«Σε ρότα δικομματισμού το κομματικό σύστημα»
Νίκος, Μαραντζίδης
Εποχή, 2021-04-18
Πρώτη παρατήρηση: Οι εκλογές του 2019 επανευθυγράμμισαν το κομματικό σύστημα σε μία ρότα δικομματισμού, μετά από επτά χρόνια ρευστότητας και κατακερματισμού. Αναμφίβολα, το άθροισμα των δύο κομμάτων (71,5%) υπολείπεται των αντίστοιχων αθροισμάτων του δικομματισμού της δεκαετίας του ’80 ή του ’90, αλλά πλησιάζει αυτό των εκλογών του 2009. Σε αυτή τη φάση, μπορούμε να μιλάμε για μια τάση παγίωσης ενός δικομματισμού ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ. Υπό αυτή την οπτική, οι εκλογές του 2019 δείχνουν να σταθεροποιούν ανακατατάξεις που προέκυψαν τα προηγούμενα χρόνια. Σχηματικά αυτό σημαίνει ότι η ΝΔ παραμένει ένας μεγάλος πόλος και ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ένα δυνάμει κόμμα εξουσίας.
Δεύτερη παρατήρηση: Δύο είναι οι παράγοντες που μπορούν να ερμηνεύσουν την καχεκτικότητα του δικομματισμού. Ο πρώτος είναι ο χαμηλότερος, σε σχέση με το παρελθόν, βαθμός κομματικής ταύτισης των ψηφοφόρων έναντι των κομμάτων. Ο δεύτερος είναι ο μικρότερος βαθμός κοινωνικής δικτύωσης των κομμάτων, σε σχέση με το παρελθόν.
Ο Τσίπρας έχει τη δυνατότητα να επανέλθει σε ένα εύλογο χρόνο, αν όχι στις επόμενες στις μεθεπόμενες εκλογές, όπως θα συνέβαινε στον παραδοσιακό δικομματισμό; Η απάντηση είναι δεν ξέρω. Όλα τα σενάρια είναι πιθανά. Όμως, σήμερα, η ΝΔ εμφανίζει μια δημοσκοπική πρωτοκαθεδρία, μια μιντιακή κυριαρχία, που είναι ένα μεγάλο ζήτημα και χρήζει ειδικής συζήτησης, και μια καλύτερη τοποθέτηση μέσα στο κομματικό σύστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι περισσότερο απομονωμένος από τη Νέα Δημοκρατία. Που μπορεί να οδηγήσει αυτό; Κάτω από ορισμένες συνθήκες, δεν θα απέκλεια να ζήσουμε στην Ελλάδα μια περίπτωση γερμανικού τύπου CDU, δηλαδή ένα κόμμα που είναι πολύ καιρό στη διακυβέρνηση αλλάζοντας συμμαχίες, ή ακόμα χειρότερα –για τον ΣΥΡΙΖΑ εννοώ- να βρεθεί σε μία κατάσταση μεταπολεμικής Ιταλίας, με τη Νέα Δημοκρατία να είναι η Χριστιανική Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ το παλίο PCI, όπου θα κερδίζει ένα ποσοστό 25-35%, αλλά στην πραγματικότητα θα είναι απομονωμένος και δεν θα μπορεί ποτέ να κερδίσει.
Τρίτη παρατήρηση: Που πάνε τα κόμματα; Η ΝΔ, και ιδιαίτερα το Μαξίμου, είναι ένας συνασπισμός δυνάμεων, διαφορετικής προέλευσης. Και στο εσωτερικό της ΝΔ (λαϊκή δεξιά, φιλελεύθεροι, νεοσυντηρητικοί, πρώην ακροδεξιοί, εκσυγχρονιστές, πασόκοι, κ.λπ.), αλλά και σε ό,τι αφορά τον κυβερνητικό συνασπισμό. Ενοποιείται από τρία πράγματα· το αντιΣΥΡΙΖΑ ρεύμα, την εξουσία και την ατζέντα «Νόμος και τάξη». Ο Μητσοτάκης είναι το γερό χαρτί, αλλά ενδεχομένως μπορεί σε μία στιγμή να αποτελέσει τον παραγωγό κρίσης, με την έννοια ότι η ΝΔ είναι ένα κόμμα οικογενειών, και άλλες οικογένειες που δεν βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο κέντρο του συστήματος, βλέπουν την οικογένεια Μητσοτάκη ως δυνάμει απειλή.
Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε πορεία σοσιαλδημοκρατικοποίησης. Αυτή η πορεία δεν είναι προϊόν ενός θεωρητικού σχεδιασμού και μιας πολιτικής προετοιμασίας, αλλά ενστικτώδης αντίδραση στις εκλογικές ανάγκες επιβίωσης και ανάπτυξης, που κυρίως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει αντιληφθεί, με αποτέλεσμα να δείχνει συχνά ρηχή και χοντροκομμένη.
Εκτύπωση στις: 2024-04-20
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=11707