Το δικαίωμα στην ανυπακοή δεν ισχύει για όλους
Τάσος, Παππάς
Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2021-01-09
«Εμείς ανυπακοή, η κυβέρνηση ανοχή». Αυτό είναι το μήνυμα που έστειλε η διοίκηση της Εκκλησίας στο πολιτικό σύστημα. Τη γραμμή αυτή ακολουθούν οι ιεράρχες εδώ και πολλά χρόνια, την τακτική της υποχώρησης έχουν υιοθετήσει σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις. Η ηγεσία της Εκκλησίας θεωρεί ότι έχει το δικαίωμα να αμφισβητεί νόμους και πολιτικές αποφάσεις όταν πιστεύει ότι θίγονται τα συμφέροντά της και να απαιτεί από τις κυβερνήσεις να σέβονται την επιλογή της.
Βεβαίως, οποιαδήποτε άλλη συλλογικότητα διανοηθεί να πράξει το ίδιο θα αντιμετωπίσει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Υπήρξαν πολλοί τις προηγούμενες μέρες, κυρίως όσοι αποθεώνουν τον κ. Μητσοτάκη, που προέβλεπαν ότι η κυβέρνηση δεν θα υποχωρήσει στις πιέσεις της Ιεραρχίας, ότι θα εφαρμόσει τον νόμο της, ότι τελικώς οι ιεράρχες θα αναδιπλωθούν ή, στη χειρότερη περίπτωση, θα βρεθεί μια μέση λύση που θα ικανοποιεί και τις δύο πλευρές.
Διαψεύστηκαν παταγωδώς. Για ακόμα μια φορά πέρασε της Ιεραρχίας. Για ακόμα μια φορά η εκτελεστική εξουσία τσαλακώθηκε. Για ακόμα μια φορά η κοινοβουλευτική δημοκρατία δέχτηκε πλήγμα. «Και τι θέλατε να κάνουμε;», αναρωτήθηκαν ο νέος κυβερνητικός εκπρόσωπος Χρήστος Ταραντίλης και ο υπουργός Εσωτερικών Μάκης Βορίδης, «να στείλουμε τα ΜΑΤ να ασκήσουν βία στους πιστούς; Ε, αυτό δεν θα το κάνουμε». Δεν θα έχουν όμως κανένα πρόβλημα (για τον κ. Ταραντίλη κρατώ μια επιφύλαξη γιατί ακόμη δεν έχουμε επαρκή δείγματα γραφής) να στείλουν τα ΜΑΤ, να ασκήσουν βία αν μια μαζική διαδήλωση επιχειρήσει να αμφισβητήσει εμπράκτως έναν νόμο που ακυρώνει κατακτήσεις, υπονομεύει δικαιώματα και ανατρέπει τις σταθερές του βίου πολλών εργαζομένων.
Το δικαίωμα στην ανυπακοή δεν αφορά τους πάντες. Αμασκάρευτος κυνισμός. Τα συνδικάτα είναι δυσφημισμένα και με μικρό εκτόπισμα στην κοινωνία, οι ιεράρχες όμως έχουν επιρροή στο εκλογικό σώμα, μπορούν να βοηθήσουν όσους συμπεριφέρονται με ευλάβεια και να βλάψουν τους ασεβείς, τους άπιστους, τους αγνωστικιστές. Το έχουν αποδείξει στο παρελθόν. Κόμματα που είχαν σε περίοπτη θέση στις αναπεπταμένες σημαίες τους τον χωρισμό Κράτους-Εκκλησίας, όταν στην προσπάθειά τους να προχωρήσουν προς αυτήν την κατεύθυνση, ακόμα και με δειλά βήματα, συνάντησαν τη σφοδρή αντίδραση της διοίκησης της Εκκλησίας, υποχώρησαν ατάκτως. Φοβήθηκαν το κόστος. Εφτασαν στο σημείο να υποκύψουν στις αξιώσεις της Ιεραρχίας να απομακρυνθούν οι αυθάδεις υπουργοί, που υποτίθεται πως επιδίωκαν να βεβηλώσουν τα ιερά και τα όσια της φυλής. Παραδόθηκαν χωρίς να δώσουν μάχη.
Το έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου με τον Αντώνη Τρίτση, το έκανε ο Αλέξης Τσίπρας με τον Νίκο Φίλη. Βεβαίως έχουν υποστεί και ήττες οι ιεράρχες. Δεν ήθελαν ούτε τον πολιτικό γάμο, ούτε τον πολιτικό όρκο, ούτε το αυτόματο διαζύγιο, ούτε τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων, ούτε το σύμφωνο συμβίωσης, ούτε λατρευτικούς χώρους για τους μουσουλμάνους, ούτε την καύση των νεκρών, ωστόσο οι ρυθμίσεις για αυτά τα ζητήματα έρχονταν από την Ευρωπαϊκή Ενωση με την οποία η διοίκηση της Εκκλησίας δεν επιθυμούσε να συγκρουστεί, γιατί εκτός των άλλων ήταν και οι πόροι από τα ευρωπαϊκά ταμεία. Εντάξει, αιρετικοί είναι αυτοί (καθολικοί, διαμαρτυρόμενοι), θα δώσουν λόγο στον Υψιστο όταν έρθει η ώρα, αλλά έχουν λεφτά και οι μητροπόλεις έχουν ανάγκες.
Αφού κατάφεραν να νικήσουν δύο πολιτικούς ηγέτες που δεν ανήκαν στη Δεξιά του Κυρίου -τον μάλλον άθρησκο μέχρι την περιπέτεια της υγείας του Ανδ. Παπανδρέου και τον δηλωμένο άθεο Αλ. Τσίπρα- τους ήταν αδύνατον να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι θα χαλάσει τη συνταγή ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Δηλαδή, ο πολιτικός που κάνει μεγάλους σταυρούς, ορκίζεται στο ευαγγέλιο, φιλάει εικόνες, παρίσταται στις λιτανείες, είναι ο επικεφαλής του κόμματος που έχει ως βασική αρχή το τρίπτυχο «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» και ήταν αυτός που τους ζητούσε να καλέσουν τους πιστούς να διαδηλώσουν εναντίον της προηγούμενης κυβέρνησης για να αποτραπεί το «ξεπούλημα» της Μακεδονίας. Ετσι, τώρα αντέδρασαν δυναμικά και ο κ. Μητσοτάκης κατάπιε την προσβολή.
Ο σημερινός πρωθυπουργός δεν κρύβει πως εκτιμά τον Κώστα Σημίτη (άλλωστε, ανθρώπους του έχει βάλει στην κυβέρνηση και έπεται συνέχεια), αλλά δεν τόλμησε να λειτουργήσει όπως εκείνος στο θέμα των ταυτοτήτων. Καλός ο εκσυγχρονισμός του, αλλά να μην το παρακάνουμε. Υπάρχουν και όρια. Αλλά και η Ιεραρχία αποθηριωμένη λόγω των επιτυχιών της αρνείται να δει κατάματα την πραγματικότητα. Με τη στάση της διώχνει κόσμο.
Οπως επισημαίνει ο Σταύρος Ζουμπουλάκης «είναι αλλεργική στην ελευθερία της γνώμης, αλλεργική στη συζήτηση… Είναι μια Εκκλησία στραμμένη στο παρελθόν, ενθυμούμενη, αναλογιζόμενη και νοσταλγούσα παλιές ένδοξες μέρες, ανήμπορη να απευθυνθεί στον σύγχρονο άνθρωπο. Και, μαζί με αυτό, είναι μια Εκκλησία η οποία δεν σκέφτεται… Εχει έναν λόγο κοινοτοπικό, κούφιο, που περνάει πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων» (σελ. 184-185 «Εντεκα Συναντήσεις» Σταύρος Ζουμπουλάκης, συζητώντας με τον Στρατή Μπουρνάζο, εκδόσεις Πόλις).
Εκτύπωση στις: 2024-04-16
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=11493