μας, συνδεμένη με την απώλεια του πατέρα και τη στέρηση της μάννας...

Το μεγάλωμα δίπλα στη Διδώ Σωτηρίου είχε ενσταλάξει βαθιά μέσα του τον αντιδογματισμό και τον αντισταλινισμό.

Βαθύτατα ενάντιος στον δογματισμό, στην ηγεσία και τους μηχανισμούς του ΚΚΕ μας έλεγε γελώντας: «Εμένα πάντως η διάσπαση του ΄68 μου επέτρεψε να είμαι αριστερός χωρίς να είμαι σταλινικός».

Όπως ήταν και ακραία αντιπαπανδρεϊκός και αντιλαϊκιστής, θεωρώντας τον Ανδρέα ως τον «ολετήρα» της χώρας… Μας έλεγε: «το βράδυ του ’81, όταν ο ελληνικός λαός επιβράβευσε τον τριτοκοσμικό λόγο του Ανδρέα κατάλαβα πως ήρθε η ώρα να φύγω...»

Η πορεία του στην ενεργό πολιτική δράση, με τελευταία την παρουσία του στην ΚΕ του ΚΚΕεσωτερικού το΄84-΄85, ήταν φανερό πως συν τω χρόνω, δεν τον κάλυπτε ως χώρος έκφρασης και προσφοράς.

Χωρίς να σταματήσει να εκφράζεται πολιτικά, πάντα στο χώρο αριστεράς, αφιερώθηκε από τη μια στην επιστημονική του δουλειά όπου ως στέλεχος στο Υπουργείο Πολιτισμού υπήρξε ο εμπνευστής και επικεφαλής του Κέντρου Λίθου για τις τεχνικές και τα υλικά συντήρησης των αρχαίων μνημείων. Και από την άλλη στη διαχείριση της τεράστιας πνευματικής κληρονομιάς και τις εκδόσεις/επανεκδόσεις των βιβλίων του Νίκου Μπελογιάννη-πατέρα, της Έλλης Παππά και της θείας του Διδώς Σωτηρίου.

Εσύ θάλασσα του Σαρωνικού, ας υποδεχτείς ήρεμα τη στάχτη του…

Δημήτρης Χατζησωκράτης


Εκτύπωση στις: 2024-03-28
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=11370