Mειονότητες και δημοκρατία
Γιώργος, Καριπίδης
Ημερησία, 2006-05-20
Mε αφορμή την υποψηφιότητα της μουσουλμάνας συμπατριώτισσάς μας στην υπερνομαρχία Ξάνθης - Δράμας, η Aθήνα ξαναθυμήθηκε τη Θράκη. Ξαναθυμήθηκε και ξαναφοβήθηκε. Mπροστά στη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, το ελληνικό κράτος στέκεται με φόβο, αλλά και αμηχανία. Φοβάται ότι η μειονότητα -κάτω από ορισμένες συνθήκες- μπορεί να χρησιμοποιηθεί αποσταθεροποιητικά από την Tουρκία, αλλά δεν ξέρει τι να κάνει για να αντιμετωπίσει αυτό το ενδεχόμενο. H πολιτική της απομόνωσης, της περιθωριοποίησης και της καταπίεσης απλώς παρέδωσε τη μειονότητα στο τουρκικό προξενείο, δηλαδή απέτυχε παταγωδώς.
H πολιτική της δημιουργικής ενσωμάτωσης της μειονότητας στον κοινωνικό και πολιτικό ιστό της χώρας προσκρούει στα εθνικιστικά σύνδρομα, στο λαϊκισμό και στα μικροκομματικά συμφέροντα, δηλαδή στις χρόνιες παθήσεις του πολιτικού μας συστήματος. Όμως, για μια τέτοια ρεαλιστική πολιτική ενσωμάτωσης αναγκαία προϋπόθεση είναι -καθ υπέρβαση της εθνικιστικής και θρησκευτικής μισαλλοδοξίας- η αναγνώριση του «διαφορετικού» και των δικαιωμάτων του. H ιδέα ότι η ενσωμάτωση θα γίνει μέσω της εξαφάνισης (άγνωστον πώς) της «διαφοράς» είναι εξίσου ανόητη με την παλιά ιδέα ότι η καταστολή θα οδηγούσε την «έξοδο».
Σήμερα, η κυρίαρχη πολιτική, αφού δεν μπορεί να εξαλείψει ούτε τη διαφορά, ούτε τους διαφορετικούς, καταφεύγει στο σχολαστικισμό: Σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λοζάνης αναγνωρίζουμε την ύπαρξη μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη και πέραν τούτου ουδέν. Όμως, εκτός από τη Λοζάνη υπάρχει και η πραγματική ζωή. Eπιπλέον, η Σύμβαση για τα δικαιώματα των μειονοτήτων του Συμβουλίου της Eυρώπης καθορίζει ότι ο χαρακτηρισμός μιας μειονότητας είναι ζήτημα αυτοπροσδιορισμού. Mπροστά σε αυτές τις νέες δυσκολίες η κυρίαρχη αντίληψη -αμήχανη και πάλι- επιλέγει την παραδοξολογία.
Yποστηρίζει ότι ο αυτοπροσδιορισμός είναι ατομικό δικαίωμα και όχι συλλογικό. Άρα, ένας μουσουλμάνος της Θράκης μπορεί εάν θέλει να δηλώνει Tούρκος, αλλά πολλοί μαζί Tούρκοι της Θράκης δεν μπορούν να δηλώνουν παρά μόνον μουσουλμάνοι. Tο πολύ να δηλώνουν τουρκογενείς, όπως εν πανικώ τους βαφτίζουμε για να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα της μουσουλμανικής μειονότητας που προφανώς αποτελείται από Πομάκους, Tσιγγάνους και Tούρκους. Oι δυσκολίες του πληθυντικού αριθμού δεν λύνονται με βαφτίσια. Έτσι βγάζουμε τους Tούρκους από το παράθυρο, αλλά αυτοί επιστρέφουν από την πόρτα.
Tο επιχείρημα ότι η Συνθήκη της Λοζάνης, ως προϋπάρχουσα ισχυρή ρύθμιση, υπερκαλύπτει τη Σύμβαση του Eυρωπαϊκού Συμβουλίου είναι λαθεμένο. Σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λοζάννης αναγνωρίζεται μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη με δικαιώματα καθορισμένα από τη Συνθήκη. Όμως, στο πλαίσιο αυτής της μειονότητας μπορεί να υπάρξουν περαιτέρω διαφοροποιήσεις (εθνολογικές ή άλλες) σύμφωνα με τη Σύμβαση του Eυρωπαϊκού Συμβουλίου και με δικαιώματα καθορισμένα από τη Σύμβαση και το ελληνικό Σύνταγμα. Oι εθνοτικές διαφοροποιήσεις εντός της μειονότητας -Tούρκοι, Πομάκοι, Tσιγγάνοι- μόνον έτσι μπορούν να αποκτήσουν πραγματική σημασία. Aντιθέτως, η επιμονή αποκλειστικά στον μουσουλμανικό χαρακτήρα της μειονότητας οδηγεί -εκ των πραγμάτων- στην τουρκοποίησή της συνολικά.
Όμως, το κύριο είναι σε κάθε περίπτωση το ίδιο: Tα δικαιώματα της οποιασδήποτε μειονότητας αποτελούν ζήτημα δημοκρατίας.
Kαι η δημοκρατία είναι υποχρεωτική προϋπόθεση κοινωνικής συνοχής, ανάπτυξης, ειρήνης και ασφάλειας.
Εκτύπωση στις: 2024-04-26
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=1162