Αλλο τρικάκια, άλλο μολότοφ
Γιώργος, Γιαννουλόπουλος
Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2021-03-06
Δεν είναι καθόλου απορίας άξιον ότι στην κόντρα κυβέρνησης – αντιπολίτευσης, το κύριο σημείο τριβής έχει να κάνει με θέματα νόμου και τάξης. Από το πανεπιστημιακό άσυλο και την αστυνομία στα ΑΕΙ μέχρι τον Κουφοντίνα. Και δεν είναι απορίας άξιον για τον εξής απλούστατο λόγο: αμφότεροι οι αντίδικοι κρίνουν ότι από την όλη υπόθεση θα βγουν κερδισμένοι.Για τον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν οφέλη. Κατ’ αρχάς, η κίνηση αυτή είναι εξωστρεφής και ως τέτοια αποτελεί αντίδοτο στην εσωστρέφεια που είχε φουντώσει τελευταία στις τάξεις του. Ταυτόχρονα εξυπηρετεί τον απώτερο στόχο του να παρουσιάσει τη Νέα Δημοκρατία σαν ένα κόμμα ακροδεξιό, απόγονο της ΕΡΕ για τους πολύ ηλικιωμένους και της χούντας για τους μεσήλικες, και με το επιχείρημα αυτό να την απομονώσει για να τεθεί επικεφαλής του αντιδεξιού μετώπου που θα προκύψει.
Σαν ιδέα καλή ακούγεται. Στην πράξη όμως χωλαίνει. Διότι η μεγάλη αντιδεξιά παράταξη θα πρέπει να συμπεριλαμβάνει και το κέντρο. Πράγμα απίθανο, για να μην πω αδύνατο, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ τονίζει το αριστερό, μαχητικό προφίλ του. Και μια και το ’φερε η κουβέντα, στην περίπτωση του Κουφοντίνα είμαι της γνώμης ότι στο όνομα της ισονομίας θα πρέπει να εφαρμοστεί ο νόμος.
Υπάρχει όμως άνθρωπος που να πιστεύει ότι αν ο Κουφοντίνας ήταν όχι ένας αριστερός δολοφόνος, αλλά ένας χρυσαυγίτης, θα μαζεύαμε υπογραφές και θα κατεβαίναμε στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούμε; Με την ίδια λογική, αν οι ακροδεξιοί είχαν κάνει κατάληψη σε πανεπιστημιακούς χώρους και φωτογράφιζαν έναν αριστερό πρύτανη που του έχουν κάνει το γραφείο λαμπόγυαλο να κρατάει μια ανάλογη ταμπέλα, δεν θα απαιτούσαμε την καταστολή τους από την αστυνομία; Μήπως προσβάλλουμε τον Ρουπακιά όταν τον αποκαλούμε δολοφόνο;
Στην αντίπερα όχθη, η Νέα Δημοκρατία δεν φαίνεται να ενοχλείται ιδιαίτερα από την επίδειξη αριστεροσύνης του ΣΥΡΙΖΑ. Πιθανολογώ ότι την καλοβλέπει και ίσως θα ήθελε να συνεχιστεί. Γιατί μπορεί να συσπειρώνει εκείνους που έτσι κι αλλιώς είναι δικοί του, αλλά δεν φέρνει καινούργιους. Τα μαντάτα από τις δημοσκοπήσεις το επιβεβαιώνουν. Η μεγάλη πλειονότητα των ψηφοφόρων με άλλα πράγματα ασχολείται. Π.χ. πότε θα βγούμε από τα σπίτια μας ή πότε θα ανοίξω ξανά το μαγαζί μου, τι θα γίνει με το εμβόλιο κοκ. Ταυτόχρονα, και κατά μείζονα λόγο, επικροτούν τη στάση της πολιτείας απέναντι στα «δρώμενα» της άκρας Αριστεράς, τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ καταδικάζει μεν φραστικά και την ίδια στιγμή υπαινίσσεται ότι «καλά ντε, δεν έγινε και τίποτα».
Γι’ αυτή τη στροφή της κοινής γνώμης μπορεί να ευθύνεται εν μέρει η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ να υποβαθμίζει τις ευθύνες των κάθε λογής αριστεριστών και αναρχικών. Αλλά, στην αντίπερα όχθη της Νέας Δημοκρατίας έχει αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά μια απειλή που μας αφορά όλους.
Πιο συγκεκριμένα, έχοντας εξασφαλίσει κατά κάποιον τρόπο την άδεια από τους πολίτες να καταργήσουν τα διάφορα «άδυτα» για να επανέλθει η ομαλότητα, η κυβέρνηση, η αστυνομία και τα φιλικά ΜΜΕ δημιουργούν συστηματικά μια ατμόσφαιρα αυταρχισμού και γενικής απαγόρευσης που καλύπτει κάθε εκδήλωση διαφωνίας. Για να το πω αλλιώς, έχουν σβήσει τη γραμμή που χωρίζει τον ακτιβισμό από την ακραία πολιτική βία. Ομως ο ακτιβισμός δεν πρέπει να εκληφθεί ως απειλή. Είναι μια μορφή πολιτικής δράσης καθόλα αποδεκτή σε όλες τις στοιχειωδώς ανοιχτές κοινωνίες
Ενα ενδεικτικό παράδειγμα: κάθε τόσο διαβάζουμε την είδηση ότι «κάποιοι» πέταξαν τρικάκια έξω από ένα υπουργείο, παραπέμποντας στους «γνωστούς άγνωστους» και άλλα στερεότυπα. Γιατί όμως το γεγονός αποτελεί είδηση; Ποιος απειλείται από τα τρικάκια και ποιος νόμος τα απαγορεύει; Γιατί αρνούνται να δουν την εμφανέστατη διαφορά ανάμεσα στα τρικάκια και τις μολότοφ;
Ο ισχυρισμός ότι αυτοί που πετάνε τρικάκια είναι αυτοί που πετάνε και μολότοφ δεν ευσταθεί. Διότι ο νόμος δεν επιτρέπει να διώκεται κάποιος, ας πούμε ο Ρουβίκωνας, για κάτι που δεν συνιστά ποινικό αδίκημα επειδή δεν τιμωρήθηκε για κάτι που ήταν. Επιπλέον οφείλουμε να λάβουμε υπόψη μας διάφορες ενδείξεις, για να μην πω αποδείξεις, για τη διείσδυση ακροδεξιών στις τάξεις της αστυνομίας, όπως έδειξαν τα αποτελέσματα στα εκλογικά τμήματα όπου ψηφίζουν αστυνομικοί.
Θα μπορούσε κάποιος να αντιτάξει ότι η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον ακτιβισμό και την ποινικά κολάσιμη χρήση βίας δεν είναι πάντα εμφανής. Να το δεχτώ. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει. Η εξάλειψη της μεταξύ τους διαφοράς αποτελεί ιδιάζον χαρακτηριστικό των αυταρχικών καθεστώτων. Και είμαι σίγουρος ότι εκείνοι που θεωρούν εαυτούς πολιτικά φιλελεύθερους οφείλουν να το ξέρουν και να το τηρούν.
Εκτύπωση στις: 2024-04-24
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=11605