47 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...

«Ναι σύντροφε, θα νικήσουμε…»

Δημήτρης, Χατζησωκράτης

Αυγή της Κυριακής, 2020-11-15

Παρασκευή βράδυ, ώρα 11:45μμ, οι αστυνομικές δυνάμεις, ενισχυμένες με πλήθος χαφιέδων και πρακτόρων, συνεχίζουν το ανελέητο σφυροκόπημα του Πολυτεχνείου και των γύρο δρόμων, με δακρυγόνα αλλά και με κανονικά πλέον πυρά από διάφορες θέσεις που είχαν καταλάβει ακροβολιστές.

Μόλις έχω βγει από την αίθουσα που συνεδρίαζε η Γραμματεία της Συντονιστικής Επιτροπής. Οι πληροφορίες ότι τα τανκς κατεβαίνουν πλέον τη λεωφόρο Αλεξάνδρας έχουν αρχίσει να κάνουν το γύρο στο προαύλιο…

Μέσα στον ορυμαγδό, τα καπνογόνα, τις φωτιές τους πυροβολισμούς, τα τραγούδια στα μεγάφωνα, τα τεντωμένα χέρια, τα πρησμένα και κατακόκκινα μάτια των συναγωνιστών μια εικόνα έχει μείνει ανεξίτηλη μέσα μου…

Στα σκαλάκια της Αρχιτεκτονικής ανεβάζουν ένα φορείο πηγαίνοντάς το στο πρόχειρο Ιατρείο, που είχαν στήσει οι φοιτητές της ιατρικής στον πρώτο όροφο.

Πάνω του αντικρίζω ένα νέο ξαπλωμένο- μισοσηκωμένο- σχεδόν όρθιο να σηκώνει το χέρι του ψηλά σχηματίζοντας το σήμα της νίκης και να κραυγάζει συνεχώς: «Θα νικήσουμε»! Τον κοίταξα καθώς περνούσε από μπροστά μου. Το αριστερό του πόδι κρεμόταν κυριολεκτικά… σε μια πέτσα. Πυροβολημένος. Το αίμα ποτάμι…

«Ναι σύντροφε, θα νικήσουμε…».Έστρεψα αμέσως αλλού το κεφάλι. Το δάκρυ – και το παραμικρό –δεν του ταίριαζε…

Τέτοιες μέρες του Νοέμβρη η εικόνα αυτή έρχεται και ξαναέρχεται μπροστά μου. Την έχω περιγράψει δημόσια πολλές φορές. Η συγκίνησή μου, κάθε φορά, είναι η ίδια όπως εκείνο το βράδυ της 16ης Νοεμβρίου 1973.

Ο συναγωνιστής αυτός, σύμφωνα με τις διηγήσεις και των άλλων συντρόφων θεωρήθηκε νεκρός. Ποιος ακριβώς ήταν, αν και το έψαξα πολύ μετά τη πτώση της χούντας, δεν κατάφερα να μάθω.

Εκτύπωση στις: 2024-04-25
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=11403