«Με το χέρι στην καρδιά» λοιπόν

Δημήτρης, Χριστόπουλος

Η Καθημερινή, 2021-02-09

Το Σαββατοκύριακο είχα την τύχη να δω δύο έγκριτους αρθρογράφους στην «Καθημερινή» ευπρεπώς να με «περιλαβαίνουν» για τις αρνητικές θέσεις που έχω εκφράσει σχετικά με το μέτρο της εγκατάστασης της Ελληνικής Αστυνομίας στα πανεπιστήμιά μας.

Ο Πάσχος Μανδραβέλης με ενεκάλεσε διότι υποστήριξα σε κείμενό μου στα «Νέα» (4/2) ότι δεν αρκεί να επικαλείται κανείς περιστατικά για να χαράσσει πολιτικές. Είχα γράψει ότι σε μια συζήτηση της Ελληνικής Ενωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (με συντονιστή τον Γ. Ιωαννίδη), μεταξύ Ξ. Κοντιάδη, Κ. Τσιτσελίκη και Αγγ. Συρίγου, οι μεν πρώτοι επιχειρηματολογούσαν για ποιο λόγο η συνταγματική τάξη μας δεν χωράει ΕΛ.ΑΣ. στο πανεπιστήμιο, ενώ ο υφυπουργός επαναλάμβανε περιστατικά βίας τα οποία, κατά την άποψή του, δικαιολογούν το μέτρο.

Εγραψα μάλιστα ότι η όλη συζήτηση μου θύμιζε ένα τηλεοπτικό ντιμπέιτ της δεκαετίας του ’90, όπου ένας εγκληματολόγος προσπαθούσε να μιλήσει για την εγκληματικότητα στην Ελλάδα και ο συνομιλητής του φώναζε διαρκώς ότι του έκλεψαν το σπίτι. Ναι, λοιπόν, πιστεύω ότι όσο και αν έχει σημασία να ληφθεί υπόψη η εμπειρία του θύματος μιας βίαιης και παράνομης συμπεριφοράς, αυτή δεν αρκεί για να χαραχθεί πολιτική. Ο Πάσχος Μανδραβέλης δεν με έπεισε για το αντίθετο.

Τουναντίον μάλιστα, προέβη σε έναν παραλληλισμό που θεωρώ εντελώς άτοπο: όπως, λέει, τα θύματα σεξουαλικής βίας δεν αναφέρουν στις Αρχές τους βιασμούς και τις παρενοχλήσεις, έτσι κάνουν και τα θύματα βίας στα πανεπιστήμια. Να συμπαθάει λοιπόν ο κ. Μανδραβέλης (του το δανείζομαι αυτό) αλλά η σύγκριση είναι παντελώς αδόκιμη. Οι δύο περιπτώσεις δεν έχουν καμία σχέση. Και με το χέρι στην καρδιά τον καλώ να το ξανασκεφθεί.

Ο Αγγελος Συρίγος μήνυσε τους ανθρώπους που τον κακοποίησαν και αυτοί τιμωρήθηκαν, όπως θα τιμωρούνταν ο οποιοσδήποτε νταής σηκώσει το χέρι του πάνω μας. Θυμίζω επίσης ότι πολλοί νταήδες μένουν δυστυχώς ατιμώρητοι, είτε σηκώσουν το χέρι εντός ή εκτός πανεπιστημίου. Οι γυναίκες που έχουν βιαστεί ή κακοποιηθεί σεξουαλικά έχουν εσωτερικεύσει το τραύμα σε τέτοιο βαθμό και έχουν υποστεί τέτοιους κοινωνικούς καταναγκασμούς που δεν μπορούσαν καν να το εκθέσουν. Γι’ αυτό και έχει μεγάλη σημασία το ξέσπασμα του ελληνικού MeToo, γι’ αυτό και τους συμπαραστεκόμαστε. Ο Πάσχος Μανδραβέλης υπέστη βία, την κατήγγειλε αμέσως και καλά έκανε. Είναι απολύτως άκυρη, λοιπόν, η σύγκριση.

Το γεγονός ότι η σύγκριση με τα θύματα σεξουαλικής βίας είναι άκυρη δεν σημαίνει ωστόσο ότι δεν υπάρχει βία στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Κι εγώ έχω, στα είκοσι χρόνια που διδάσκω, υποστεί μία φορά αυτό που ο Πάσχος Μανδραβέλης υπέστη τρεις, δηλαδή σχεδόν έμπρακτη επίθεση. Αλλά τέτοια βία υπέστην και δύο φορές σε δημόσιες εκδηλώσεις, τη μία στην ΕΣΗΕΑ και την άλλη στην Παλιά Βουλή. Και το σπίτι μου στο χωριό έχουν διαρρήξει άλλη μια φορά, και πάει λέγοντας. Τι εννοώ; Οτι η βία δεν είναι η «κανονικότητα» που επικαλούνται οι θιασώτες της εισαγωγής της ΕΛ.ΑΣ. στα πανεπιστήμια. Δεν είμαστε παλαβοί οι περισσότεροι διδάσκοντες στα πανεπιστήμια που φωνάζουμε ότι το μέτρο θα κομίσει κακά. Εκτός εάν πιστέψει κανείς ότι είμαστε μαζοχιστές…

Εχω πειστεί ότι η κυβέρνηση κόπτεται για το μέτρο αυτό, διότι θέλει την ιδεολογική και πολιτική ρεβάνς από την Αριστερά. Αλλά οι ρεβάνς και δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα και οδηγούν σε επικίνδυνες ατραπούς. Αυτό λέω και στον φίλτατό μου Νίκο Αλιβιζάτο, που στο δικό του κείμενο μου ζήτησε να βάλω το χέρι στην καρδιά (εξ ου και ο τίτλος μου) και να απαντήσω εάν θα καλούσα στο μάθημά μου χωρίς να φοβάμαι παρατράγουδα «όχι βέβαια τον Αμερικάνο ή τον Γερμανό πρέσβη, αλλά δημοσιογράφους που έχουν αρθρογραφήσει ανοιχτά είτε κατά της 17Ν είτε υπέρ του νεοφιλελευθερισμού». Τον Νίκο Αλιβιζάτο πάντως, που έχει κάνει και τα δύο, τον έχω καλέσει δύο-τρεις φορές. Οσες τον έχω καλέσει, έχει ανταποκριθεί και τον ευχαριστώ. Κανένα παρατράγουδο.

Ενας από τους καλύτερους φοιτητές που είχα ποτέ στο Πάντειο ανήκε στην Ακρα, την ακρότατη Δεξιά. Ευπρεπής πάντα, σήκωνε το χέρι του, έλεγε πράγματα τα οποία με έβγαζαν από τα ρούχα μου, τα αντέκρουα όταν θεωρούσα παιδαγωγικά σκόπιμο, οι άλλοι φοιτητές μούγκριζαν, τους έλεγα να κάνουν ησυχία και η ζωή συνεχιζόταν. Αυτή είναι η ζωή που θέλω να συνεχιστεί στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Χωρίς αστυνομία.

Εκτύπωση στις: 2024-04-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=11560