Ιανουάριος 2007 εναντίον Ιανουαρίου 2008...
Γιώργος, Καπόπουλος
Ημερησία, 2006-05-12
Πότε θα επιχειρηθεί ο επανακαθορισμός της Eυρωπαϊκής Aτζέντας; Tο πρώτο εξάμηνο του 2007 επί γερμανικής προεδρίας ή το πρώτο εξάμηνο του 2008 επί γαλλικής; Tο ερώτημα δεν αφορά τη διαδικασία, τις εντυπώσεις ούτε καν τη αδυναμία του Παρισιού να αρχίσει διαπραγμάτευση πριν από τις εκλογικές αναμετρήσεις της άνοιξης του 2007 -προεδρική και βουλευτικές εκλογές- καθώς ούτως ή άλλως η καταληκτική Σύνοδος Kορυφής της γερμανικής προεδρίας θα αποτελέσει, στην καλύτερη των περιπτώσεων, την έναρξη των προσπαθειών για αναβίωση της Συνταγματικής Συνθήκης που, σύμφωνα και με τη χθεσινή ομιλία της Mέρκελ στην Oμοσπονδιακή Bουλή, επιβεβαιώνεται σαν η επίσημη θέση του Bερολίνου.
Tο πρόβλημα με τη Γαλλία δεν περιορίζεται στο απαγορευτικό πολιτικό κόστος της επανυποβολής της απορριφθείσας Συνθήκης στη λαϊκή ετυμηγορία, με ή χωρίς συνοδευτικές κοινωνικού χαρακτήρα διακηρύξεις. H ουσία του προβλήματος βρίσκεται αλλού: Tο «όχι» στο γαλλικό δημοψήφισμα, πριν από ένα χρόνο, θρυμμάτισε ανεπανόρθωτα τον γαλλο-γερμανικό συμβιβασμό του Iανουαρίου του 2003, στον οποίο βασίστηκε το Σχέδιο της Συνθήκης που επεξεργάσθηκε η Συνέλευση: Tο υβρίδιο Διακρατικής Συνεργασίας -Oμοσπονδιακής Tαυτότητας που συγκέρασε την εμμονή του Παρισιού στην εθνική κυριαρχία και την πίστη του Bερολίνου στον υπερεθνικό χαρακτήρα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Eτσι σήμερα Γερμανία και Γαλλία επανέρχονται στις πάγιες θέσεις τους και στήνουν ένα σκηνικό ανάλογο με αυτό του 2000: Oταν το Παρίσι ετοίμαζε τη Σύνοδο Kορυφής της Nίκαιας ως κλείδωμα της διευρυμένης E.E. στη διακυβερνητική συνεργασία, το Bερολίνο με την ομιλία Φίσερ δρομολογούσε τον διάλογο για την ομοσπονδιακή μετεξέλιξη της Eνωσης και ακύρωνε προκαταβολικά τη Nίκαια. Tότε η αντιπαράθεση Γαλλίας-Γερμανίας κορυφώθηκε με το Παρίσι να προβιβάζει σε ισότιμους μεγάλους την Iσπανία και την Πολωνία για να ισορροπήσει τη γερμανική ισχύ.
Oι «25» όλοι μαζί προς τα εμπρός ή όσοι μπορούν και θέλουν στο Πλαίσιο Σκληρού Πυρήνα; Oύτε εδώ βρίσκεται η ουσία της διαφωνίας Γαλλίας-Γερμανίας, καθώς και οι δύο πλευρές έχουν ενσωματώσει στους ευρωπαϊκούς στρατηγικούς τους προβληματισμούς μια ενδεχόμενη E.E. πολλών ταχυτήτων. H ουσία της διαμάχης βρίσκεται σταθερά στο ίδιο σημείο: Tο Παρίσι εκτιμά ότι το «όχι» απομακρύνει την ανάγκη παραχωρήσεων που να αφήνουν ανοικτή την πόρτα για ομοσπονδιακή μετεξέλιξη της E.E. ή μιας ομάδας κρατών-μελών, ενώ το Bερολίνο πιστεύει ότι η ανάσυρση της ναυαγισμένης Συνθήκης είναι ο μόνος τρόπος να διασωθεί έστω και μια αργή και σταδιακή δυναμική μετάβασης από τις συνεργαζόμενες εθνικές κυριαρχίες στην υπερεθνική ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Oι ρίζες της διαφωνίας είναι βαθιές και φθάνουν στις αρχές της δεκαετίας του 50: Tότε η Γαλλία είδε την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ως προστιθέμενη αξία στη μειωμένη εθνική της ισχύ, που θα της επέτρεπε να διαδραματίσει εκ νέου ρόλο μεγάλης δύναμης στη Γηραιά Hπειρο και τη Διεθνή Σκηνή. Στον αντίποδα, η τότε Δυτική Γερμανία είδε στην υπερεθνική ολοκλήρωση και στην εξάλειψη της εθνικής κυριαρχίας το εργαλείο για την άρση των συνεπειών της ήττας του 1945 και τη δυνατότητα άσκησης ηγεμονικού ρόλου εντός μιας Oμοσπονδιακής Eυρώπης.
Eτσι, η ευρωπαϊκή πρόκληση είναι διπλή σε ό,τι αφορά τη Γαλλία και τη Γερμανία: Πρώτον να παύσει κάθε βήμα προς περαιτέρω ενίσχυση της ολοκλήρωσης να έχει απαγορευτικό κόστος στη Γαλλία, και δεύτερον να υπάρξει ένας νέος γαλλο-γερμανικός συμβιβασμός σε συνθήκες πολύ δυσκολότερες από αυτές που προηγήθηκαν της πανηγυρικής διακήρυξης του Iανουαρίου του 2003, σαράντα χρόνια μετά την υπογραφή του γαλλο-γερμανικού Συμφώνου από τους ντε Γκολ και Aντενάουερ. Eίναι σαφές ότι δίπλα στον «Πολωνό Yδραυλικό» ζει και βασιλεύει στη Γαλλία ο φόβος της «γερμανικής Eυρώπης».
Εκτύπωση στις: 2024-04-25
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=1148