Μπροστά στον καθρέφτη μας
χωρίς …"βαρβάρους", μετά την αλλαγή της τουρκικής πολιτικής
Θανάσης, Γεωργακόπουλος
Τα Νέα, 2004-04-08
Πολλοί/ες είχαν/με προειδοποιήσει πως κάτι αλλάζει. Στην αρχή ήταν η κινητοποίηση μεγάλης μερίδας των Τουρκοκυπρίων και, στη συνέχεια, η επακόλουθη αλλαγή συσχετισμών στις εκλογές τους. Έπειτα ήταν τα συμβιβαστικά σήματα της κυβέρνησης Ερντογάν, τα οποία έγιναν ισχυρότερα κατά τη διάρκεια της ελληνικής προεκλογικής περιόδου, ανεξαρτήτως αν αντιμετωπίζονταν με ανοησίες περί "επικοινωνιακών ελιγμών".
Το αποτέλεσμα αυτής της στροφής φάνηκε στη Λουκέρνη. Ο Ντενκτάς έμεινε πίσω στα Κατεχόμενα, η άκαμπτη στάση από το "βαθύ κράτος" παραμερίστηκε και επικράτησε η διάθεση της συνδιαλλαγής.
Θα περίμενε κανείς πως η ελληνοκυπριακή πλευρά, με βάση όσα υποστήριζε από το ’74, θα πανηγύριζε μ’ αυτή την εξέλιξη. Δυστυχώς, όμως, συνέβη το αντίθετο. Και μάλιστα, με απόλυτη ευθύνη της Κυπριακής Προεδρίας, στήθηκε ένας μηχανισμός οργουελιανής παραπληροφόρησης, με στόχο να πείσει πως το 4ο σχέδιο Ανάν ήταν ένα δαιμονικό φιλοτουρκικό κατασκεύασμα!
Ευτυχώς μόλις έκατσε ο κουρνιαχτός της παραπληροφόρησης άρχισε να διαδίδεται η αλήθεια πως, δηλαδή, το 4ο -κι ακόμα περισσότερο το 5ο και τελικό σχέδιο Ανάν- ήταν σημαντικά βελτιωμένα σε σχέση με τα προηγούμενα.
Οι ελληνοκυπριακές παρατηρήσεις στα αρχικά σχέδια αφορούσαν θέματα λειτοργικότητας, βιωσιμότητας και μεταβατικών διατάξεων και έγιναν εξ ολοκλήρου, σχεδόν, αποδεκτές. Οι τελευταίες, δε, παρατηρήσεις που αφορούσαν την αντίθεση στην ύπαρξη μόνιμων παρεκκλίσεων από το ευρωπαϊκό κεκτημένο έγιναν, επίσης, αποδεκτές με δύο εξαιρέσεις. Η μία απ’ αυτές δεν ενοχλεί ενώ τη δεύτερη -για το όριο 5% Ελλήνων και Τούρκων που επιτρέπεται να κατοικούν στο "συστατικά κράτη"- την είχε ζητήσει η δική μας πλευρά, παρά τη γενική της ρητορική!
Πως είναι, λοιπόν, δυνατόν η ελληνοκυπριακή πλευρά να έχει αποδεχτεί ως βάση διαπραγμάτευσης -και όχι μόνο- όλα τα αρχικά σχέδια Ανάν και να μην αποδέχεται το 4ο και το τελικό, τα οποία είναι και βελτιωμένα; Μήπως, επειδή τα προηγούμενα τα απέρριπτε ο Ραούφ Ντεκτάς ενώ τώρα, μετά την τουρκική στροφή, τα αποδέχθηκε η τουρκοκυπριακή πλευρά; Μήπως, δηλαδή, οι "βάρβαροι" ήταν μια κάποια λύσις; Μήπως τώρα, που μείναμε μόνοι μπροστά στον καθρέφτη, βλέπουμε το πραγματικό -και σωβινιστικό- είδωλό μας;
Έως τώρα, όμως, προσπαθούσαμε να πείσουμε τη διεθνή και την ευρωπαϊκή κοινότητα πως το είδωλο αυτό αφορά τους άλλους και μόνο. Πως θα αντέξουμε την "αποκάλυψη", στην περίπτωση του απευκταίου "όχι";
Η ελληνοκυπριακή πλευρά στις συμφωνίες κορυφής Μακαρίου-Ντεκτάς και Κυπριανού-Ντεκτάς το ΄77 και ΄79 είχε συνομολογήσει τον συμβιβασμό της δικοινοτικής-διζωνικής ομοσπονδίας. Αυτό το σχήμα αποτυπώνει το τελικό σχέδιο Ανάν και κανείς δεν μπορεί να πεισθεί πως υπάρχουν ριζικά διαφορετικοί τρόποι για την αποτύπωσή του. Ως εκ τούτου τυχόν απόρριψή του θα στείλει το μήνυμα σε όλη τη διεθνή κοινότητα πως η ελληνοκυπριακή πλευρά επί 30 χρόνια χρησιμοποιούσε ρητορικά και μόνο τη δέσμευση των συμφωνιών, επιδιώκοντας -κατά βάθος- την επιστροφή στη μαύρη για τους τουρκοκύπριους περίοδο ΄63-΄74.
Έπειτα, η ελληνική πλευρά όταν έπεισε τους ευρωπαίους εταίρους, στο Ελσίνκι, να αποσυσχετίσουν την ένταξη της Κύπρου από τη λύση του πολιτικού προβλήματος ανέλαβε την υποχρέωση να συνεισφέρει στις προσπάθειες του Γ.Γ. του ΟΗΕ για λύση, πράγμα που θα συνεκτιμάτο -όπως, εμμέσως, αναφερόταν- από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στην τελική του κατάληξη. Μέχρι, λοιπόν, την απόφαση της Ε.Ε. για τη διεύρυνση και την επικύρωσή της από τα κράτη-μέλη, η ελληνοκυπριακή πλευρά ήταν θετική στις προσπάθειες του Γ.Γ. Άλλαξε -σε επίπεδο Προεδρίας- όταν "έδεσε το γάϊδαρό της".
Είναι προφανές πως αν αυτή η στάση της Κυπριακής Προεδρίας επικροτηθεί στο δημοψήφισμα θα εμπεδωθεί μια εικόνα εμπαιγμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κι αυτό θα έχει επιπτώσεις για την πορεία της Κύπρου εντός Ε.Ε. αλλά και για την Ελλάδα, στην οποία πήρε αρκετά χρόνια για να αποτινάξει την εικόνα του εταίρου-"μαύρου πρόβατου".
Είναι και αυτός ένας καθοριστικός λόγος που επιβάλλει στην ελληνική πλευρά να πάρει σαφή και καθαρή θέση υπέρ του ναι, με σεβασμό, βέβαια, στις διαδικασίες και τις ευαισθησίες των ελληνοκυπρίων.
Ίσως βέβαια, ήταν κατανοητό να κατατρέχει τον κ. Καραμανλή στους έως τώρα χειρισμούς το "φάντασμα της Ζυρίχης". Και πράγματι λύση στο Κυπριακό δεν μπορεί να επιβληθεί "έξωθεν" ούτε να ευδοκιμήσει αν μπλέξει στα γρανάζια της γνώριμης ελληνικής κομματικής διελκυνστίδας. Όμως, αν χθες -ελέω "φαντάσματος"- ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά. Τώρα είναι, πλέον, η ώρα για σαφή και καθαρή θέση.
Αναφερθήκαμε πριν στις συνέπειες -διεθνείς και ευρωπαϊκές- από ένα όχι, όμως, θα ήταν λάθος αν το ναι υποστηριζόταν αποκλειστικά στη βάση των αρνητικών επιπτώσεων του όχι. Ο συμβιβασμός, ανεξαρτήτως αν, όπως κάθε συμβιβασμός, δεν περιέχει το 100% των θέσεών μας, είναι σε ένα σχέδιο το οποίο, πέραν των άλλων, ακυρώνει τις περισσότερες από τις συνέπειες της στρατιωτικής ήττας του ΄74, καθώς αποτρέπει τη διχοτόμηση, απομακρύνει τα στρατεύματα κατοχής, επιστρέφει το 10%, περίπου, των κατεχομένων εδαφών, επιτρέπει στα 2/ 3, σχεδόν, των ελληνοκυπρίων προσφύγων να επιστρέψουν υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση και στους υπόλοιπους, σταδιακά, υπό Τ/Κ, περιθωριοποιεί οριστικά τον Ραούφ Ντεκτάς κ.ο.κ.. Αυτός ο συμβιβασμός, που τις βασικές του αρχές έχουμε διακηρύξει από το ΄77, είναι, πράγματι, "οδυνηρός" αλλά για τους ένθεν κακείθεν σωβινιστές. Αυτή είναι η σαφής και καθαρή θέση.
Γι’ αυτό το ναι στο δημοψήφισμα δεν είναι "επώδυνο" αλλά η ψήφος της ελπίδας. Για την επανενωμένη Κύπρο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, για την ευρύτερη περιοχή.
Εκτύπωση στις: 2024-04-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=117