Προγραμματικό ερέθισμα
Οι προτάσεις του Γ. Παπανδρέου στον ΣEB θα άξιζε να συζητηθούν
Ελίζα, Παπαδάκη
Τα Νέα, 2006-05-24
Καιρό τώρα η κοινή γνώμη παρακολουθεί τις δυσκολίες του ΠΑΣΟΚ να συζητήσει οργανωμένα τις πολιτικές που προτείνει στην ελληνική κοινωνία: για την ανάπτυξη, την απασχόληση και την ανεργία, τις κοινωνικές ανισότητες και τη φτώχεια, το Ασφαλιστικό και τα δημόσια οικονομικά, τη γραφειοκρατία. Κάθε μεμονωμένη απόπειρα του ενός ή του άλλου έμπειρου στελέχους να θέσει κάποια ζητήματα, μόλις διατυπωθεί δημόσια, αντικρούεται από άλλα στελέχη. Κατανοητό ίσως, αλλά αντί να προχωρήσει παραγωγικά η αντιπαράθεση επιχειρημάτων, το θέμα κλείνει αμέσως διαδικαστικά, με μια γενική καταδίκη της «εσωστρέφειας». Αφετηρία των δυσκολιών είναι η αδυναμία του ΠΑΣΟΚ να αποτιμήσει συλλογικά το μακρύ κυβερνητικό του έργο, να επιτύχει μια συμφωνία στο εσωτερικό του για όσα θεωρεί θετικά, αλλά και να εντοπίσει ποια προβλήματα άφησε άλυτα, πού έκανε σοβαρά λάθη, προπάντων να διερευνήσει τους λόγους. H αδυναμία αυτή δεν εξηγείται απλώς με την εκλογική ήττα του 2004 και με την αλλαγή ηγεσίας, διότι προϋπήρχε. Το κομματικό συνέδριο που έγινε στα μέσα της τελευταίας κυβερνητικής θητείας Σημίτη σε τέτοια ακριβώς ερωτήματα δεν μπόρεσε απαντήσει.Με την ομιλία του στην ετήσια συνέλευση του ΣΕΒ την περασμένη εβδομάδα, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου πρότεινε επτά άξονες πολιτικής ως βάση του αυριανού κυβερνητικού του προγράμματος. Μία ηγετική ομιλία, η οποία μάλιστα απευθύνεται στον κόσμο των μεγάλων επιχειρήσεων, δεν καλύπτει το κενό των απαιτούμενων συλλογικών διεργασιών. Στο βαθμό άλλωστε που από τη λογική της εκθέτει γενικές κατευθύνσεις (στις λεπτομέρειες, όπως ξέρουμε, κρύβεται ο διάβολος), δεν αρκεί για να άρει μια εμπεδωμένη δυσπιστία, ακόμα και καχυποψία σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, όπου έχει σωρευθεί μια αίσθηση διάψευσης υποσχέσεων και προσδοκιών τα τελευταία χρόνια. Καθώς όμως, πέρα από την εκ των πραγμάτων εύκολη κριτική στη σημερινή κυβέρνηση, υπαινίσσεται μια αντίληψη για τα όρια των κυβερνητικών πολιτικών ώς το 2004, και για την υπέρβασή τους, η τελευταία ομιλία του κ. Παπανδρέου θα μπορούσε να αποτελέσει χρήσιμο ερέθισμα για μια ουσιαστική συζήτηση στο ΠΑΣΟΚ, αλλά και πέρα από αυτό.
Αυτό ισχύει, για παράδειγμα, στον πρώτο άξονα για τη μεταρρύθμιση του κράτους «με τη συστηματική αξιολόγηση της διοίκησης και των υπαλλήλων μέσω προγραμμάτων επίτευξης στόχων, με σαφή κριτήρια» - κάτι που παγίως προτείνεται χωρίς να εφαρμόζεται, και το ζήτημα είναι πώς, με ποια οικοδόμηση εμπιστοσύνης στους εργαζόμενους στο Δημόσιο που θα υλοποιούσαν μια τέτοια μεταρρύθμιση; Ή, πιο ρηξικέλευθα, με την αποκέντρωση, όπου η κεντρική διοίκηση θα διατηρεί τον εθνικό σχεδιασμό, η αιρετή αυτοδιοίκηση όμως θα έχει πολύ περισσότερη ευθύνη και πρωτοβουλία να σχεδιάζει και να υλοποιεί υπηρεσίες εκπαίδευσης, υγείας, πρόνοιας: «H μονάδα του σχολείου π.χ. θα έχει πολύ μεγαλύτερες ελευθερίες να διαμορφώσει το πρόγραμμα του σχολείου, να επιλέξει τα στελέχη του, να οργανώσει το ωράριό του σύμφωνα με τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας και των μαθητών».
Ισχύει επίσης στον άξονα της μακροοικονομικής πολιτικής, όπου ο Γ. Παπανδρέου εισηγείται προϋπολογισμό «από μηδενική βάση» και «πολυετή», για μια «ξεκάθαρη αποτύπωση των προτεραιοτήτων που θα στηρίξουν το νέο ελληνικό αναπτυξιακό πρότυπο: εκπαίδευση, έρευνα, καινοτομία, προώθηση της απασχόλησης, νέες υποδομές, νέες υπηρεσίες ποιότητας», με αποκέντρωση πόρων και αρμοδιοτήτων στην τοπική αυτοδιοίκηση. Αν εδώ παρακάμπτεται το καυτό πολιτικό πρόβλημα της ανακατανομής των πόρων που συνεπάγεται η πρόταση αυτή - το οποίο δεν εξαντλείται στους αποτελεσματικούς ελέγχους, την κοινωνική λογοδοσία και τη συμμετοχή των πολιτών που επαγγέλλεται - αυτό ανακύπτει ακόμα εντονότερο στο κοινωνικό κράτος. Διότι το κόστος από τη δημιουργία πιο «ανταποδοτικής βάσης στις εισφορές, για να αποθαρρυνθεί η πρόωρη συνταξιοδότηση και να ενθαρρυνθεί η εθελούσια παραμονή στην εργασία», από τη θεσμοθέτηση «της εθνικής κατώτατης σύνταξης για όλους τους πολίτες» που θα διασφαλίζει ένα «εγγυημένο επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης» κάποιοι θα πρέπει να το καταβάλουν. Το έλλειμμα των συντάξεων δεν θα εξαλειφθεί μόνο με τη σύνδεσή του «με την ευρύτερη αναπτυξιακή λογική στη χώρα μας».
Συγκεκριμένη είναι εντούτοις η προσέγγιση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ στο φορολογικό σύστημα, που «εκτός από μηχανισμός κινήτρων είναι και βασικό εργαλείο αναδιανομής». Διαφωνώντας με την αδιάκριτη μείωση των συντελεστών φορολογίας στα κέρδη των επιχειρήσεων, υποστηρίζει τη χαμηλότερη δυνατή φορολόγηση των αδιανέμητων κερδών, εφόσον αξιοποιούνται για επενδύσεις και δημιουργούν θέσεις εργασίας. Τα μερίσματα όμως δεσμεύθηκε να τα φορολογήσει με τους προοδευτικούς συντελεστές του φόρου εισοδήματος, κάτι που δεν έχει αποτολμηθεί έως τώρα. Και εξέφρασε την αντίθεσή του στη σχεδιαζόμενη σήμερα μείωσή τους, που δεν θα ωφελήσει τα χαμηλά και τα μεσαία εισοδήματα, αλλά τα υψηλότερα.
Αντίστοιχο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι τρεις άλλοι άξονες, για την απασχόληση και εκπαίδευση, την επιχειρηματικότητα, τέλος για τις σχέσεις των πολιτικών με τον επιχειρηματικό κόσμο ως απάντηση στη διαπλοκολογία.
Εκτύπωση στις: 2024-04-20
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=1173